Memory Lane

2 Weken geleden had ik een brief ontvangen van mijn vriend Markus uit Bolton. Hij is Zweeds, maar hij is wegens studie mogelijkheden in Manchester naar Bolton verhuist. Bolton is een stad dichtbij Manchester in de buurt.
Vorige week stapte ik op het vliegtuig, om hem eindelijk weer eens te zien. Het is al een tijd geleden dat we elkaar echt gezien en gesproken hebben. Deze week had ik eindelijk vakantie. De laatste keer de ik hem zag, was toen ik in Abbekås was om MidSomarafton te vieren.
Ik stapte uit het vliegtuig en liep de gate uit, bij de uitgang van de gate stond Markus op me te wachten.
We namen de bus naar Bolton, en stapte uit. Ik keek naar het naambordje.. “Memory Lane”

Memory Lane, de perfecte naam als je eindelijk je beste vriend weer eens ziet. We liepen over straat, de lantaarns gingen aan en het was donker op straat. De stoeptegels glommen in het licht van de lampen. De witte letters “Memory Lane” lichtte op uit het donker, alsof ze bedoeld waren mij aan het denken te zetten.
Zoveel herinneringen en eigenlijk niet eens zo lang geleden. Ik ben 5 jaar weg, maar het voelt alsof ik nooit echt Zweden heb verlaten. Ik was vandaag heel even terug, verzonken in mijn gedachten. Ik kon ook mijn eigen taal weer even praten (mijn ouders tolereren namelijk geen Zweeds thuis) en heel even bevond ik mij weer even in mijn fösterjorden(vaderland). Deze herinneringen, alles wat ik nodig had om deze lange, donkere Memory Lane samen met Markus uit te lopen. Over 2 minuten zouden we weer terug zijn in Bolton, in een andere straat. Die ons vast weer op een ander gespreksonderwerp zou brengen.
Ondertussen praatten we over alles wat we thuis hadden meegemaakt. Dingen van vroeger toen we klein waren, toen we nog elke dag verstoppertje speelden in de achtertuin. We spraken over alles was we nog wisten, het over de dingen die de laatste keer dat we thuis waren indruk op ons hadden gemaakt en verder aan alles wat wij de moeite waard vonden om te herinneren.

De laatste keer dat ik in Zweden was ontdekte ik dat mijn buren ineens verhuist waren. Er was geen kaartje achtergelaten en Ola had ook niks tegen me gezegd via de computer. Toen Markus en ik aanbelde werd de deur door een man geopend. Hij vertelde ons dat hij het huis had gekocht en er al 3 maanden in aan het werken was. De familie Larsson was naar Ystad vertrokken en sindsdien nooit meer terug geweest. Markus vertelde blij dat hij wel het telefoonnummer van Ola had, maar ze toen ze opnam deed ze of ze ons niet kende. Iets waar we nog steeds niet over uit zijn, hoe kan iemand ineens 2 vrienden vergeten zijn die al hun gehele leven bij je in de buurt hebben gewoond. We kwamen tot de conclusie: minder fijne herinnering.

Een ander herinnering die we nooit zullen vergeten is de reactie van elkaar toen we hoorde dat ik naar Nederland ging verhuizen. Markus was niet bepaald gelukkig met het idee dat we ineens 100-den kilometers bij elkaar vandaan zouden zijn. Mijn vriendin was helemaal in shock toen ze het hoorde. Zelfs nog toen ze mijn fiets mocht hebben, een fiets die ze al zo lang wilde hebben. Toen ik weg was vertelde ze me elke dag dat ze ermee langs mijn oude huis gefietst was. Nu heeft ze de fiets aan haar nichtje gegeven. We wisten deze herinnering niet echt in een hokje te plaatsen. Het was goed aan de ene kant, want we zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Maar Markus vond het onzin dat mijn vriendin mijn spullen weggaf, niet alleen mijn fiets. Hij vond dat ik daardoor als het waren vergeten zou worden door haar… Toen trok Markus een gek gezicht, het gezicht van mijn vriendin toen ze hoorde dat ik ging verhuizen. We kwamen tot de conclusie dat dit wel een goede herinnering was.

Nog een andere herinnering die ik nooit zal vergeten is die van toen ik een jaar of 6 was. Ik kreeg mijn eerste paard. Wat was ik gelukkig, niks of niemand in de wereld kon dat moment verpesten. Ik was zo blij dat ik gelijk met hem wilde rijden. Wij woonde namelijk in een klein dorpje, Abbekås ten zuiden van Zweden. Heel mooi, gelegen aan het strand. Aan de andere kant bos en heuvels.
Onze boerderij was typische Zweeds gebouwd, maar heel verschillend van de boerderijen hier in Nederland. Wij woonde namelijk in een “vierkante boerderij”. Met een erf in het midden en een grote poort waardoor men het erf op kon komen, aan de kant van het strand waar de oprijlaan lag. Wanneer ik uit mijn slaapkamerraam keek zag ik het strand en als ik naar de andere kant van mijn kamer zag ik mijn paard in het weiland lopen. Als ik in de keuken zat te ontbijten zag ik hem in de stal staan. En wanneer ik in het zwembad lag had ik uitzicht op een lang uitgestrekt veld waar ik altijd met mijn paard reed. ’s Zomers hielden we hier de midzomerfeesten. De buitendeur naar het zwembad ging dan open zodat we vanaf buiten zo het zwembad in konden rennen. Het was altijd heel gezellig. We kwamen tot de conclusie dat dit één van de beste herinneringen was, naast de geintjes die we altijd uithaalde met de leraar in de klas en in de schoolbus.
Terwijl we nog even terugdachten aan hoe gezellig we woonden in Zweden en hoe gezellig de midzomeravonden daar waren, lopen we nog altijd verder.

Memory Lane, wat een prachtige straat! Ik zou er ondanks alles best willen wonen.