Luilakfeest

Hoe kom ik nou op dat luilakfeest? Nou ik had er van gedroomd. Het mooiste feest (op kerst na dan) uit mijn jeugdjaren.

Voor velen onder ons die niet weten wat het inhoud ga ik even ter verduidelijking een luilakfeest beschrijven… Het hilarische van vroeger is er tegenwoordig van af, helaas wordt er steeds meer in diverse plaatsen waar het feest nog wordt gevierd, helaas gaat het met diverse vormen van geweld. En dat zal nooit de bedoeling zijn geweest van een volksfeest, dat op sterven na dood is..

Vroeger toen wij in Amsterdam woonden, had je nog die oude huizen en allen waren in het bezit van lange houten trappen naar één, twee en drie hoog. Dat was me een klim!
En luilak werd en wordt nog steeds gevierd elke zaterdag vóór Pinksteren. Vraag me niet waarom, want dat hebben mijn ouders mij nooit vertelt.
’s Nachts maakte mijn vader al de tobbe, waar wij ’s zaterdags in moesten badderen, die maakte hij voor die ene gelegenheid in het jaar lawaai klaar. Dat betekende veel stenen in een zinken tobbe, touw eraan en aan het einde van de trap neerzetten.
En zodra de luilakparty begon mochten wij beneden allemaal aan dat lange dikke touw trekken, en dan kwam die tobbe vol met stenen met een pokkenlawaai die houten trap afgesodemieterd, terwijl wij allemaal zongen “luilak beddezak, je hebt vannacht ik je bed gekakt”. Grote hilariteit onder de jongeren onder ons, maar niet beseffend dat je ouders toch al wakker waren. Edoch de buren nog niet, hoewel hun kids lekker mee liepen te blèren.

De hele buurt deed mee. Wij liepen in colonne door de straten op naar het Waterlooplein en weer terug, allemaal gewapend met pannendeksel, aluminium pollepels die zo lekker kletterden tegen de pannen die de ouderen onder ons dan weer gejat hadden uit de keuken bij mams.
“Luilak beddezak, je hebt vannacht ik je bed gekakt”. Geschal op de vroege ochtend, overal aan de bel trekken, bonken op de deuren, en die waren allemaal van dat dunne hout toentertijd En als klap op de vuurpijl, als iedereen met slaapkoppen uit het raam hingen en mee gingen klappen met de kinderen, was daar altijd Opoe Leen. Opoe Leen ( de legende wil dat ik daar naar vernoemd ben) stond altijd klaar met de luilakbollen, zelf gebakken. Een traktatie op de vroege morgen. Wij barstten ondertussen van de slaap natuurlijk, maar na onze rondtoer door de straten van onze wijk, zo Rapenburgerstraat, stukje Herengracht, en retour Rapenburgerstaat, richting het Waterloopplein, bij de dokwerker weer zo onze straat in. Nou dan was je kapot gezongen en geslagen door die deksels, want dat was een aanval op je jonge oortjes..
En dan was zo’n heerlijk luilakbol een welkome traktatie van Opoe Leen.
Zij stond al buiten op het zooitje ongeregeld te wachten, en mijn moeder natuurlijk ook, die wilde even tellen of al haar kroost nog mee terug was gekomen.
Als je toen over een bende sprak, waren wij een bende die dag. Maar zonder agressie, zonder wapens ( als je de pannendeksels, en ijzeren lepels niet meetelt) alleen maar de lol van mensen wakker maken.

Toen ik later in Delft woonde werd het daar ook gevierd, maar het is langs mij heen gegaan. Het was niet meer zoals wij het vroeger vierden. Ach ja, al wat blijft is een hele fijne herinnering.
Ik moet er nu niet aan denken dat kinderen een tobbe vol met zware stenen van mijn houten trap af trekken.
Zou ik boos worden? Nee, ik zou in een deuk liggen van de lach.
Want dat deed ik toen al….
Dus ik ben niet verandert, het zijn de tijden…. Gelukkig maar…