Lichtcentrum Jamaica

Mijn vriendin is toe aan wat lichttherapie zoals zij het noemt. Lichttherapie! Vraag me af wat ze daar onder verstaat. Extra lampje aandoen?, kaarsen opsteken?. Ze ziet me denken en legt uit dat ze een zonnebank bedoelt. Ze vraagt of ik zin heb om mee te gaan. Ach, waarom niet. Ik heb nog nooit in zo’n ding gelegen. Even later arriveren wij bij “lichtcentrum Jamaica” Mooie naam. Bij binnenkomst worden wij begroet door een zongebruinde sportschoolbarbie. Wat onze wensen zijn, vraagt ze. “Om te beginnen een glaasje rum”, antwoord ik. “Naar jullie naam te oordelen, is dat vast het echte spul. Of vergis ik me nou” Onbegrip in ogen, gevolgd door vragende blik richting Wentelteef.

“Niet op letten, zegt vriendin. Hij heeft zijn pilletjes nog niet gehad”

Dan worden wij naar een ruimte gebracht waar een zonnebank staat. “Ga jij maar eerst”, stel ik vriendin voor. Dan ga ik beneden wel een fruitsapje drinken. Aan de bar bestel ik een biertje. Het is opvallend hoeveel zaken tegenwoordig een barretje bezitten. Wat mij betreft mag het hoor. Je zult mij niet horen als ze bij de apotheek, drogist, slager, bakker, huisarts en de Hema een leuke overzichtelijke bar installeren.. Elke bushalte een bar, zou ook leuk zijn. Of op elk perron van de NS. Dan hoor je niemand meer klagen over vertragingen.

Ik krijg geen biertje. Mogen ze niet schenken. ‘Waarom heb je dan een bar?’, is mijn gerechtvaardigde vraag. ‘Je kunt ook melk drinken aan een bar”, is het antwoord van barbiepopje. ‘Is veel gezonder ook” ‘Dat waag ik te betwijfelen’, zeg ik. ‘Heb je al eens gezien wat er tegenwoordig uit een koe komt? De melk die daaruit komt geeft bijna licht van alle chemische troep die ze in een koe duwen. ‘O, maar wij hebben alleen melk uit de fabriek hoor,” stelt barbiepopje mij gerust.”Die is hartstikke gezond”.

Ze zegt het zonder te lachen. Volgens mij meent ze het ook nog. Ik kijk haar nog eens aan.Ze lacht lief terug, dat wel. Zonnebankgebruind, strak getraind en parelwitte tanden. Zo op het eerste gezicht, volmaakt. Wat zou er met haar hersens gebeurd zijn? Weggekookt onder de zonnebank? Nou maar hopen dat vriendin nog tot tien kan tellen als ze straks onder die bank vandaan komt.

Twintig minuten later komt zij terug en mag ik mijn lichttherapietje gaan pakken.

Ik loop naar boven en zie ergens een deur openstaan. Achter de deur een zonnebank.

Het is niet dezelfde kamer waar vriendin zich liet roosteren.Maakt niet uit, zal wel hetzelfde zijn.

Ik kleed mij tot mijn slip uit en aanschouw mijn witte vel. Tegen het grijze aan, om eerlijk te zijn. Dit is de eerste keer dat ik vrijwillig in een lijkkist stap en ook nog vrijwillig het deksel sluit. Ik druk op een knopje en een hels kabaal breekt los. En een soort wind op orkaankracht blaast om mijn hoofd. Maar daarna wordt het lekker warm. Heet bijna, en ik even later val ik in slaap.

Even later word ik gewekt door het ontbreken van geluid en wind. Therapietje zit er kennelijk op.Moeizaam klim ik uit de magnetron en sta direct voor een spiegel. Mijn mond blijft openhangen. Een net nog niet doorgekookte kreeft, staart mij aan. Ik bekijk mezelf van top tot teen en geloof mijn ogen niet. De vellen hangen er nog net niet bij maar voor de rest kan ik een sigaret brandend krijgen door hem alleen maar tegen mijn vel te duwen.

Voorzichtig kleed ik mij aan. Niet voorzichtig genoeg want het wordt een drama. Een marteling! Kan Amnesty niet eens wat doen aan de martelpraktijken van deze “Lichtcentra”?

Eindelijk lukt het me om zonder veel te schreeuwen van pijn, mijn kleren aan te trekken.

De schoenen zijn het moeilijkst ook al omdat ik geen sokken draag. Als ik beneden kom, staan vriendin en barbiepopje met openhangende monden te kijken.

“Wat heb jij nou gedaan????”, roept vriendin verbijstert.

“Lichttherapietje gepakt, antwoord ik slikkend.’Maar ik heb kennelijk in een crematorium liggen maffen in plaats van onder een zonnebank”.

“Welke kamer heeft u gebruikt?”, vraagt barbiepopje met een glaasje melk uit de melkfabriek in haar hand.

Ik vertel het haar en zij slaat een hand voor haar mond.

‘Maar meneer, u had de bank in dezelfde kamer als uw vriendin moeten gebruiken. Daar staat de super. Nu heeft u het Megazonnekanon gebruikt. En die mag maar tien minuten. Zeker als je huid zo wit is”

Dat was gisteren. Nu lig ik rillend en koortsig in bed. Volledig ingesmeerd met “Aftersun”

Vriendin komt bezorgd mijn kamer binnen en vraagt of ik wat nodig heb. “Doe maar een glaasje melk, weet ik er klappertandend uit te brengen.

‘Van de koe of uit de melkfabriek?”, vraagt zij zich omdraaiend.

Zei ze dat nou echt? Nee, moet de koorts zijn. Ze smeert nog wat aftersun op mijn borst.

‘Dan kust ze me op mijn gebarsten lippen. Ik kus terug. Zullen we er een weekje tussenuit gaan?’, fluistert ze in, wat eens mijn oor was. ‘Gewoon lekker naar een warm land met echte zon.”. ’Mij best”, antwoord ik. Waar wil je naar toe?’ Wat dacht je van Jamaica?”, zegt zij.

‘De noordpool lijkt mij beter, kreun ik door mijn gebarsten lippen en val weer in slaap…