Leven

Ik zeg eerlijk, ik ben bang voor de dood. Al die ‘zelfmoordpogingen’ tegenwoordig. Het is tegenstrijdig, soms kan ik die dametjes wel begrijpen. Dan denk ik, als je zoveel hebt meegemaakt, dan zit je er op een begeven moment gewoonweg doorheen. Het is dan geen oplossing, maar het kan je zo ontoerekeningsvatbaar maken. Soms denk ik er wel eens overna, hoe het zou zijn. Kan je dan echt niets meer meekrijgen van de wereld? Hoe zou dat zijn? Rillingen. Rillingen omdat je niet zou kunnen zien of je kleinkinderen kinderen krijgen, en hoe die kinderen dan heten. Rillingen omdat je niet weet wat er nog meer voor leuks wordt uigevonden, en wie nu weer de Queen of Music is in Hollywood. Het leven is zo mooi, maar je moet er zelf wat van maken. Je moet doen wat je hart je ingeeft, beslissingen maken waar jij zelf achterstaat, niet omdat je er een ander mee wilt verblijden. Je moet kijken naar de leuke kanten, naar het affectieve. En ja, misschien heb je veel meegemaakt, maar daar hoor je toch juist sterker van te worden? Dat je door het leven gaat, met als er wat gebeurt, de gedacht ‘Vergeleken met wat ik al heb meegemaakt, kom ik hier zo bovenop.’ Als je terug blijft kijken naar het verleden, is er geen toekomst.

Crimineel kunnen we allemaal worden, iets maken van je leven, dát is pas moeilijk.