Let’s get closer

Dit is de nieuwe slogan van mijn werkgever. Er word in tijd van recessie de ene aanbieding na de andere aanbieding de deur uit gedaan. Het trekt een bepaald soort gasten die we in de zeven vette jaren nooit en te nimmer over de vloer kregen. Het bier vloeit rijkelijk. De korting die ze op de cottages (zwaar verouderde stenen hutjes die nodig aan vervanging toe zijn) krijgen word in de horeca alsnog verbrast. In het begin van de avond brengt dit nog geen problemen en heerst er een saamhorigheid gevoel. Iedereen is vrienden met elkaar en er word gedanst en gelald. Dit weekend werd de slogan wel heel letterlijk genomen. Het begon op vrijdag met een echtpaar waarvan de man, na zoveel drank te hebben genuttigd dat als hij zou moeten blazen het promillage niet op het schermpje van het apparaat zou passen dacht dat hij weer in het neanderthaler tijdperk terug was. Hij had zijn echtgenote bij haar blonde haren gegrepen en haar over de ruwe klinkers van ons terras gesleept. Met het gevolg dat ze een ernstige vorm van straateczeem op haar gezicht had. Ze waren met een gezelschap die een vrijgezellen weekend vierden op ons mooie park. De aanstaande bruid aanschouwde dit tafereel ook en in haar ogen zag ik hele grote twijfel. Zij en haar aanstaande man zullen vast die nacht nog een heftige discussie hebben gehad.

Op de zaterdag was het niet veel beter. De avond begon als elke zaterdag, weer het saamhorigheid gevoel en het dansen. Waarom worden dronken mannen toch zo vervelend aan het eind van de avond? De laatste ronde is geweest en dan bedenken de dronken mannen dat ze eigenlijk nog niet genoeg hebben gehad. “ barman eentje kan toch nog wel. Ik vertel het niet verder als je alleen mij nog een biertje geeft”. Zo ook een jongeman met het nodige goud om zijn nek en in zijn oren. “ jullie zijn allemaal homo’s als ik niet nog wat te zuipen krijg”. Niet alleen wij kregen de volle laag ook twee potige kerels die een telefoonnummer van een plaatselijk taxibedrijf wilden hebben om hun geluk nog elders te beproeven. Wat de jongeman niet kon weten was dat hij een zwaar gefrustreerde marinier die zijn vrouw en kinderen voor een half jaar moet achterlaten om zijn plicht in Afghanistan te voldoen aan het uitlokken was. Drie keer was hij gewaarschuwd, maar hij ging door. De marinier bedacht zich niet en botvierde al zijn frustratie op de jongeman die door dit geweld niet meer wist waarom hij hier aan begonnen was. De mokerslagen volgden elkaar zo snel op dat zelfs Sylvester Stallone jaloers zou worden. Een vriend van de jongeman vond dat hij zich er mee moest bemoeien wat een vreselijke foute beslissing bleek. De marinier die door zijn training waarschijnlijk het verschil niet ziet tussen een of twee “vijanden”die uitgeschakeld moeten worden maakte letterlijk korte metten met de jongemannen.

Dit schouwspel duurde (door onze tussenkomst met gevaar voor eigen leven) niet langer dan drie minuten. De jongeman en zijn vriend dropen af als twee talibanstrijders die op hun eigen bermbom waren gestapt. Ten tijde van dit schrijven moet de zondag nog komen. Let’s get closer blijkt een passende slogan zijn voor dit mooie park.

N. Verjans.