Leven is broos

Als ik bericht krijg dat bij een neef van net in de veertig een ernstige vorm van kanker is vastgesteld, slaat de schrik mij om het hart. Naast medelijden komt tegelijkertijd een ander heel onbehaaglijk gevoel boven, dat erin hakt.
De willekeurigheid waarmee die ziekte om zich heen slaat.
Voor het zelfde geld ben jij de volgende. Of heb je het al, maar weet je dat alleen nog niet.
De wereld maakt een draai. Zaken waar ik mij druk over maak lijken belachelijk. Een koortsachtig verlangen naar ruzies bijleggen, bloemen plukken, wandelen in de bergen en lopen langs de zee, overspoelt me. Ik wil meer van mijn geliefden houden en dat hardop zeggen voor het te laat is en ik er spijt van krijg het niet gedaan te hebben. Terwijl ik zo denk, speelt in de bewustzijnslaag daar vlak onder al een herkenningsmelodie die nauwelijks hoorbaar herhaalt dat dit gevoel hoogstens een paar dagen gaat duren. Ik denk ze nog harder om dat geluid te overstemmen. Ik weet zeker dat er vandaag een verandering heeft plaatsgevonden in mijn bewustzijn, een ommekeer. Alles zal nooit meer hetzelfde zijn

Tot de dagelijkse wekelijkheid laat zien dat ik boos word omdat de boter op is, de kat heeft gepiest op het kleed en ik gestoord word bij het schrijven door een telefoontje waar ik geen zin in heb. In mijn hoofd blijft wel het feit ronddraaien dat het zo oneerlijk is dat een jonge man als mijn neef, met drie jonge kinderen, dit lot treft. Dat hij van een generatie is die nog niet behoort te sterven. De zon die op deze regenachtige dag even doorbreekt krijgt betekenis. Net als de fado die mijn werkkamer vult. Ik druk de letters op mijn toetsenbord stuk voor stuk langzaam in, alsof ik de woorden daardoor meer kracht mee kan geven.

Een paar maanden geleden zag ik deze neef nog, met zijn aparte dicht bij elkaar staande ogen en donkere krullenbos. Samen met zijn oudere broer, hun partners en kinderen zongen zij op de 70e verjaardag van hun vader. Vrolijk, jong en zorgeloos. Hij speelde gitaar.
Een idyllisch tafereeltje, terwijl toch deze donkere wolk al gevaarlijk dicht boven hem hing. Argeloos leef je meestal, een wonder als je je realiseert hoe onvoorspelbaar het noodlot toe kan slaan. Is het een speciaal gen dat maakt dat een mens dat meestal kan: doen of hij de eeuwigheid heeft, de broosheid van het leven negerend?

Het idee komt bij mij op dat depressief zijn misschien wel een toestand is die dichter de realiteit benadert dan zorgeloosheid. Toch wordt het eerste als een ziektebeeld gezien en ook zo behandeld. Het gooit de maatschappij in de war, die gericht is op zo gelukkig mogelijk zijn.
In dat licht gezien ziet mijn optimistische aard er ook anders uit. Het mechanisme dat altijd schuift met de werkelijkheid tot hij lichter lijkt. Maar per slot van rekening maak je tot op zekere hoogte je eigen werkelijkheid, zoals je ook je eigen waarheden creëert.
Om te overleven. Puur om te overleven. Een reflex. Ik blijf een tijdje roerloos zitten.

En toets de volgende woorden met één vinger in: leven is broos.