Medley

Als amateurcolumnistje wacht ik wel vaker op een nieuwsbericht dat me prikkelt. Maar kom op zeg, de Nieuwsklikker roept om de haverklap zuivere ellende waar ik alleen maar heimwee van krijg naar ons ouwe dorpskrantje, waarin slechts de nieuw verworven zwemdiplomagelukkigen werden vermeld. Ja, de Volkskrant Nieuwsklikker, ’s werelds ellende in gelijkmatige doses direct op je scherm. Van vermoorde vrouwen in Afghanistan (Gij Zult Niet Werken Vrouwmensch), vermoorde kinderen (Wie Leven Geeft, Mag Het Ook Afnemen) tot als lichte kost tussendoor een lacher van een nationaal referendum, waarvan de uitslag betekent dat hij geenszins bindend zal zijn. Dat dus. Oh. En dan is er nog ene Peter R.

Maar kom op… Ik voel me niet echt geroepen om iets in elkaar gaan flansen over het feit dat de zoveelste lamlendige oetlul denkt in een gat te kunnen springen, iemand die gelooft dat misdaad ‘verslaggeving’ hetzelfde is als een land besturen. De onkruidaanwas in de politiek neemt zulke bizarre vormen aan dat het niet eens leuk meer is om een spiegeltje te vormen. Té makkelijk. Zou het niet een veel beter idee zijn om de ratelende EsBeeEsZessers en aanverwante Winnie de Poeha’s aan de banden van het stilzwijgen te leggen? Het tuig – en ik bedoel tuig als een pittige understatement voor het ongedierte dat uit de kieren van mijn televisie komt gekropen – krijgt véél teveel aandacht.

De macht van de overvloed?

Hmmm…

Misschien is het dan iets om ‘politiek’ Nederland eens anders aan te pakken. Een Idols serie organiseren voor wannabe politici bijvoorbeeld. Dit, in plaats van die eeuwige gewone verkiezingen. Zou dat niet leuk zijn? Het valsgezongen liedje wordt vervangen door een partijprogramma in drie minuten. De jury wordt gevormd door lichtende voorbeelden uit de mediapolitiek. Ik noem een Mat, een Ruud, een Philomena en een Geert. Zoiets?

De deelnemers die door de voorrondes komen worden op het Robinson eiland geplaatst om daar dagelijks een leuk spelletje [i]Fear Factor[/i] te spelen. Ja, overleef jij maar tien minuten in die kooi met die twintig haaien en zonder zuurstof. Als de politicus nog niet getrouwd is, wordt deze doorgesluisd naar de ronde [i]Boer zoekt vrouw / man / huisdier om te neuken[/i], terwijl in de tussentijd een spoedje [i]Make Me Beautiful[/i] is uitgevoerd. Alle kandidaten mogen dan blijven tot het einde om de kijker een goed beeld te geven van het (lipoloze) vlees in het kweekaquarium dat [i]real life[/i] televisie heet.

Om te voorkomen dat mensen zonder winnersmentaliteit meedoen, zal tijdens de laatste verkiezingsuitzending een extra elementje spanning ingebracht worden. De afvallers zullen na weggestemd te zijn één voor één hun lot mogen grabbelen uit de grote doos van Pandora, waarna ze doeltreffend afgeslacht worden volgens de manier die ze net zelf gekozen hebben. De winnaar mag na het live uitgezonden nummertje naar keuze (met Bea / Lex / Max) onder luid gejuich van het volk en nationaal vuurwerk het nieuwe torentje in Hilversum bezetelen, waar zijn / haar eerste ambtsjaar continu gevolgd wordt door veertig camera’s. Daar heeft de kijker en kiezer recht op, toch?

En misschien dat we na die overdosis [i]infotainment[/i] dan eindelijk zo vermoeid zijn geraakt dat we eindelijk eens ff dimmen met zijn allen. Hoog tijd.