Marlboro man

Persoonlijk vind ik Marlboro de ergste sigaretten die ooit zijn gemaakt. Ik ben dus gewend dat spul uitsluitend in eenkennige zaken te kopen, een mens moet wat. De papierkwaliteit is slecht en te dik. Roet, geachte lezer, is zeker zo gevaarlijk als teer. Ze zijn te los en te droog gerold, duidelijk een machinaal proces uit een onbeschreven tijdperk. Voorts lukt het mij moeiteloos stelselmatig gaten in mijn kleren te branden, met gekregen of gejatte Marlboro’s. Daar ik mij inmiddels bewust ben van hun grootste sponsor, rook ik ze inmiddels met plezier bij die gelegenheden waar men mij zombieachtig wenst te behandelen.

Vanmiddag was een dergelijke gelegenheid, de plaatselijke Hema ter stede. Al die keren dat ik hun bedrijfskas gespekt heb middels een bak koffie, heb ik het inviterende dienblad laten liggen. Ik beweeg me nu eenmaal makkelijker door het volk zonder overbodige rimram. Naderhand zie ik me echter genoodzaakt in mineur de tent te verlaten. De beleefdheid gebied mij, behoudens asbak, een lege tafel achter te laten voor een goed gevoel van de volgende collectie sponsors. De daartoe geëigende ruimte op het dienbladenrek is echter uiterst summier.

Dit keer heb ik daar bij stil gestaan en met een goed gevoel de Mogol franchise verlaten. Dat dienblad en de trage koffiemachine, zijn daar als psychologische reclametrucs, om het bedrijfsimago emotioneel te koppelen, aan de prettige herinneringen die mensen hebben van gezamelijke pauze’s. Zonder dienblad kun je probleemloos beuzelaars voorgaan. Met, ben je gedwongen te wachten en te denken “bah, het is druk” in plaats van “leuk, er zitten wellicht bekenden”. Dat dienblad, de raster-achtige tafelschikking, het systematisch leeggehouden rek voor dienbladen, de systematisch weggehaalde asbakken, de trage koffiemachine en het personeel van vloeibaar Helium, houden je gedachten gefocussed waardoor mensen, niet gericht naar een dergelijke zaak gaan en onbewust aan de Hema denken als ontmoetings- en pauzeplek.

Hij’s fijn, das pas fijn, afijn, afijn. Waar had ik het ook weer over? Oh ja, Philip Morris! Bij mijn gelegenheids afval-sigaret schiet plotseling het woeste gezicht van Gene Hackman voor mijn ogen. Toen ik net het pakje opende zag ik een gestileerde zwarte K in een scherper gestileerde zwarte K veranderen. Dezelfde K zit op de achterkant en op de onderkant een zuivere gestileerde zwarte K. KKK, “the tree’s are bearing strange fruits”. Iedere rocker weet van wie die regel is. De heer Philip Morris was hoofd van de KKK indertijd. En wie, mijn geachte lezers, weet hoe de Marlboro man reclame in elkaar zit?

Mensen gaan roken omdat ze problemen hebben. Nicotine-verslaving is een van de belangrijkste redenen voor hongersnood. Meneer Morris had zijn plannen om geld te smeden goed doordacht, hij was veelzijdig en in mijn ogen net zo genialer dan Adolf Hitler. De man was uiteraard ook nep. Mensen die menen dat ze leven, doordat ze invloed kunnen doen gelden over het leven van anderen, zijn zombies en lijken alleen op mensen.

De Marlboro cowboy, het hele country imago, is een verbeelding van “the American dream”, maar wel de oude Wild West versie. Een land van absolute vrijheid en mogelijkheden, het imago van een herders-knecht als geslaagd leger-officier. Misschien dat mensen in Texas dat leuk vinden, maar ik denk niet dat een dergelijke boodschap, veel zakenmensen in New York of nerds in Silicon Valley, wat zal zeggen. De boodschap is simpel, appelleren aan de droom van immigranten die aan de grond zitten en de fantasie van buitenlanders. Echte Amerikanen weten donders goed, dat de Marlboro cowboy een romance en nooit werkelijkheid was.

Kortom de negertjes betalen zelf de onkosten van de clan en hebben zelf betaald om de beweging te laten groeien. In Hitlers machinaties zie ik gaten; slecht getrainde kamp-commandanten zodat ze in Buchenwald een radio konden bouwen, inconsistente logistiek met als prijs het Ardennenoffensief en de onvoorbereide tocht naar Moskou. In mijn ogen is de strategie van Philip Morris perfect. Zo’n man kan zelfs doodleuk zijn planning uiteenzetten in de National geographic en er gebeurd hem niets.

De Lucky strikes zijn indertijd door de geallieerden ons land ingebracht. Mijn idee van een practical joke, is een geintje met de ontwerper van het logo. ’s Nachts een levende kreeft op Andy Warhol’s graf leggen en buiten de vitale organen van het slachtoffer, een zwaard dwars door zijn grafsteen raggen. Wellicht, geachte lezers, kent iemand een beter idee in dat land van ongekende mogelijkheden.