Mag ik er éééven langs?

Zaterdagmiddag, een paar minuten voor 5. Ik kom tot de conclusie dat er nog een paar belangrijke boodschappen gedaan moeten worden. En aangezien het morgen geen koopzondag is, ben ik genoodzaakt toch snel even een tripje naar de lokale supermarkt te maken. Iets waar ik de laatste tijd steeds vaker tegenop zie. Het even op en neer lopen is het probleem niet. Ook laat ik me niet tegenhouden door een paar regendruppels (al is een stortbui een geheel ander verhaal, maar dat is niet waar ik vandaag heenga). Hét kritieke punt waar ik tegenop zie is de drukte! Nu weet ik dat er meerdere mensen zijn die er op het laatste moment achterkomen dat er nog de nodige boodschappen gedaan moeten worden, dus dat is in principe geen excuus. Het begint bij de winkelwagens, waar er nog enkele van over zijn. Een oudere vrouw besluit dat ze vandaag voorrang heeft en grist voor m’n neus een wagentje weg. “O, sorry, ik had u niet gezien!”, zegt ze verbaast. “Geeft niks hoor”, mompel ik onverstaanbaar. Een soortgelijke situatie herhaalt zich nog een paar keer, maar uiteindelijk, als niemand oplet, weet ik een wagentje te bemachtigen. Succes! Voordat ik het poortje heb bereikt, word ik nog verscheidene keren lomp aan de kant gedrukt door mensen die schijnbaar erge haast hebben en daardoor totaal lijken te vergeten dat er maar één persoon tegelijk door het al eigenlijk veel te smalle gangetje kan. Als ik eindelijk in de winkel sta, moet ik denken aan een druk kruispunt in één of ander Oosters land. Al lijken de mensen zich hier minder aan de regels te houden. Iedereen loopt kriskras door elkaar, allemaal denkend dat ze alleen aan het winkelen zijn. Met veel moeite manoeuvreer ik mezelf door de mensenmassa richting brood. Daar aangekomen blijkt dat er nog enkele broden over zijn, niet geheel onverwachts. Net voordat ik een brood weet te bemachtigen, wordt het voor m’n ogen weggepakt door een moeder met twee kinderen. Ze kijkt me aan alsof ik de duivel zelf ben, terwijl het er toch op leek dat ik eerder was. Ik pak snel een ander brood en bereid me voor op de reis naar de zuivelafdeling. Met moeite bemachtig ik de benodigde spullen. Op naar de rest van de boodschappen! Onderweg ben ik gedwongen te wachten voor een blokkade, bestaande uit een groep schoolkinderen die niet maar niet kunnen kiezen wat ze nou precies willen hebben. Als ik vraag of ik er even bij mag, kijken ze me bijna letterlijk de grond in. Dan maar een blokje om… Na het inladen van de laatste boodschappen kan ik eindelijk op weg naar de kassa. Ook hier kom ik weer mensen tegen die zich in een totaal lege winkel lijken te wanen, dus het is wederom oppassen! M’n portemonnee heb ik maar alvast tevoorschijn gehaald, zodat ik snel kan afrekenen en maken dat ik wegkom! In tegenstelling tot het doen van de boodschappen zelf, gaat het afrekenen vrij vlot. Een geluk bij een ongeluk. Snel haast ik me weer naar buiten, blij dat het allemaal weer achter de rug is, totdat ik natuurlijk een volgende keer weer tot de conclusie kom dat er snel nog wat dingen in huis moeten worden gehaald…
“Geeft niks hoor”, mompel ik onverstaanbaar. Een soortgelijke situatie herhaalt zich nog een paar keer, maar uiteindelijk, als niemand oplet, weet ik een wagentje te bemachtigen. Succes! Voordat ik het poortje heb bereikt, word ik nog verscheidene keren lomp aan de kant gedrukt door mensen die schijnbaar erge haast hebben en daardoor totaal lijken te vergeten dat er maar één persoon tegelijk door het al eigenlijk veel te smalle gangetje kan. Als ik eindelijk in de winkel sta, moet ik denken aan een druk kruispunt in één of ander Oosters land. Al lijken de mensen zich hier minder aan de regels te houden. Iedereen loopt kriskras door elkaar, allemaal denkend dat ze alleen aan het winkelen zijn. Met veel moeite manoeuvreer ik mezelf door de mensenmassa richting brood. Daar aangekomen blijkt dat er nog enkele broden over zijn, niet geheel onverwachts. Net voordat ik een brood weet te bemachtigen, wordt het voor m’n ogen weggepakt door een moeder met twee kinderen. Ze kijkt me aan alsof ik de duivel zelf ben, terwijl het er toch op leek dat ik eerder was. Ik pak snel een ander brood en bereid me voor op de reis naar de zuivelafdeling. Met moeite bemachtig ik de benodigde spullen. Op naar de rest van de boodschappen! Onderweg ben ik gedwongen te wachten voor een blokkade, bestaande uit een groep schoolkinderen die niet maar niet kunnen kiezen wat ze nou precies willen hebben. Als ik vraag of ik er even bij mag, kijken ze me bijna letterlijk de grond in. Dan maar een blokje om… Na het inladen van de laatste boodschappen kan ik eindelijk op weg naar de kassa. Ook hier kom ik weer mensen tegen die zich in een totaal lege winkel lijken te wanen, dus het is wederom oppassen! M’n portemonnee heb ik maar alvast tevoorschijn gehaald, zodat ik snel kan afrekenen en maken dat ik wegkom! In tegenstelling tot het doen van de boodschappen zelf, gaat het afrekenen vrij vlot. Een geluk bij een ongeluk. Snel haast ik me weer naar buiten, blij dat het allemaal weer achter de rug is, totdat ik natuurlijk een volgende keer weer tot de conclusie kom dat er snel nog wat dingen in huis moeten worden gehaald…