Levenslijnen

In een cirkel zitten ze in de zon, intiem en ontspannen, met de ruggen naar de buitenwereld. Een klein binnenplaatsje in een bijbehorend stadje, omgeven door kornoelje en een paar wilgjes-in-wording. De zee is in de buurt, maar dat zie je hier tussen de huisjes alleen aan de lucht. Toen ik klein was bestond dit stadje voor mij uit niet veel meer dan de weg naar school, de weg naar de huizen van mijn vriendjes, het winkelstraatje en een paar smalle steegjes waar onze ouders nooit kwamen (volgens mij pasten ze er niet eens in, met hun grote hoofden vol volwassenheid en hun koffertjes met haastige spoed).

Dit stratenwebje was ingebed in een sprookjeswereld waar de natuur het altijd leek te winnen van door mensenhanden gehouwen steen. Met klimop begroeide leegstaande oude huizen! Bosjes met schaduwen waar je schatten kon begraven, of gewoon kon kijken naar het stof dat dwarrelde in de paar zonnestralen die tussen de boomkruinen door de grond bereikten. En vergeet de zee niet… Een stadje waar het altijd zomer was. En áls het winter was, lag er sneeuw.

Zoals er voor kinderen een stad is [i]achter[/i] de stad, een deelverzameling van straten, huizen en geheime plekken vol betekenis die alleen zij zien, bestaat er ook een tienerstad van zomeravonden vol verlangen, en bleke dagen vol verwarring en kameraadschap (herinner je je de zeedijk nog, en de kreek?). Een stad van kantoren, ratraces en slijtende dromen voor volwassenen. Een bejaardenstad in sepiatinten, waar wandelingen alleen nog voeren langs herinneringen, vastgelegd in steen en tak, langzaam oplossend in het avondrood.

Onlangs kwam ik er terug, voor het eerst sinds een jaar. Een bizarre gewaarwording! Hebben de mensen die zijn achtergebleven eigenlijk wel geleefd? Je ratio zegt je dat ook in hun lichaam vrije zuurstofradicalen naarstig bezig zijn ouderdom te planten, maar het is niet aan ze af te lezen. Ik voel me een tijdreiziger, teruggekomen uit een toekomst waarvan we vroeger altijd dachten dat we die samen zouden delen, naar een heden dat voelt als een verbleekte polaroidfoto van het verleden.

Het weerzien met oude bekenden is warm en voelt [i]goed[/i], maar als we wandelen lopen we niet meer door dezelfde straten. Mijn deelverzameling is de hunne niet meer, en hoe kan het ook anders? Voor mij liepen de wegen altijd al naar de horizon toe, voor hen kwamen ze er altijd vandaan. Levenslijnen, vanuit de palm naar de gespreide vingers voor mij, en vanuit de vingers naar een veilige vuist voor hen.

We zaten buiten. Ik keek naar het cirkeltje van mensen in de zon, dacht na over wat ik hierboven beschreef, en voelde melancholie. Maar waarom eigenlijk? Ze volgen een andere weg, met een ander ritme. Maar we warmen ons aan dezelfde zon, en het mistige ruisen van de zee maakt geen onderscheid. Het bloed onder de huid met onze levenslijnen stroomt onverminderd hard. En dat zal zo blijven, of we de hand nu openen of sluiten.