Loszittende tranen

Als ik aan huilen denk, dan zie ik de rollende tranen van Maxima in haar trouwjurk. Zelden iemand zo mooi zien huilen. Of aan voormalig politica Elske ter Veld die, alweer jaren geleden, voor het oog van het Nederlandse volk, in luid snikken uitbarstte tijdens een persconferentie. Iets minder charmant, dat wel, maar het was spannende televisie. Dat is tegenwoordig wel veranderd. Huilen voor de camera is erg in. Maar huilen in het openbaar gebeurt niet vaak, heeft ook iets ongemakkelijks, vooral voor toeschouwers. Stond laatst in de supermarkt en passeerde een jonge vrouw die luid snikkend de boodschappen in haar karretje legde. Oh jee. Wat nu? Misschien heeft ze d’r man wel verloren of is ze ernstig ziek?? Of is niet goed bij d’r hoofd?? Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik er naar toelopen en troosten, een gebaar van medeleven maken??? Stel je voor dat ze straks met een ellenlang verhaal komt. Of me wild van zich afslaat? Bij kinderen die in het openbaar huilen voel ik die aarzeling niet. Ik troost direct. Maar een onbekende volwassene spontaan troosten is toch andere koek. Moet ineens denken aan mijn oude Amsterdamse kroegbaas. Ouderwetse straatvechter. Voor niets en niemand bang. Kon zonder ook maar met zijn ogen te knipperen een flinke kopstoot uitdelen. Maar als de Italiaanse Pavarotti snoeihard door de kroeg galmde, dan stroomden de liters tranen in een melodramatische waterval de kroeg uit. Misschien wel geholpen door wat overvloedige inname van bier. Maar toch. Mijn moeder zaliger kon er trouwens ook wat van. Al bij het horen van de eerste tonen van het Wilhelmus werden de zakdoekjes fluks uit de mouw geplukt. Ik vrees dat ik erfelijk belast ben. De overtreffende trap huilebalk van de familie. Stond laatst voor een prachtige, oude eikenboom. Te snotteren van ontroering. En ik wist ineens welke hulp daadwerkelijk nodig is bij een spontaan tranendal. Bied een zakdoekje aan.