Lieve pap

De natuur is van slag zei je een aantal weken geleden. Nou, je hebt helemaal gelijk. Er waren dagen in januari dat we zelfs in de tuin konden zitten. Alles rook naar lente. Op de boomtakken zaten al bobbeltjes die knopjes moesten worden. De vogeltjes zongen verleidelijk en de narcissen, tulpen en hyacinten staken parmantig hun groene blaadje en knopjes boven de grond. En opeens werd het toch nog winter. De sneeuw kwam met bakken tegelijk de hemel uit en bedekte de aarde met een fonkelend wit tapijt. En dat in februari! De natuur leek van slag pap. Komt dat misschien omdat je niet meer bij ons op aarde bent? Dat een bijzonder mens is gestorven?Bijzonder was je, dat bleek wel uit de zee van bloemen, de lieve woorden en de massa’s kaarten die we ontvingen. Misschien heb je vanaf je wolkje zitten genieten van al die aandacht.

Het wordt saai op straat,’schreef de bakker van de Aarkade in een condoleancekaart. En zo is het maar net. Nooit meer zul je grapjes uitwisselen met Willem de Groentenboer en dollen met de meiden van de slager. Nooit meer stampei maken bij de apotheek omdat de verpakking en de naam van het medicijndoosje voor de zoveelste keer was veranderd. Nooit meer genieten van de gesprekken op straat en met de dames van de bank die, in tegenstelling tot de pinautomaat, wel iets terug zeiden. En voor mam, zus en mij zal er nooit meer een bosje bloemen van jou klaarliggen. Het zal vreemd zijn als het Nieuwsblad deze donderdag in de bus valt en mama voor het eerst mijn column niet aan jou kan voorlezen. En dat jullie niet saampjes lachen om de gekkigheid die ik schreef of met z’n tweetjes instemmend grijnzen wanneer ik de capriolen van de gemeente op de hak neem.

Je was één van mijn allergrootste fans pap. Maar dat is niet zo vreemd want ik ben tenslotte je dochter. Zelfs als ik het Wilhelmus achterstevoren zou opschrijven, zou je zeggen; Meid dat heb je dat fantastisch gedaan. Ik hoop dat je me een beetje helpt bij het schrijven. Mijn hoofd is nog zo leeg en mijn vingers lijken in de knoop te zitten.

Zondag keek ik uit het raam en zag dat het dikke sneeuwtapijt de tuin onzichtbaar had gemaakt. De takken van de bomen hingen omlaag alsof ze een buiging maakten. Maar in de luwte van de conifeer stak een eigenwijze tulp haar kopje boven de sneeuw uit. Eentje die jij een paar maanden geleden als een onooglijk bolletje in de grond stopte. Die tulp zal binnenkort uitgroeien tot een schitterende bloem. Als herinnering aan jou pap. Alsof je wilt zeggen; de natuur is van slag maar het leven gaat door.