Midden in het pittoreske Maaskantje bevindt zich het restaurant met de originele naam ‘Maaskant’. Lange vingers-Leo is de eigenaar, die de inhoud van zijn kaart omschrijft als ‘Bourgondisch’, op zijn Maaskantjes ook wel ‘lekker vet vreten’ genoemd.
Hygiëne
Het eerste wat me bij binnenkomst opvalt is de steriele omgeving. Het restaurant is geheel wit en brandschoon. Ook de bediening, Leo en zijn vriendin Annie, draagt geheel witte, schone bedrijfskleding. De ‘We zijn net open, straks zien we zwart’ getuigt, naar mijn mening, van een zeldzame bescheidenheid.
Gastvrijheid
‘Pak maar een kruk’ daarentegen, wijst op die échte Brabantse gastvrijheid. De kruk-keuze is niet moeilijk. Ze kijken alle uit op de parkeerplaats. De gasten naast ons –typische Maaskanters waarvan de mat in de nek groter is dan de deurmat van Paleis Soestdijk- verwelkomen mij met de gebruikelijke streekgebonden groet ‘Hee kut’. Ik voelde me welkom
De kaart
Een kaart heeft dit restaurant niet. Alle gerechten hangen in een lichtbak aan de muur, goed zichtbaar vanaf alle acht krukken. Je kunt ze niet lezen zonder glimlach. Er zitten zeer originele namen tussen, zoal s ‘Broodje Bakpou’, de Maaskanter variant op het oosterse bapaobroodje en ‘Gebakken Snickers’, waarbij ik mij geen voorstelling kan maken.
Kwaliteit
Als voorgerecht kies ik voor de ‘Gebakken Snickers’, uit nieuwsgierigheid. Tot mijn verbazing blijkt het een, in de verpakking, gefrituurde chocoladereep te zijn, met een onverwacht aangename smaak. Het hoofdgerecht is een ‘Swarmaschotel mee slaoi’; Gefrituurde reepjes vlees met, ik denk, wat zwarte paprika, friet en knoflooksaus, waar volgens de eigenaar ‘je bek drie weken later nog van meurt’. Ook dit bleek bijzonder smakelijk te zijn, al miste ik sla. De gefrituurde magnumsaus maakt mijn diner compleet. Alles bij elkaar kost dit menu elf euro.
Conclusie
Dit restaurant is een echte aanrader. Vlotte bediening en goede prijskwaliteitverhouding zijn mijn pluspunten. Minpuntjes vond ik de schuttingtaal, die veelvuldig gebezigd werd en het feit dat ik zonder portemonnee en wieldoppen huiswaarts keerde, door de overijverige hangjongeren uit de buurt.
:star::star::star::star::star:
(Leo, ik heb die duizend piek nog niet ontvangen)
9 reacties
Mien · 7 juli 2015 op 07:36
Een slechte recensie? 🙂
Wel een aanrader om te lezen. Humor. :yes:
troubadour · 7 juli 2015 op 10:19
Leuk werkje, goed gedoseerde humor, okay!
trawant · 7 juli 2015 op 10:32
Een mooie ‘afgewogen’ recensie van een toprestaurant!
Van een uitspanning in Maaskantje verwachtte ik ook niets anders.
Esther Suzanna · 7 juli 2015 op 21:22
😀 Leuk, die categorietjes!
De streekgebonden groet…haha.. :curse:
pally · 7 juli 2015 op 22:29
Hij is zo geestig, heb hardop gelachen. Mooi is ook de ‘serieuze’ aanpak: punt voor punt en het eind.
Yfs · 7 juli 2015 op 22:39
‘De gasten naast ons –typische Maaskanters waarvan de mat in de nek groter is dan de deurmat van Paleis Soestdijk-‘
:rotfl:
Lachen hoor Arta.
De portemonnee en wieldoppen in de laatste alinea zie je totaal niet aankomen.
Heel erg leuk gedaan!
:rose:
Nachtzuster · 9 juli 2015 op 23:06
Ik ben fan van New Kids en kan deze humor dan ook zeer waarderen! Kan zo een scene in een nieuwe film zijn.
Die laatste zin! Maakt het af! :rotfl: :rotfl: :rotfl:
Ferrara · 9 juli 2015 op 23:36
Bourgondisch = lekker vet vreten. Vet gaaf, Arta.
Dees · 10 juli 2015 op 17:24
Geweldig leuke vondsten en de ps is ook zeer geestig. Die Maaskanters zijn nog wel creatief met hun deepfried Snickers. Een culinaire variatie op een oud Schots recept dus 😀