Levensspel

Ik ben geen kunstenaar, maar speel met het leven. Niet als een kind, maar als volwassen vrouw, als de treurige werkelijkheid me misselijk en verbijsterd achterlaat.

Om de balans te bewaren speel ik beroemd schrijver tijdens het schrijven van bezwaarschriften. Ik fantaseer dat de tegenpartij van zijn stoel valt van bewondering voor mijn zwierige taalgebruik, de aantijging en het wederwoord zó virtuoos neergepend dat de snijdende redenatie als zoete broodjes door de strot gaan.

Ik speel nog harder tijdens een gevecht. Als een ridder duelleer ik met alle grootmachten of een ieder die mij tart zonder plausibele reden.
Mijn arm die door slijtage pijnlijk is, de zenuwen die knellen en willekeurig pijnscheuten afvuren is het bewijs van mijn kracht en moed. De littekens op mijn lijf en ziel zijn sporen van de gevechten die ik heb gewonnen.
Mijn lievelingszwaard is van massief staal en ik zal een lichter formaat moeten gaan hanteren. Drakenglas, of misschien een degen waar ik mee kan prikken en steken.

Ook een ridder, koningin, prinses of heks wordt ouder en ik speel steeds vaker dat ik kan vliegen en gewichtloos boven het strijdveld scheer. Soms roep ik iets, een aanwijzing of een tactiek.
Steeds vaker kijk ik niet omlaag of om, maar zweef door een oneindig blauw dat altijd achter de wolken wacht.