Lief wratje

Liefde is als een wrat. Maar niet zomaar een wrat. Een enorm geelachtig uitstulpsel die mijn vinger twee keer zo dik maakt, waardoor de wijsvinger de middelvinger niet meer raakt. Het hoornige ding wordt gecharmeerd door kleine zwarte en bruine puntjes die het bewijs zijn van eerdere bloedige mislukkingen. Het bewijs van vele proeven om de dokter te ontwijken. Geen poging is ongemoeid gelaten om het ding te verwijderen. Ik heb er veel over gesproken. Tips van vriendinnen leverden potjes met anti-wrattensmeersels op, die het gedrocht afdichten met een grote witte laag, die zo dik is dat je er een onderzoeksrapport mee kan wegwitten. Zijn onderzoeksrapporten, want zijn werk neemt al zijn vrije tijd van hem af. Tijd die hij daarvoor aan mij besteedde.

Wat ik ook probeer, hij vindt steeds weer een voedingsbodem om mijn liefde te laten groeien. Ik heb al geprobeerd om met een nagelschaartje de eeltachtige structuur weg te knippen, in de hoop geen gezonde huid aan stukken te scheuren en het ding een extra voedingsbodem te gunnen. Bij de kern ga ik extra voorzichtig te werk. Daar begint het echt.

De punt van het mes gloeit nog rood na als het diep in de kern van de wrat steekt. Met vlotte snijbewegingen is alles in de doorsnede van het uitstulpsel weg te snijden. In theorie. Want bij het voelen van de hitte op mijn huid trilt mijn hand en schiet ik uit. Twee centimeter. Diep, helaas. Niet in de lengte.

De huisarts kan er niet veel meer van maken. Een uur later zit ik op mijn fiets, terug naar huis. Ondanks de winterse kou brandt de bevriezingswond door mijn wrat, mijn vingers, rechtstreeks naar het pijncentrum in mijn hersenen. Plotseling besef ik waarom er vaak klassieke muziek wordt gedraaid in de wachtkamer van mijn huisarts. De hoge tonen vibreren mee met het gejammer uit de behandelkamer en maskeert zo het leed van middeleeuwse martelingspraktijken. Ware het niet dat men in die tijd wratten nog niet kon verwijderen met extreem lage temperaturen.

Twee dagen later is de wrat verdwenen. De koffers zijn al uit de gang en alles wijst erop dat hij niet meer terug zal komen. Toch begint het te prikken. Mijn ogen branden, terwijl ik in alle hevigheid knipper om de tranen te verdringen. Het is goed zo. Dat zou het moeten zijn, want hier heb ik al die tijd naar gestreefd. Dan stromen de tranen over mijn wangen en zak ik op het wollige tapijt. Och dokter, ik laat met alle plezier tien wratten tegelijk op al mijn vingers wegbranden. Doe er zelfs maar mijn tenen bij, als ik daarmee mijn geliefde wratje terug kan krijgen.