Vanuit het dorpje plenka in Kerala maakte ik een enkele uren durende wandeling naar een bergtop met daarop een ruïne van een oude tempel, genaamd pukki devi. Deze top ligt precies op de grens tussen de twee uitersten. Gedurende de wandeling er naar toe had ik me al volledig over kunnen geven aan de schoonheid van de omringende natuur. Aangekomen op de bergtop liep ik naar de half verscholen ruïne en wilde er in stappen. Gevoelsmatig hield iets me echter tegen en ik zag er daarom van af. Ik liep toen terug naar de plek vanwaar men een schitterend uitzicht heeft op het diepe en steile Plenka Nadudal. Aldaar werd ik me ineens bewust van de overweldigende stilte, die ik nog niet eerder had ervaren. Aanvankelijk was die stilte beangstigend, daar die mij confronteerde met de luidheid van mijn eigen gedachten. Allengs kon ik me overgeven aan de stilte buiten mij en werd het in mij ook steeds stiller. Naarmate de stilte in mijn innerlijk toenam, begon de scheiding tussen mijn binnenwereld en het mij omringende landschap te vervagen. Ik voelde mij meer en meer één worden met dat landschap. Mijn waarneming werd daardoor heel zuiver. iets van de krachtenwerking van het landschap sprak zich toen in mijn innerlijk uit.

Ik nam waar dat ik op de grens stond van een duidelijke tegenstelling, die zich aan mij kenbaar maakte als een soort oerpolariteit, het meest fundamentele paar van tegenstellingen. Namelijk de tegenstelling van het mannelijke en vrouwelijke als basis van het scheppend beginsel, dat ten grondslag ligt aan al het geschapene. Diep beneden me, in het Tamil Plenka met zijn rechte vormen en rode, dorre en weinig vruchtbare grond, herkende ik een mannelijke krachtenwerking. Daarboven hing een dreigende wolkenlucht en er kwam een gure wind vanuit het dal omhoog. Toen ik me omdraaide zag ik de ronde glooiingen van de groene vruchtbare heuvels van Kerala, met daarboven een heldere blauwe hemel en een stralende zon. In dit landschap herkende ik iets van een vrouwelijke krachtenwerking. Me negentig graden omdraaiend nam ik in de lucht een adelaar waar, die een tijdlang roerloos bleef zweven precies boven de grens van beide landschappen.

Op het moment dat ik dit geheel buiten mij in een kort tijdsbestek waarnam, nam ik in mezelf de betekenis waar. Deze kwam woordeloos tot mij als een intuïtief direct weten. Ik besefte dat die oerpolariteit ook in mij als krachtenwerking aanwezig is. Ik heb, hoewel levend in een mannelijk lichaam, ook het vrouwelijke in mij. Ik werd me er van bewust dat hetgeen ik daarvoor steeds in de buitenwereld wilde ervaren en wat tot vele worstelingen met het verleden leidde, ik op een veel bevredigender manier in mijzelf kan ervaren. Het beeld van de adelaar bracht me een besef van een hoger Zelf, waarin alle tegenstellingen samenkomen en waar eenheid, heelheid en vrede heersen. Het liet me zien dat de tegenstellingen die mijn op de buitenwereld gerichte ego nodig heeft om zichzelf in leven te houden, overstegen kunnen worden. Als besluit van de ervaring zag ik de adelaar na verloop van tijd het steile dal induiken en uit zicht verdwijnen. Hierdoor realiseerde ik me dat ik meer mijn mannelijke kracht moest ontwikkelen en tot dan toe te zeer op een vrouwelijke manier in het leven had gestaan vanwege mijn verleden. De ervaringen die ik na terugkomst van mijn reis heb opgedaan, gaven me de mogelijkheid om me ook daadwerkelijk te gaan richten op het vormgeven van mezelf in de wereld, dus meer mijn mannelijke kant aan te spreken. Om daarmee mezelf te helen en als een eenheid te gaan ervaren. Vluchten heeft geen zin. Je bent niet één…..je bent twee, drie, vier of misschien wel vijf of meer. Enfin…..het is tijd voor één martini…..of twee, drie, of misschien wel vier of meer. Mannelijk? Nee, niet echt.

Ferri


1 reactie

arta · 25 juni 2007 op 16:45

Door even te googlen kwam ik erachter dat je op vakantie in India bent geweest.
Dit kwam niet duidelijk uit jouw column naar voren, terwijl het, mijns inziens, best van belang is.
Ook de rest van jouw column vond ik vrij onduidelijk. (maar dat kan aan mij liggen) Ik begreep niet wat je punt was…
Jouw schrijfstijl vind ik overigens wel mooi!
Welkom op CX.
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder