Het is nu alweer zo’n dertien jaar geleden dat ik je voor het eerst zag. En daarmee meteen voor het laatst. Dat kwam niet omdat ik je niet mocht, integendeel, maar ik vond je zo Amerikaans, zo glad en eigenlijk, heel eerlijk gezegd, begreep ik ook niet zo goed wat je mij nu precies wilde vertellen. Persoonlijk viel ik meer voor de Britten. En dan met name de ‘rebellen’. Die ongepolijste lawaaimakers met gescheurde spijkerbroeken en opzichtige kapsels die wisten hoe je iemand pas echt goed kon wakker schreeuwen. Voor een periode dacht ik ook zo te zijn. Punk, alternatief of hoe je het ook wilt noemen. Nu zoveel jaren later weet ik nog steeds niet wat of wie ik ben. Punk is het in ieder geval niet. Mijn linkse gedachtengoed is al lang niet meer wat het was.

Jarenlang ben ik je uit het oog verloren. Ik maakte andere vrienden, kreeg relaties en vaker dan goed voor mij was ben ik net zo makkelijk alleen weer achtergelaten. Ik voelde mij leeg, steeds leger en hoe leger ik mij voelde, hoe meer sigaretten ik ging roken, hoe meer drank ik ging consumeren en hoe vaker ik koos voor vluchtige contacten in plaats van diegenen met inhoud, een toekomst en oprechte intenties. ‘Ze geven niet echt om ons’ zei je keer op keer. Wellicht gaven wij te weinig om onszelf, denk ik nu. Wat betreft mezelf ben ik daar inmiddels aardig zeker van.

Ik weet nog goed dat ik, ondanks al mijn vooroordelen ten opzichte van jou, hoopte dat jij mij heel misschien zou zien. Echt zien, zo’n blik van verstandhouding, zo’n blik die zou bevestigen dat ik en jij werkelijk bestonden; dat wij niet zomaar twee mensen waren in een enorme ruimte, een scenesetting die net zo makkelijk een illusie kon zijn geweest. Hoe zuur is het dat ik nu ik mij jaren later pas echt in je ben gaan verdiepen weet dat jij dat net zo graag wilde als ik. Ironie? Ik weet het niet. Het bevestigt voor mij enkel dat ik misschien ook maar eens moet beginnen met beter naar anderen te kijken. Het is een komen en gaan van mensen geweest de afgelopen jaren. Van spiegels waarin ik alleen maar hoopte mezelf te zien zonder ook maar een moment verder te kijken.

Nu ik echt naar jou kijk zie ik wat ik toen niet zag of waartoe ik toen niet het vermogen had het te zien. Iemand in wie ik mij herken qua eigenzinnigheid. Iemand die dodelijk verlegen is en liever behaagt dan een compliment in ontvangst neemt. Iemand die bang was, beschuldigingen heeft moeten weerstaan, moedig was, vocht, vernederd werd, maar alles vanuit een integriteit deed waar ik een voorbeeld aan zou moeten nemen. Ik schaam mij voor het verlies daarvan. En los van sentiment en pretenties, jij inspireert mij om dit terug te winnen.

Ik luister nu naar je, zoals zovelen op dit moment. Kuddegedrag, zal men waarschijnlijk zeggen; maar voor mij is het een bindende factor. Een binding die jij en jij alleen hebt bewerkstelligt. Waar je jaren naar hebt gestreeft en heel je leven voor in het teken zette: het samenbrengen van mensen, het helen van pijn. Of je nu wit of zwart bent. Rood of geel. Laat ik hier geen Halleluja moment van maken maar ik heb zo’n zin om mee te zingen. ‘We Are The World’. Of zoals je later zei: ‘You Are Not Alone’. Mocht je meekijken, dan geloof ik dat jij en ik geen vreemdelingen meer van elkaar zijn. Moskou is koud en mijn blik van verstandhouding heb je. En ondanks alle valse beschuldigingen heb je één gerucht in ieder geval ten alle tijden weten te ontkrachten: Billie Jean was niet je minnares. Michael, ik wens je het allerbeste.

[img]http://applebeez.files.wordpress.com/2009/06/1985wearetheworldcopy.jpg[/img]

Categorieën: Actualiteiten

8 reacties

sylvia1 · 28 augustus 2009 op 09:18

Ik heb vanochtend bij m’n ontbijt je column gelezen en op weg naar mijn werk continue ‘Man in the mirror’ in mijn hoofd gehad 😕 . Goede column! Ik herken mezelf in je eerste alinea en heb nooit goed begrepen wat de aantrekkingskracht van deze man is op zovelen. Maar je hebt het me duidelijk en heel geloofwaardig uitgelegd.

pally · 28 augustus 2009 op 11:43

Heel mooi geschreven stuk over MJ.
Gaat vooral ook over jezelf en als het zomaar over een vroegere vriend had gegaan die niet beroemd was, had ik het misschien een nog mooier stuk gevonden. Maar toch: :wave:
groet van Pally

maurick · 28 augustus 2009 op 17:08

Je hebt een stuk neergezet dat aan het denken zet, mij in ieder geval. Erg mooi geschreven.

Anne · 28 augustus 2009 op 18:08

Dit stukje roept de persoon Michael Jackson op, dat vind ik er mooi aan. Wat vooral doorklinkt in je overtuigingen is de oprechtheid van de man/jongen, daar heb ik ook altijd in geloofd. Wat de beschuldigingen en de spot des te tragischer maken. Mooi ook de vermenging tussen eigen geschiedenis en die van hem.

RobertH · 28 augustus 2009 op 19:18

Dacht bij de eerste alinea dat dit (toch wel een beetje “ook weer”) over een auto of ander ding zou gaan maar ik was postief verrast toen ik verder las. Leuke column. Anders dan anders.

Cryptograam · 28 augustus 2009 op 19:32

Heel goed om te horen, Anne. Dat was ook exact mijn intentie bij het schrijven van dit stuk; de persoon Michael Jackson in zijn waarde laten en eer aandoen. Daarom weerhield ik mezelf ook van idolatrie. De beste man/jongen heeft zoveel van zichzelf gegeven en ik ben blij dat mensen die aanvankelijk niet in zijn integriteit geloofden (beinvloed door de bladen) dit nu langzaamaan in beginnen te zien.

Cryptograam · 28 augustus 2009 op 19:34

Dank voor je reactie, Sylvia. Mooi dat het geheel zo op je over is gekomen 🙂

Ps: Pally, Maurick en Robert: ook bedankt voor jullie reacties. Goed om te lezen.

arta · 29 augustus 2009 op 10:37

Een integer, prettig leesbaar stukje. Leuk, hoe je die titels ertussen hebt verwerkt…

Ik vind het wel jammer (jaja, MJJ is meer dan jeugdsentiment voor me, en ja, ik stond daar ook bij de HIStory-tour met mijn vriend, die volgens mij op dat moment het minst fan, maar de grootste liefhebber van Nederland was (en is)) dat dit besef pas bij velen achteraf komt, al schaart het hem wel in een illuster rijtje van historische figuren die tijdens hun leven gek en na hun dood geniaal werden verklaard… 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder