Logeetje

De afgelopen week had ik een logeetje. Niet zomaar ééntje, maar mijn driejarige nichtje Carlijn. ‘Ik wil nu bij jou logeren’, had ze gezegd en de daad bij het woord voegend was ze haar mini-tandenborstel en haar peutertandpasta gaan halen. ‘Mama pakt mijn kleren wel in de koffer’, stelde ze vast en zo was het ook. Dus reed ik met Carlijn en haar koffertje achterin weer terug naar huis.
De CD met kinderliedjes had ik meegekregen, dus voor passend entertainment was gezorgd. Iets anders was het met passend voedsel…Een driejarige kan blijkbaar niet zonder muisjes, chocoladepasta, vlokken, lolly’s en ranja, en dat betekende een snel rondje supermarkt voordat we thuis kwamen. Het avondeten hadden we tijdens de reis al besproken, het zouden pannenkoeken worden. ‘Maar wel met stroop èn suiker’, was de boodschap. ‘Anders lust ik ze niet.’

Met een tas vol zoetigheid (waar je je als diabeet toch enigszins ongemakkelijk bij voelt), kwamen we dan eindelijk thuis. Het feest kon beginnen!
Kinderen van die leeftijd horen rond zeven uur in bed te liggen, wat natuurlijk betekent dat ze om een uur of zes moeten eten. Het was even wennen, mijn borreluurtje schoot er op die manier wel bij in. Maar daar stond tegenover dat ik eindelijk weer eens gezellig de tafel dekte. Mèt een kaarsje en een bloemetje tussen ons in zaten Carlijn en ik dan ook te genieten van de pannenkoeken.

Sinds ik alleen ben, heb ik geprobeerd het tafeldekken erin te houden, maar de laatste tijd merk ik dat daar de klad een beetje in komt. Het bord op schoot en de ‘lopende boterham’ worden steeds gewoner. Daar is nu dus verandering in gekomen want zoiets doe je je gasten niet aan!
Voldaan en met een bakje M&M’s op schoot keek mijn parmantige logeetje na het eten nog even naar wat wij vroeger kindertelevisie (‘Dat is toch geen kindertelevisie, dat is een gewóne televisie!’) plachten te noemen en toen werd het toch echt bedtijd.

Het tandenpoetsen was een lastige klus voor mij…het is meer dan twintig jaar geleden dat ik voor het laatst kleine-meisjes-tandjes poetste en ik was vergeten dat het inslikken van de tandpasta kennelijk een vrijwel onbedwingbare reflex is bij kleutertjes. Na een paar keer vroeg ik met toch af of het niet schadelijk zou zijn, al die tandpasta in het kinderbuikje, dus poetste ik zonder schuim verder. Niet makkelijk, zeker niet bij meisjes die hun mondjes stijf dicht houden!

Na het tandenpoetsen kwam het leukste moment van de dag! Voorlezen. Ik ben weer helemaal bij. Waarom Dikkie Dik niet bang voor onweer is en hoe Rupsje Nooitgenoeg zich door vruchten, blaadjes en weet ik al wat meer heenvrat. En dan, moe en voldaan, viel ze in slaap. Nog voordat ik het licht had uitgedaan.
Middenin de nacht gebeurde het soms dat ik een een slaapdronken handje op mijn gezicht voelde. ‘Ben jij een spook?’ ‘Nee, hoor, ik ben Emilie, ga maar weer lekker slapen’. ‘OK!’ was het antwoord dan en het volgende dat ik hoorde was pas uren later, als het buiten al licht was.

De dagen vlogen voorbij. Eindelijk weet ik wie de Teletubbies zijn en de speelgoedautootjes in het winkelcentrum ken ik nu allemaal. Ik weet precies welke het langst beweegt, de meeste lichtjes heeft en het hardste bromt voor die vijftig cent. Happy Meals en de bijbehorende verrassingen zijn inmiddels ook (weer) bekend terrein en zelfs de poes raakte gewend aan een kleine keutelende peuter in huis.

Totdat…haar vader haar kwam halen en ze weer naar huis ging. De mini tandenborstel is uit de badkamer verdwenen, de kleurpotloden zijn opgeruimd en de muisjes en de chocoladevlokken zijn overgebleven. Geen tekenfilms en geen verhaaltjes meer en ook geen kinderzitje in de auto. Maar wel eten met een kaarsje en een bloemetje aan tafel, want die goede gewoonte houd ik er maar weer in!