Lucht, vuur, aarde, water.

Mijn schoonmoeder belt ’s ochtends, dat ze er over een uur is. Ze zal onze tuin in gaan om te zien of er iets te werken valt. Want de weegschaal had slecht nieuws en dus moet ze op een dieet van weinig voedsel en veel beweging. Vanwege haar zeer zwakke hart is dik zijn voor haar erg gevaarlijk. Soms denk ik dat ze van de lucht aankomt. Snoepen doet ze hoegenaamd niet, eten doet ze nauwelijks, alcohol bestaat voor haar alleen als spook uit een ver verleden en door de dag is ze zo druk met koken – voor anderen – dat ze dagelijks kilometers maakt in haar keuken van amper 10 vierkante meter. De lucht maakt haar dik, dan mag hij haar ook helpen afslanken.

Een klop op de deur, daar is ze, als altijd haar hartelijke zelf. Met z’n allen gaan we de tuin in. Prachtig weer is het. Het gras is alweer veel te hoog om er veilig doorheen te lopen. Op giftige slangen trappen is bij elke stap een reële mogelijkheid waartegen wij ons allemaal met hoge laarzen dienen te beschermen. We moeten dwars door de sinds enkele maanden via de tuin naar beneden stromende beek heen waden, ook dat nog. Blijkbaar is er ergens verder de berg op een nieuwe bron ontsprongen, of, heel wat prozaïscher, een of andere waterleiding gésprongen. Hoe dan ook; in het stroomgebied van de beek is het gras nog wat decimetertjes extra omhoog geschoten. Fijn.

De drassigheid ontstemt mijn schoonmoeder ten zeerste. Ze wantrouwt water, dat wil zeggen het stiekem stromende soort. Zij is dan ook een vat vol vuur, jarig in augustus, dus wellicht is haar weerzin astrologisch bepaald.
De doorgang naar het stukje grond dat zij al jaren gebruikt als moestuin is nu flink belemmerd. Onder het mopperend uitspreken van verwensingen worstelt ze zich erdoorheen, met ons in haar kielzog.

We bereiken allen het stukje moestuin-to-be dat er verwaarloosd bij ligt. Een ruïne van vorig jaar. De verwaarlozing is een triomferend monument van mijn luiheid, blakend in de ochtendzon. Niet één vingertje heb ik er sinds vorig jaar aan vuil gemaakt, laat staan schepjes en emmertjes. Hmm. Ik maak mezelf ongemerkt een kopje kleiner en mompel wat afleidende, bijzonder holle frasen. Maar mijn schaamte slaat om in opluchting als ik mijn schoonmoeder hoor zeggen dat ze dit jaar absoluut niet zal werken, niet met deze natheid. Godzijdank, als zij niet zal werken hoef ik dus ook niet. In stilte dank ik de beek.

Enfin, we staan bij de puinhoop en baka kan het niet laten. Ze móet iets doen en soepeltjes strooit ze opdrachtjes om zich heen. Munt, pepermunt moeten we zoeken, die heeft ze ook geplant, ooit. We vinden er vier en baka schoffelt de grond rondom de plantjes vrij. Zo krijgt het kruid de kans beter te groeien en bovendien zal ik het makkelijk terug kunnen vinden. Ik knik ijverig en laat haar in de waan. Ze wijst Nina op de mierikswortel, Duka en mij op de rode bessenstruikjes langs het hek, en oh ja daar staat een andere muntsoort, en daar is nog een aardbeiplantje…Voor wie het niet weet behoort elk aangewezen plantje tot dezelfde woekerende clan: de familie Onkruid. Maar baka tilt met haar sterke wil, haar energie en haar levenslust binnen een handomdraai de belangrijkste ooms en tantes uit boven de anonimiteit.

Ik doe het haar niet na.

Als we door de beek weer terug gebaggerd zijn en aan de goeie kant van de tuin staan, althans wat mij betreft, kijkt mijn schoonmoeder nog een keer achterom, spijtig. Nou ja, verzucht ze, zichzelf troostend, we hebben in ieder geval nog onze twintig appelbomen, waar honderden kilo’s appelen vanaf komen. Gelukkig maar.

Dat was ik even vergeten.