Memento animali: Flinke boer

De baby op mijn schouder laat, met wijd open mond en veel kabaal, de overtollige hoeveelheid lucht uit haar kleine lijfje ontsnappen. Opeens moet ik denken aan 4 oktober 1994. Ook toen werd er, zij het niet op mijn schouder, geboerd door een wel heel flinke baby. Azië valt over ons heen in een explosie van geuren en kleuren. Terwijl in Nederland de bladeren aan de bomen verkleuren naar rood, bruin en geel, doet het uitbundige groen op dit eiland in de Indische Oceaan bijna pijn aan je ogen. Exotische planten die in ons klimaat slechts binnen, in een sierpot, willen gedijen, groeien hier gewoon naast het pad. Wandelend door een jungle die zindert van het leven, worden we opgeschrikt door een hevig geritsel in de struiken. Als een pijl uit een boog schiet een reusachtige varaan de bosjes uit; even staan wij oog in oog met de prehistorie. Boven onze hoofden zitten apen elkaar achterna in de bomen. Verderop bevindt zich een bijzondere plek, waar we vandaag een kijkje gaan nemen.

Slechts een diersoort vindt hier een thuis. Afgebeulde exemplaren genieten hier van hun welverdiende rust. En zo nu en dan vindt men, ergens in de jungle, een jong dier, dat zijn moeder is kwijtgeraakt. Ook voor deze kleintjes vormt deze plaats een veilige haven. Van alle kanten staren kleine bruine ogen ons aan. Nieuwsgierig, goedmoedig ook, maar we blijven op gepaste afstand, onder de indruk van de omvang van de volwassen dieren. Een van de verzorgers stapt op ons af en neemt ons mee naar de ‘babyafdeling’. Het is tropisch warm en het zweet loopt in straaltjes langs mijn rug. Nog verder smelten lijkt niet mogelijk, totdat ik de allerkleinste bewoner ontwaar. Zijn bewegingen zijn onbeholpen. Terwijl hij op een sukkeldrafje naar ons toe komt, struikelt hij haast over zijn eigen poten. Bang uitgevallen is hij allerminst. Met zijn kop, die tot net onder mijn middel reikt, duwt hij tegen me aan. Pas als de verzorger mij een fles in de hand duwt, begrijp ik dat dit kleintje al weet wat er komen gaat. Drinken!

Ik ben nog niet echt ervaren in het geven van flesvoeding, maar daar trekt deze baby zich niets van aan. Zodra de speen in de buurt van zijn bek komt, pakt hij hem gretig en begint te lurken. Stomverbaasd zie ik het vloeistofniveau in een razend tempo dalen. Binnen een minuut of twee heeft hij anderhalve liter melk naar binnen geklokt. Met mijn vrije hand streel ik door de stugge bruine haren die rechtovereind staan op zijn kop. Tegelijkertijd trek ik voorzichtig de lege fles uit zijn bek. Hij kijkt me aan, zijn bek nog open en laat de flinkste boer die ik ooit gehoord heb. Een boer die ik nooit zal vergeten en die ervoor zorgt, dat hij een plek in mijn hart verovert.