“Heb je enig idee hoelang ik heb gezocht?” vroeg hij. “Alle kastjes heb ik overhoop gehaald voordat ik de lucifers had gevonden. Waarom had je die achter in de kast verstopt? Was je bang dat ik het huis zou laten afbranden? En even uitleggen hoe de vaatwasser werkt was zeker te veel moeite? Je had me ook wel eens mogen vertellen hoe de wasmachine werkt. Al die verschillende knoppen en wasmiddelen, ik kan er echt geen touw aan vastknopen. Ik heb alles maar gewoon bij elkaar gepakt en in de machine gemikt. Ik zie wel hoe het eruit komt.”
“Oh ja, en dan nog wat. Die keramische kookplaat is dus echt niet aan te krijgen hè. Waarom moest je nou zo’n ingewikkeld ding kopen? Op een simpel gasfornuis kun je toch ook koken? Ik ben al bang om te vragen wat deze gekost heeft. Zal niet goedkoop zijn. Trouwens, dat koken is sowieso een bak ellende. Daar begin ik niet eens meer aan. De snackbar zit hier op de hoek en voor de vitamines neem ik wel een slaatje. Ik heb trouwens bloemen voor je meegebracht. Ik hoop dat je ze mooi vindt, want ze hadden alleen nog maar van die stink chrysanten. Ja, ik weet dat het niet je lievelingsbloemen zijn, maar € 15,- voor een zielig bosje tulpen vond ik wal al te gortig. Die moeten ook elke dag schoon water en dat zie ik jou zo 1, 2, 3 niet doen. Of wel soms?”
“Nog even over die achterlijke zus van je. Dat mens blijft maar langskomen. Om te zien hoe het met me gaat, zegt ze. Alsof ik achterlijk ben. Ik heb daar allemaal geen zin in, in dat opdringerige gedoe. Het is trouwens een bemoeizuchtig kreng ook. Maar dat wist je al. Oh ja, voor ik het vergeet te zeggen, ik heb de tuin lekker laten betegelen. Groene vingers heb ik nooit echt gehad, dus dit is ideaal. En ik weet dat je het er niet mee eens zult zijn, maar de boodschappen doe ik voortaan bij Appie Hein. Ja, natuurlijk weet ik dat het daar veel duurder is dan bij de Aldi, maar hij zit hier aan het einde van de straat. Scheelt mij zeker 15 minuten lopen. En dat is een knap eind als je heup versleten is hoor. Nou lieverd, ik denk dat dit het wel was. Zullen we voor volgende week weer afspreken?” De man trok zijn jas recht en liep weg. De bloemen op het graf van zijn onlangs overleden vrouw achterlatend.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
14 reacties
Odette · 14 januari 2016 op 07:40
Een sprekend voorbeeld van “jammer dat zij dood is en hij nog leeft”
Ik ken er helaas enkele voorbeelden van. Die mannen worden overigens héél oud, helaas.
Door de herkenning vind ik het treffend geschreven.
troubadour · 14 januari 2016 op 07:41
Ja, dit is een leuke! Kan het ook met een urn?
Mien · 14 januari 2016 op 07:47
Zij die (een beetje) sterven gaan groeten u. De lezer behoorlijk op het verkeerde been gezet. Treffend geschreven. Knap. :yes:
BuddhaWriter · 14 januari 2016 op 09:39
Jaa, bedroevend…na het lezen van de laatste zin. En dat is complimenteus bedoeld.
Dees · 14 januari 2016 op 11:57
Vinnum prachtig. De eerste van je hand die ik echt kan waarderen. En waarom zou het geen liefde zijn en is het treurig. Hij zet na de dood voort wat er bij het leven ook al speelde. Dat heeft iets moois!
Frans · 14 januari 2016 op 12:00
Tja elk voordeel heb zijn nadeel. Goed gedaan. Al zet de titel je wel erg op het verkeerde been. Als die om liefde gaat, had de man zich wat waarderender kunnen uitlaten, maar ja dan was de verrassing weg. En zo dreigt mijn reactie in felle kritiek te ontaarden. De column hinkt een beetje op twee gedachten. De verrassende wending maakt het verhaal volgens mij niet sterker. De man wordt daardoor een beetje liefdeloos weggezet. Terwijl het gezien de titel om liefde gaat. Sorry als dit hard overkomt. Mijn taalvaardigheid schiet te kort om het genuanceerder te verwoorden. De column is prima geschreven. Daar ligt het niet aan. Het komt misschien omdat ik liever een sfeervolle tekening van een rouwende man lees, dan een leuk gevonden sketch. Dan zegt deze reactie meer over mij dan over de column.
Jan van Oranje · 15 januari 2016 op 08:56
Frans, ik heb voor deze column mijn opa en oma als voorbeeld genomen. Nog nooit heb ik twee mensen zo op elkaar horen mopperen als mijn opa en oma. Mijn opa is overleden voor mijn oma, maar de reactie van de man in mijn verhaal had de zijne kunnen zijn. Maar ondanks al het gemopper heb ik nooit meer twee mensen mogen ontmoeten die zo veel van elkaar hielden, die voor elkaar door het vuur gingen, die geen dag zonder elkaar konden. En dat mijn beste is Liefde, met een hoofdletter L. Als je het verhaal goed leest, merk je dat de man niet zonder haar kan, maar het nooit zal toegeven. Ook al gaat hij er kapot aan.
troubadour · 15 januari 2016 op 09:08
En daar kom je nu pas mee!
Proficiat!
arta · 14 januari 2016 op 17:26
Leuke column!
Vind het een goed onderwerp met een grappig-trieste twist.
Jan van Oranje · 15 januari 2016 op 08:32
Deze column is door Metro gekozen om te publiceren in de uitgave van 16 januari 2016. Met 500.000 lezers een goed gelezen krant. Buiten het, over het algemeen, positieve commentaar op deze website, is de publicatie in Metro voor mij de motivatie om door te gaan op de ingeslagen weg.
Mien · 15 januari 2016 op 09:05
Gefeliciteerd Jan.
Altijd leuk en motiverend om erkenning te krijgen.
Heb even je website bekeken.
ColumnX schrijf je met een ‘n’.
http://www.janvanoranje.nl/media.htm
Jan van Oranje · 15 januari 2016 op 14:41
Bedankt Mien, slordige fout, maar reeds aangepast
Frans · 15 januari 2016 op 13:03
Bravo en zeker verdient.
Jan van Oranje · 15 januari 2016 op 14:41
Moet 15 januari zijn. Ach, what’s in a day…