Ze vraagt: Als het nou tweeduizend en honderd wordt, hoe gaat het dan verder?
Ik zeg: Met tweeduizendhonderd en één.
Nina vraagt verder. Welke mensen zijn er dan, dezelfde als nu?
Nee zeg ik, alle mensen die nu leven zijn dan dood. [img]http://examedia.nl/columnx/uploads/img45fef051404e1.jpg[/img]
Dat wordt ineens zo helder als water, ik kan de bodem zien. De ongelijke keitjes op het weggetje omhoog naar de bushalte zijn blauwgrijs, de zon geeft ze diepte.
Ik zeg ik ben dan dood, jij, pappa en oma, iedereen. Behalve, heel misschien, kindjes die net over de rand deze eeuw in zijn gevallen, Duka bijvoorbeeld, die zou nog in leven kunnen zijn. Maar dan is hij heel heel oud. Bijna honderd. Zo oud ongeveer als jouw overgrootmoeder werd, pappa’s oma. Die overleed in het jaar tweeduizend, en ze werd zesennegentig.
Nina moet lachen. Ze ziet haar stokoude broertje met haar nooit ontmoete overgrootmoeder zo voor zich. Want die leeft eigenlijk nog steeds, in de talloze verhalen die haar oma ons vertelt. Met woorden plant haar oude dochter duizend bloeiende bloemen op haar graf, telkens weer.
Maar nu, hink-stap-sprong van rand naar rand, niet de eeuwen tellen, maar de voegen daartussen. Piepjong en stokoud samengedrukt in één beeld, het leven dat ze aaneen smeedt slaan we even over.
Ik kijk naar de grond, naar de talloze keitjes waarmee de weg geplaveid is. Ze schuiven onder mij door terwijl we zwijgend verder lopen.
Er komt geen einde aan.
[img]http://examedia.nl/columnx/uploads/img45fef1cc53ecf.jpg[/img]
10 reacties
arta · 25 maart 2007 op 16:43
Mooi hoe ‘luchtig’ kinderen omgaan met aardse zaken als dood, geboorte, ziekte enz.
Goed neergezet, wel anders dan anders, maar ik kan er niet de vinger op leggen waar dat aan ligt!
🙂
(mooie foto’s ook!)
Mosje · 25 maart 2007 op 20:04
Ik lees net dat de reacties op stukjes eigendom zijn van de posters. Nou, deze is nu toch voor jou hoor:
Mooi sfeervol verhaaltje!
pepe · 25 maart 2007 op 21:49
Een hele andere Anne en toch ook weer niet.
Mooi en ongrijpbaar die oneindigheid.
pally · 25 maart 2007 op 22:22
Ha Anne,
Leuk, hoe je deze discussie met je kind
weergeeft met nauwelijks commentaar. Dat je het illustreert geeft hier nog iets extra’s aan mee.
En dan subtiel tussendoor die keitjes als beeld. Mooi!
Groet van Pally
KawaSutra · 26 maart 2007 op 02:03
[quote]Er komt geen einde aan.[/quote]
Zolals het leven bezien door kinderogen.
Dit verhaaltje is weer een stap dichter naar de werkelijkheid. Mooi!
Mup · 26 maart 2007 op 15:29
De logica van de kinderen, heerlijk, zou zo terug willen naar die tijd, maar me er dan van bewust willen zijn. Mooie titel!
Groet Mup.
WritersBlocq · 26 maart 2007 op 22:44
Anne! Ik had je niet eens gezien 😮 😮 hoe kan dat nou!
Wat ben ik blij dat ik ’ter verveling ende vermaeck’ al naar beneden scrollend dit verhaal nog tegenkwam, zo mooi geïllustreerd door jouw foto’s.
Anne, jij, en dit, maakt CX nèt een tikje anders. Nèt die omoe-koffie, jahhhhh…
Liefs, Pauline.
O ja, en grammaticaal is het een hoogstandje, wow!
Bitchy · 26 maart 2007 op 23:25
Mijn complimenten, zo mooi geschreven, het raakte me op de een of andere manier diep, dit gesprek met je dochter.
groetjes
Veer
Anne · 27 maart 2007 op 11:10
Dank jullie allemaal wel voor de reacties.
Ehm WB, ik veronderstel dat je op mijn dialoog-gefrobel in de eerste en tweede alinea doelt. Tja, ik hou niet van dubbele punt aanhalingstekens tekst aanhalingstekens punt. Vind dat op de een of andere manier afdoen aan de vloeiende lijn in een tekst of verhaal. Vandaar.
groet van Anne.
Nana · 29 maart 2007 op 12:30
MOOI, ook de beelden. Maar vooral de beelden die je vertelt!