Max

Een hoofd dat op knappen staat. Een neus als een kraan zonder leertje. Kaken en botten die met vijl en grof getande zaag worden bewerkt. Ik gooi er nog maar een pilletje in en duik in bed.

De telefoon gaat – zelfs een ziek mens kan een bereikbaar mens zijn – en ik schrik wakker. De garage. Wie de reparatie van de schade aan de auto betaalt. Langzaam dringen de woorden, sommige achterstevoren of op zijn kant, door tot mijn met schurend zand gevulde brein. De tegenpartij, die met die fiets, mag ik hopen? Na wat heen en weer gesteggel worden we het eens over waar de rekening heen gaat. Ik vind alles best, zolang niet naar mij.

Nog maar een pilletje. Nieuwe voorraad zakdoeken naast het bed. Nog een keer tempen. Snel weer in bed. Eindelijk in slaap, snel verder met de koortsig repeterende nachtmerries die bij dit soort griepjes hoort. Telefoon. Wie nu weer. Kan een mens niet meer gewoon ziek zijn? Zacht Limburgs accent. Het CBS. Wie anders. De mevrouw stelt wat triviale vragen over de vragenlijst die ik heb opgestuurd. In tegenstelling tot een eerdere uitspraak valt het mij ditmaal moeilijk niet boos te worden.

Dezelfde morgen, derde keer op rij, nooit geweten dat het kreng overdag zo vaak gaat, bliept en piept de telefoon. Eindelijk. Daar is het gewraakte telefoontje. De Arbo-dienst. Wat ik heb, waarom heb ik het. Op het werk alles goed? Thuis geen problemen? Wanneer kan ik weer beginnen? Na elk antwoord word ik beloond op meelevende hummetjes en troostende woorden. Eindelijk waardering, hier is iemand die mij begrijpt, ik zou me bijna vaker ziek melden. Ik hang op. Smijt de uitgeschakelde telefoon in een hoek, kan eindelijk met een gerust gevoel de dag zwetend doorwoelen.

De telefoon gaat. Da’s waar ook, er bestaat nog zoiets als een mobiele telefoon. Niet aan gedacht. Elvira werkt waar ik vroeger werkte. We hebben elkaar daar ontmoet, het carpoolen wat ver doorgevoerd. Ik ben er nog niet uit, is het ex-collega of oud-collega? Iemand heeft mij ooit wijsgemaakt dat een oud-collega een collega is waar je niet meer mee werkt, een ex-collega een overleden collega. Vreemd verhaal, volgens mij betekenen ze beide hetzelfde.

Hoe dan ook, voor de collega waarvoor Elvira belt geldt beide. Vandaag werd Max ziek, net als ik, griep. Om kort daarop te sterven aan een hartaanval. Iets in de vijftig en zomaar ineens dood. Griepje.

En daar zit je dan, in bed, telefoon in je hand, een lading verse en verbruikte zakdoeken op je schoot. Het verbruik zal in krap vijf dagen uitgroeien tot ver boven de driehonderd stuks. Neus tot bloedens toe gesnoten, de huid schraal en kapot. Wat stelt het nou helemaal voor, dat griepje van mij.