Met de auto naar Groningen

Wie met de auto in het centrum van de stad Groningen moet zijn, doet er goed aan eerst enkele dagen rust te nemen om zich mentaal voor te bereiden, want het rijden daar is een verschrikking. Men kan beter met de trein gaan en in de stad een taxi nemen; het kost een paar centen, maar men bespaart zich een hoop ergernis. Gaat u toch met de auto, dan moet u het zelf maar weten, maar neem wel wat kalmeringspillen mee voor onderweg. Het rijden in een grote, onbekende stad valt al niet mee, maar in het centrum van Groningen is het extra lastig door de vele straten met éénrichtingsverkeer. Als men denkt al bijna in de straat van bestemming te zijn, is er weer een straat waar men niet in mag, zodat men met de smoor in maar weer een andere kant oprijdt.
Uiteindelijk komt men na pakweg anderhalf uur tot de conclusie dat men nog geen stap verder gekomen is. Intussen heeft de chauffeur al een keer of 15 een krachtige vloek laten horen en de passagiers zijn op de grens van overspannenheid en zitten -al naar gelang hun temperament en karakter- te schelden, te mopperen of te huilen.

Deze ervaring heb ik opgedaan toen ik een jaar of 12 geleden met mijn toenmalige Chinese vrouw en ons ongeveer 1-jarig dochtertje op weg was naar kennissen of beter gezegd: een kennis van mijn vrouw. Het was een echtpaar van wie de vrouw ook een Chinese was die hier eveneens was getrouwd met een Nederlandse man. Mijn vrouw kende haar goed, want ze hadden in dezelfde stad in China gewoond. Wij hadden wel hun adres, maar niet hun telefoonnummer. We waren er daarom heen gegaan zonder onze komst van te voren aan te kondigen.

Toen we in het centrum waren, vonden we al gauw een plattegrond ergens bij een plein. Ik probeerde mij de richting en de straten die ik moest nemen zo goed mogelijk in te prenten. Vol goede moed gingen we op zoek maar na anderhalf uur als een kip zonder kop rondrijden waren we nog geen stap verder. Er zat niet anders op dan maar weer naar dat plein te rijden en nog eens goed op die plattegrond te kijken. Toen gebeurde er iets verbazingwekkends.
Als iemand het in een boek zou lezen zou hij zeggen: wat een ongeloofwaardig verhaal, zoiets gebeurt in werkelijkheid toch niet? Terwijl wij op die kaart stonden te kijken, kwam er een wat vermoeid uitziende man van een jaar of 50 aanfietsen.
Geen wonder dat hij er wat moe uitzag want zijn fiets stamde nog uit de oorlogsjaren en achterop zat een zeer dikke, zwartharige vrouw die zo te zien ook uit het land van de rijzende zon kwam. Tot mijn verrassing riep mijn vrouw in haar richting een Chinese naam, Sjoe Ling of zoiets.

Als een hazewindhond sprong de vrouw van de fiets en stormde op ons af. Het was het echtpaar naar wie wij op zoek waren. Uitgerekend zij kwamen daar langs terwijl er verder geen kip op straat was, want het was zondagmorgen en nog tamelijk vroeg.

Uiteindelijk zijn we toen toch nog niet in hun huis geweest, want ze waren op weg naar de moeder van de man en ze wilden dat wij daar ook heen gingen.
In hun eigen huis durfde de Chinese vrouw ons niet te ontvangen omdat het zo’n grote rotzooi was. Later zijn we er wel eens geweest. De vrouw had niet overdreven. De man had als hobby het vuilnis op straat af te struinen op zoek naar nog bruikbare oude spulletjes. Dat bracht hij naar hun huis, het was daar net een uitdragerij.