Met een badlaken om mijn natte lijf gewikkeld loop ik mijn slaapkamer binnen. Ik betrap mezelf op het neuriën van een wijsje, iets wat al lang niet is gebeurd. In de slaapkamer ontkom ik er niet aan; in de levensgrote spiegeldeuren vang ik met mijn blik mijn spiegelbeeld. Tot overmaat van ramp glijdt ook nog het badlaken van mij af. Geshockeerd staar ik in de spiegel. Lieve help, ben ik dit? Door een lange periode van overmatige stress heb ik weinig tijd besteed aan mezelf. Piekerend, tobbend, nadenkend en in een roes heb ik geprobeerd te overleven.
Alles op de automatische piloot gedaan. Daarom geeft het mij nu een schok om mijn lijf ineens zo bewust te zien; de naakte waarheid.
Ik kijk naar dat ding in de hoek van de kamer. Onder het stof. Ook een hele periode niet naar omgekeken. Mijn blik glijdt terug naar mijn tweede ik, daar in de spiegel, mijn vijand nummer één.
Zal ik wel? Zal ik niet? Ach, mijn humeur is toch al verpest. Ik zet de weegschaal midden in de kamer. Na enige aarzeling ga ik op vijand nummer twee staan. Ja, dat dacht ik al. Het verschil met de vorige keer is drie kilo. Dat brengt het totaal dus op veertien kilo. Maar wel logisch, na al die stress. Zo probeer ik het althans te vergoelijken voor mezelf.
Ik draai mezelf om en probeer over mijn rechterschouder een glimp op te vangen van mijn achterkant. Jemig, ben ik dit echt? Wat is er gebeurd? Aan mijn kleding had ik al wel een en ander gemerkt, maar daar heb ik ook maar niet teveel aandacht aan besteed; wel belangrijkere dingen aan mijn hoofd.
Ik zucht. Was ik vroeger nog zeer stabiel qua gewicht, de laatste jaren heb ik wat af gejojood. Het hele alfabet aan cupmaten ligt in mijn kast. Wat wordt de volgende maat? Cup negatief? Even kijk ik gebiologeerd naar mijn bottenstelsel. Niks mis met mijn ruggengraat. Best recht. Ook mijn ribben blijken compleet….
Nu mijn gewicht ondermaatse proporties heeft bereikt en ik dus duidelijk ver onder mijn streefgewicht zit, word ik wel even aan het denken gezet.
Aan de commercials op televisie, net na de feestdagen bijvoorbeeld. Een opgewekte reclamestem die zegt: “Natuurlijk willen we allemaal weer afvallen na de feestdagen!”
Hoezo: Natuurlijk? Natuurlijk is naakt. Daar word ik nu net mee geconfronteerd. Ik moet juist wat kilo’s aankomen! Word daar ook wel eens rekening meegehouden? Dat er nog mensen zijn op deze wereld die niét op het South Beach dieet of een Sonja Bakker zitten te wachten?
Berustend haal ik mijn knokige schouders op. Laat ik me nou maar niet druk maken. Trouwens, ik heb wel wat beters te doen vandaag; ik moet nodig naar de snackbar om wat vette troep naar binnen te werken en op de terugweg langs de bakker voor slagroomtaarten…
17 reacties
SIMBA · 23 maart 2007 op 13:19
Ondergewicht is inderdaad een onderkend probleem. Er is ook weinig aandacht voor, best frustrerend als het jezelf betreft.
Probeer jezelf af en toe te verwennen, en dan niet alleen met taarten maar ook met aandacht….probeer het, het zal niet meevallen.
KingArthur · 23 maart 2007 op 13:32
Wat een heerlijk vooruitzicht :-). Bourgondische eetpartijen en feesten liggen in het verschiet. Alles om weer voller te worden.
arta · 23 maart 2007 op 13:46
Op het moment dat de stress uit je leven verdwenen is, zal ook je lichaam daarop reageren door de verloren kilootjes weer als vanouds vast te plakken. 😀
Tot die tijd: Sterkte en smakelijk eten!
miltenburg · 23 maart 2007 op 14:10
Het dun zijn is in, dik zijn is uit. Profiteer ervan, maar zorg wel dat je je geraamte er niet doorheen zien, want dan ben je ongezond bezig. Als je toch zonodig probeert aan te komen, ga dan met gewichten werken. Je voedselpatroon aanpassen door steeds meer vet voedsel tot je te nemen is niet verstandig. Schep bij je avondeten gewoon een keer extra op. Succes;-)
pepe · 23 maart 2007 op 14:58
Van mij krijg je geen advies, hoe ik de kilo’s eraan heb gekregen is niet een suc6 te noemen.
Maar ik ben er wel blij mee, eindelijk weeg ik meer dan 100 pond en heb daar ruim 20 jaar over gedaan 😆
Ik ben trots op mijn rolletjes :lach:
Leuke column
KawaSutra · 23 maart 2007 op 16:59
Hoe je een serieus probleem toch licht en luchtig kan bespreken, prima gedaan DO.
Enne: eetze! 😉
pally · 23 maart 2007 op 17:16
Een natuurlijke reactie van je lijf, Do.
Spanning en stress hebben altijd een weerslag op het lichaamsgewicht: de ene kant op of de andere kant op.
Het feit dat je er nu bewust naar kijkt en erop reageert betekent denk ik dat je het ergste hebt gehad. Ook dat is een natuurlijk gegeven.
Hopelijk kun je weer gaan genieten van lekker eten en van het leven.
De vette jaren beginnen met deze column, volgens mij!
Mooi geschreven, dappere DO(do),
:kus: Pally
Li · 23 maart 2007 op 20:20
Over ondergewicht wordt vaak licht gedacht. Ik kan er niet over meepraten DO want als ik langs de bakker loop, ben ik meteen twee kilo zwaarder.
Ik wil best wat kilootjes afvallen maar dan niet van de stress.
Heel goed geschreven en succes met het aanvallen.
Li
DriekOplopers · 23 maart 2007 op 20:36
Groot of klein,
dik of dun,
geluk en wijsheid
wat ik je gun.
Kus van Driek
Prlwytskovsky · 23 maart 2007 op 20:47
Slagroomtaarten? Heb je hulp nodig of krijg je ze wel op? 😆
WritersBlocq · 23 maart 2007 op 20:58
En ga nou niet gooien met die taarten, want dan verbrand je al die kc’s weer!
Ietsje te blog-achtig, dit stukje, en ietsje teveel punt-komma’s. Succes met je smulverhalen, letterlijk en figuurlijk.
Mosje · 23 maart 2007 op 22:05
Je zag het natuurlijk al “aankomen”. Als het om dit stukje gaat, zou ik je eigenlijk moeten “afvallen”, maar ja, omdat ik ook de bereoerdste niet ben, zal ik niet te zwaar aan je tillen.
Vederlicht stukje zou ik zo denken, haha.
😀
Dees · 24 maart 2007 op 14:52
Van stress word ik alleen maar dikker, zélfs als ik geen hap door mijn keel krijg. Mijn loodjes worden omgezet in kilo’s en daar ben ik niet blij mee. Maar als ik jou zo lees dan is het alternatief ook niet alles. Je moet jezelf niet gaan wegvagen, nu je juist weer aanwezig bent. Veel succes (slagroomvla schijnt trouwens een goeie te zijn om aan te komen).
Ondergewicht krijgt ondergewichtigheid in het hele scala aan lijfproblematiek, wel leuk dat je er een keer over schrijft, the other side…
Joy · 24 maart 2007 op 14:59
Knap hoe je zo’n toch best belegen onderwerp met wat grappige tussendoortjes weet weg te stouwen. 🙂
DreamOn · 25 maart 2007 op 03:23
Bedankt voor feedback, lieve adviezen, commentaren en vooral: mij een hart onder de riem steken..qua riem: ja, die heb ik momenteel hard nodig, anders zakt mijn broek echt af.. 😀
Nana · 29 maart 2007 op 12:32
Goede column enne ik denk (weet) dat je mooi bent en het aankomen komt. Heus. :kus:
dashuri · 25 april 2007 op 20:13
wat spreek je jezelf tegen!! 😉