Meer voor minder

Als ik een tijdmachine had. Om via het verleden in te slaan wat toen zo goedkoop was en nu zo duur. Wat een geld zou ik vandaag kunnen besparen. Of beter nog, ik zou naar het verleden brengen wat nu belachelijk goedkoop is en toen onbetaalbaar, of onbestaand. Ik ben zo iemand die nog een XT heeft gehad. Niet zo’n auto met extra grote handgreep op de kofferbak (ik noem zo’n ding altijd een draagvleugelboot) en spatlappen in de kleur van de lak tot op het asfalt, die in woonwijken over drempels schuurt, op snelwegen voornamelijk tegen de vangrail staat, en als er ergens in Nederland een race wordt gehouden met alle vier de pootjes omhoog midden op de doorgaande weg ligt, een groepje jongelui er beteuterd kijkend naast. Nee, ik bedoel een IBM XT.

In 1986 kocht ik als opvolger voor mijn Commodore 64 homecomputer een IBM XT. Althans, een “goedkope” kloon, een echte PC was onbetaalbaar. Een 4 MegaHertz (nee geen GigaHertz) processor model 8086 (zeg: Pentium –10). Met twee sleuven waar je zwarte envelopjes in schoof. Harde schijf? Wat was dat? Op floppy A stond MSDOS versie oud en op floppy B stonden een Pascal compiler en mijn eigen programma’s. Een jaar later besloot ik een enigszins betaalbare harddisk op de HCC-beurs te kopen. Echt veel ruimte had ik niet nodig, toch besloot ik niet voor het kleine, maar voor het grote model te gaan. Ik nam 20 MB in plaats van 10. Ook hier geen tikfout: geen Giga maar Mega. Voor twaalfhonderd gulden. Kun je het je voorstellen?

Wie maak je vandaag blij met 20 MB? Als je een digitale camera koopt en er zit 16 MB geheugen bij, dan gooi je het kaartje zonder met je ogen te knipperen in de prullenbak en koopt meteen een 256 of 512 MB model. Hoeveel intern geheugen heeft jouw computer? Die van mij had 640 KB. Waarbij K staat voor kilobyte, een aanduiding die vroeger werd gebruikt. Je zou zeggen: K komt na G, dus zal K wel behoorlijk meer zijn dan G. Nee dus. Toen één MB mogelijk werd, betaalbaar werd, was dat een astronomische hoeveelheid.

Waarom? Waarom zo veel? Mijn oude XT met 640 KB geheugen en 20 MB schijfruimte. Mijn huidige computer, zwaar verouderd, maar toch met meer dan 400 MB intern geheugen en een Pentium 3 van een halve gieg (dan lijkt het nog wat, zo’n 500 Mhz opwindmotortje). Alleen al aan intern geheugen heb ik twintig keer meer dan harddiskruimte op mijn XT! En de computer lijkt er alles behalve sneller op te zijn geworden. Dankzij Windows.

Dus bedacht ik lang geleden het volgende: eráf dat Windows. Terug naar die goede oude MSDOS en iedereen heeft een supercomputer. Wel eens je computer opgestart in DOS-mode en een directory-listing opgevraagd? Dat gaat snel! Onvoorstelbaar. Dus weg met al die grafische ballast. Het ziet er leuk uit, maar het vertraagt je racemonster tot een slak.

Ik prop mijn computer in de tijdmachine – het apparaat is niet zo groot dat ik er zelf in pas, dus ik kan mijn jongere ik niet met een bezoek vereren – en leg er meteen een boekje bij met de beurskoersontwikkelingen van de laatste twintig jaar, en een briefje dat als ik nog iets nodig heb, ik een briefje in een waterdichte hoes onder de derde tegel van het tuinpad moet neerleggen. Want voorwaarts tijdreizen is toch zo makkelijk. Je hebt alleen wat geduld nodig. Mijn jongere ik legt het neer en ik til morgen gewoon die tegel op.