En daar was de dood onherroepelijk was ze er.
Onverenigbaar in mijn leven.
Het kindje in mijn buik zoekt troost, zuigt op zijn duim, draait en schopt.
De natuur bereidt het voor op leven, op liefde.
Mijn moeder in haar bed zoekt troost, pakt mijn hand, ligt stil en staart stervende.
De natuur bereidt haar voor op doodgaan, op verdriet. Ik, moeder en kind tegelijk, zoek troost, zoek een hand.
Die vind ik niet.
Ik schreeuw en huil, bid, vloek, sla wartaal uit.
De natuur bereidt me voor op overleven.
Onmenselijk.
Het zijn lichtjaren geleden en het was gisteren. Jouw dood was zo ruw zo rauw en mensonterend. Die afschuwelijke eierstok klote kutkanker maakte dat je in korte tijd veranderde van een waanzinnig sterk wijf in een compleet gratenpakhuis. Je leek wel een beetje op mij toen ik fulltime junkie was. Jij aan de morfine, ik aan de heroïne. Daarnaast snoepte ik nog wat bij uit de trommel waarin god alles verboden had en dat deed jij ook.
Een valiumpje hier en een mogadonnetje daar.
Weet je mama, ik lijk steeds meer op jou.
Ik mis je zo.
19 reacties
vanlidt · 27 juli 2006 op 09:56
Zul je goed voor je kindje zorgen?
wendy77 · 27 juli 2006 op 10:54
Erg pakkend Melady. Mooi!!
Nana · 27 juli 2006 op 11:41
Heftig en ontroerend. In jouw kind zit ook je moeder, wacht maar af. 😉
KawaSutra · 27 juli 2006 op 15:14
Ik weet niet of dit de reden was van je afwezigheid op CX. Maar wat jij hier beschrijft is zo heftig en intens dat ik me dat zeker kan voorstellen. Blij dat je weer instuurt en zeker met zo’n getuigenis als deze. Zo weinig woorden, maar zoveel inhoud, mooi Melady.
Mosje · 27 juli 2006 op 16:44
Kort en daardoor zeer krachtig, en ook nog eens mooi geschreven.
Dees · 27 juli 2006 op 17:12
Je schrijft regelrecht ziel uit en in. Schrijnend, sober, mooi. Sterkte Melady.
Mup · 27 juli 2006 op 17:49
[quote]moeder en kind tegelijk[/quote]
En dat doet letterlijk pijn, heel sterk verwoord, sterkte, en gefeliciteerd, zo dubbel is het leven,
Groet Mup.
Chantal · 27 juli 2006 op 18:04
Prachtig mooi Melady. Sterkte
Ma3anne · 27 juli 2006 op 18:22
Dit raakt me heel diep. Heb even geen woorden. Enkel tranen.
WritersBlocq · 27 juli 2006 op 19:56
Mamma en jij hebben elkaar door elkaars ogen gezien en beleefd; hoe je dat neerzet is over-voortreffelijk beschreven.
Liefs, Pauline.
DriekOplopers · 27 juli 2006 op 23:16
Au!
Schrijnend. Hartverscheurend.
Wat kan ik nog zeggen?
Driek
senahponex · 28 juli 2006 op 09:14
Stil, ik heb geen woorden
Trukie · 28 juli 2006 op 11:08
Sterk verwoord Melady,
Geweldig doorstaan en groots opgeschreven.
pepe · 28 juli 2006 op 19:20
st… niets zeggen, maar doorvoelen en beleven
xxx
melady · 29 juli 2006 op 00:26
Het zijn lichtjaren geleden en het was gisteren.
Een beetje er tussen in dus.
Geschreven op een mama-mis-dag.
Het is een heerlijk joch met veel streken van zijn oma én van zijn opa, die vier jaar daarna zijn geliefde vrouw achterna ging.
Wat een hartverwarmende reaktie’s.
Li · 29 juli 2006 op 22:38
[quote]Geschreven op een mama-mis-dag[/quote]
Wat een prachtig woord, net als papa-mis-dag.
Knap om duizend-en-één emoties in een korte column te vangen.
Li
KingArthur · 31 juli 2006 op 15:40
Bekijk het positief. Dit klote gevoel zorgt i.i.g. voor een mooie tekst. Sterkte op die momenten dat het even te veel is.
bert · 2 augustus 2006 op 22:27
Wat kun jij schrijven zeg!!!
Ongeevenaard mooi.
BrokenHalo · 21 september 2006 op 14:56
*slik*