London is the place for me – deel 1

We gingen naar Londen, mijn oudste zoon, zijn jeugdvriend en diens vader.
Tenminste de boys gingen naar Londen en de papa’s mochten mee.
De mannen gingen een prijs in ontvangst nemen, en niet zomaar eentje.
Een internationale Award voor de best verkochte Dance plaat van dat jaar. Uitgereikt door de Amerikaanse Buma/Stemra de BMI.
Dat zou gevierd worden namen we ons voor. Tijdens de heenreis dacht ik vertederd terug aan de jaren waarin ik op zondag, s’ochtends om half 7, met rode ogen en een slaapzak over mijn ochtendjas in een ijskoude kamer zat te luisteren naar Bert en Ernie die hun lieve hondje kwijt waren of tot diep in maart Sinterklaas op bezoek kregen.
Zoonlief was toen nog een matineus type en wist als toekomstig DJ op drie jarige leeftijd al precies hoe hij, staand op een krukje dat balanceerde op de leuning van de bank, mijn Lenco pick-up moest bedienen.
‘Kom nu maar binnen en geef ons een boel, u mag zitten op de allerbeste stoel..pom pom pom..
Nog steeds ken ik alle liedjes uit mijn hoofd, inclusief de avonturen van Sipje en Sopje , twee potloden !
Veel later zou hij ons vanaf de zolder teisteren met zijn eerste House experimenten die ondersteund werden door’ 200 beats per minute’ en een bass generator die de maagwand zo effectief bewerkte dat ook rennies niets meer uit konden richten.
Maar goed ik zat nu toch maar mooi in het vliegtuig, gehuurde smoking in de koffer, man van de wereld, zo kwam je nog eens ergens..
De officiële overhandiging zou plaatsvinden tijdens een groot galadiner in het Dorchester Hotel, waarbij ook artiesten als The Corrs, Peter Greene en Pete Townshend van the Who hun prijs in ontvangst zouden nemen.
Googelt u maar eens beste lezer, naar dat Dorchester en huiver.
We zouden er namelijk ook slapen, het meest exclusieve hotel van Londen, waar de prijs van de eenvoudigste kamer iedere beschrijving tart.
Dat daar ook wat tegenover stond bleek toen ‘the Cab’ ons voor de ingang afzette.
Palfreniers in lange groene jassen met gouden tressen en een hoge hoed waren onmiddellijk ter plekke om ons ‘very welcome’ te heten en de bagage op bronzen karretjes te laden.
Het ontbrak er nog maar aan dat wij zelf ook naar binnen werden gedragen.
Dat was even wat anders dan de Franse Holiday Inn waar Mevrouw Trawant en ik tijdens een vakantie een doorwaakte nacht hadden doorgebracht omdat de aandrijfriem van de airco een fuga speelde met enkele losse onderdelen en de monteur een ATV dag had.
Eenmaal in de lobby viel mijn mond pas echt open.
Figuurlijk dan natuurlijk want ik schreed met soepele tred in stijl over het marmer en bezag het overdonderende interieur met een blik alsof dit voor mij allemaal gesneden koek was.
Een argeloze voorbijganger had kunnen denken dat ik op weg was naar een dubbele suite die ik
de komende maand had gereserveerd omdat ik toevallig toch even in Londen moest zijn.
Maar in mij schreeuwde de provinciaal; Mijn Hemel!