Een dagje Ramadan.
Op een doorsnee werkdag, waarin ik ’s ochtends zelden ontbijt, dus deze keer ook niet, kom ik bij mijn collega’s binnenstappen. Ik heb trek in koffie en baal ervan dat ik die liga en zak met pepernoten op het aanrecht heb laten liggen thuis. “Meiden, vandaag geen pepernoten, ik ben ze vergeten mee te nemen”. Nou dat staat je netjes dan, ook geen pepernoten voor jou dus” roept Ayse. “Geen probleem hoor, ik kan wel een dag zonder” zeg ik met een lach. Kan je dan ook zonder eten en drinken? Ja hoor geen probleem, als het moet kan ik heus wel zonder” zeg ik dapper terug. “Oké, doe je met me mee dan vandaag?” Ayse zit midden in de Ramadan en is behoorlijk nieuwsgierig wat ik daarop zal zeggen. “Ja hoor, geen probleem”. Ik gooi mijn kauwgom weg, het enige wat ik die ochtend op had en stem in met haar voorstel. Een dag mee doen met de Ramadan, heel wat anders dan een doorsnee werkdag, geen koffie, geen lekker lunch gewoon helemaal niets. Maar dat ontnam mij niet van mijn vastberadenheid. Als ik iets toe zeg dan doe ik het.

Al heel snel begon ik te merken hoe lastig het is. “Ik ga koffie zetten, wil je ook?”, “Ik heb trek in thee, wie wil er nog meer thee?” De eerste vragen van mijn collega’s waar je dan graag kan op antwoord. “Nee dank je, ik ben vandaag solidair met Ayse, wil wel eens weten hoe dat is”. “Ga je dat echt doen? Je bent echt gek, dat zal ik echt niet kunnen, knap hoor dat je dat wilt doen”. Mijn collega’s wisten niet wat ze hoorden. Raar eigenlijk, nu dat ik één dagje mee doe vinden ze het knap. Terwijl Ayse de gehele Ramadan maand volhoudt, dat is pas knap! Mijn kijk op het vasten is door vandaag ook heel erg veranderd. Je wordt gedurende de dag geconfronteerd met allerlei standaard gewoontes waar je voorheen niet stil bij stond. Een schaal pepernoten voor je neus waar je normaal heerlijk van mee had gegeten. Collega’s die heel de dag door eten en drinken halen, daar hou je normaal gesproken helemaal geen rekening mee.
Tegen de lunch maar vooral rond een uur of drie ’s middags begin ik het behoorlijk te gaan voelen dat ik trek heb. Iets wat moslims niet mogen zeggen tijdens de Ramadan. Ik hield het daarom ook maar voor me. Mijn humeur veranderde er niet van terwijl ik wel ontzettend slaperig werd. Ik was aan het einde van de dag gebroken. Ik moest niet denken aan inspanning. Na werktijd ben ik heerlijk bij de snackbar gaan eten. Ook dan valt er van alles op, je moet als je trek hebt niet gelijk alles naar binnen willen werken. Mijn maag protesteerde daar flink tegen. Echt dorst heb ik niet gehad gedurende de dag. Dit merkte ik eigenlijk pas toen ik ging drinken. Na het eten voelde ik me al een stuk beter en minder moe. Als je dan terug kijkt naar de dag valt het allemaal wel mee. Het is een kwestie van er mee leren omgaan, doorbijten en je niet laten verleiden. Je word op de proef gesteld en het is aan je eigen karakter hoe je hier mee omgaat.

Categorieën: Maatschappij

5 reacties

Anne · 13 oktober 2006 op 19:44

Zeg, een column door Ayse waarin een andere Ayse een personage is, dat mag je me eens uitleggen.

arta · 13 oktober 2006 op 20:20

Dat was ook mijn punt, Anne. Vanuit welk oogpunt is dit stukje geschreven?

Li · 13 oktober 2006 op 22:52

Driemaal is scheeprecht.

Best leuk geschreven maar hoe zit dat met Ayse? 😕

Li

Ma3anne · 14 oktober 2006 op 18:52

Er zijn gewoon twee Ayses, denk ik. 😉
Goed initiatief om een dag mee te vasten. Misschien moeten we dat allemaal eens doen om te begrijpen wat dat inhoudt voor onze moslimmedelanders.

De katholieke vastentijd van vroeger herinner ik me nog wel. Ook, dat het een goed gevoel was dat je je snoepjes 40 dagen bewaarde in een trommeltje en elke dag ‘een offertje’ bracht in de vorm van iets uit jezelf doen waar je eigenlijk een hekel aan had.

Altijd een hele overwinning als je die tijd door was gekomen zonder ‘zondigen’ en het hele trommeltje in één keer leeg mocht eten. Ja, ik denk dat ik ook eens mee ga Ramadannen… goed idee. 🙂

Carola · 16 oktober 2006 op 11:49

Hey, ff als antwoord op jullie vragen….Het stuk is geschreven door Marjolein, zij besloot een dagje mee te doen met Ayse. Marjolein heeft vervolgens een stuk geschreven over haar beleving. Ayse heeft dit stuk geplaatst en er kwam automatisch te staan dat zij dan ook de schrijfster is, dit is dus niet het geval. kortom Marjolein heeft het geschreven, Ayse is haar turkse collega. is het nu duidelijk? 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder