Oh nee hè, hij huilt weer. Ik kijk op mijn wekker. Het is 3 uur ‘s nachts. Ik hobbel mijn bed uit en ga de slaapkamer van mijn zoon binnen. “Het is verdorie midden in de nacht, ga slapen!” Hij lijkt me niet te snappen of doet alsof. Hij blijft huilen. Bang dat mijn dochter wakker wordt van ons onderonsje en ik de poppen helemaal aan het dansen heb, neem ik mijn zoon bij me in bed. Ik geef hem nog wat te drinken, haal zijn knuffels en zijn speen en uiteindelijk valt hij terug in slaap. Als ik ’s morgens veel te vroeg weer wakker word gemaakt, zie ik mijn slaapkamer bezaaid met spuugdoekjes, knuffels, spenen, een lege zuigfles en een baby die er lustig op los brabbelt. Ergens daartussenin, bedolven onder dit alles, ligt mijn man. Mijn gedachten gaan terug naar vroeger. Terug naar de tijd dat we elkaar nog wel zagen liggen in bed.
Het is negen uur ‘s avonds. We kijken elkaar aan en weten genoeg. De televisie gaat uit. We schenken ons allebei een glaasje wijn in en nemen dit mee naar boven. Op de slaapkamer maken we het gezellig met hier en daar een kaarsje. We praten en lachen wat en genieten van elkaar. Lichamelijk contact onvermijdelijk. Geen blik wordt er op de klok geworpen. Waarom zouden we ook. We hebben naar niets te kijken.
Luidgeroep van mijn dochter zorgt ervoor dat ik weer terug in deze tijd beland. Vreemd toch, hoe een slaapkamer in de loop der jaren kan veranderen van een intieme erotische rustplek tot een chaotisch kinderfeestje dat ’s morgens veel te vroeg begint.
“Mama, ik ben wakker!”. “Wij ook nu!”, roep ik terug en niet veel later hoor ik haar kleine voetjes over de zoldervloer trippelen. Alsof ze al uren wakker is en al drie borden raaspap heeft gegeten, barst haar woordenbrij los. Aan een stuk door praat ze over de dingen die ze gaat doen vandaag en over haar fantasievriendjes die allemaal allang wakker zijn. Van ons verwacht zo nu en dan ook nog antwoord op de vragen of ze tv mag kijken en of we het erg vinden als ze boven op haar broer gaat zitten. Dit alles terwijl ze ons bed als springkussen gebruikt.
Mijn man kijkt me lachend aan en hij heeft gelijk. Waar klaag ik in godsnaam over. Onze intimiteit is intussen verplaatst naar andere vertrekken in het huis en het genieten in de slaapkamer is er nog steeds. Want wie kan zijn kinderen weerstaan als ze enthousiast, vrolijk en lief je bed als speeltuin gebruiken? Ik niet.
17 reacties
Kees Schilder · 27 maart 2006 op 08:29
Zo is dat.Prachtig geschreven
Ma3anne · 27 maart 2006 op 08:35
Het is lang geleden hier, maar het haalt de herinneringen weer boven, zoals jij het beschrijft. Heerlijke column! 😀
Mosje · 27 maart 2006 op 08:59
[quote]Onze intimiteit is intussen verplaatst naar andere vertrekken in het huis.[/quote]De schuur zeker? Tja, ik zou als ik jou was die kids van je vastbinden aan hun bed en terugkeren naar de slaapkamer.
😛
senahponex · 27 maart 2006 op 10:25
Heerlijke column doet herinneringen boven komen Wacht maar als groot zijn dan komen ook in andere vertrekken,en op de meest onverwachte tijden thuis. Je verweacht ze pas in de ochtend terug en staan ze om 11.00 voor je neus,in de schuur, keuken en zelfs slaapkamers :red: want hun ouders doen toch niet aan sex jakkie. 😆 😆 😆
wendy77 · 27 maart 2006 op 10:43
Kees en Ma3: Thanx 🙂
Mosje: Je kunt ook TE nieuwsgierig worden 😀
Senahponex: :laugh:
pepe · 27 maart 2006 op 12:06
Erg leuk geschreven en ik denk voor vele ouders zeer herkenbaar. Gelukkig is hier de tijd van spuugdoekjes en knuffels voorbij. Er is dus nog hoop Wendy, als ze groter worden wordt het weer anders. Dan wil je ze naar bed kijken, maar zij willen langer opblijven 😉
sally · 27 maart 2006 op 13:54
Zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer
herkenbaar.
:laugh:
Was ook een leuke tijd. Maar mijn huis weer voor mezelf is ook heerlijk!
Leuk beschreven Wendy.
Li · 27 maart 2006 op 14:26
[quote]Vreemd toch, hoe een slaapkamer in de loop der jaren kan veranderen van een intieme erotische rustplek tot een chaotisch kinderfeestje dat ’s morgens veel te vroeg begint[/quote]
Helemaal niet vreemd. Van het één komt het ander Wendy 😀
Li
wendy77 · 27 maart 2006 op 14:34
@Pepe, dan blijf ik in ieder geval inspiratie houden om te schrijven 😛
@Sally, zover ben ik nog lang niet, maar als het even tegenzit zal ik mezelf voorhouden dat er een tijd komt dat ik LEKKER het huis voor mezelf heb, haha.
@Li, :laugh:
Bedankt voor de leuke reacties.
Mup · 27 maart 2006 op 16:36
[quote]Terug naar de tijd dat we elkaar nog wel zagen liggen in bed.[/quote]
Met veel geduld, komt die tijd weer terug, hoop ik 🙂 En geduld erf je van je kinderen,
Groet Mup.
Dees · 27 maart 2006 op 19:40
Lief hoor. Ik heb ze niet, ik wil ze niet, maar toch vind ik het wel een glimlachstukje 😉
Mosje · 27 maart 2006 op 20:09
Heb jij geen kamers in je huis Dees?
😛
KawaSutra · 27 maart 2006 op 21:14
Leuk en waar verhaal, maar de moeite waard!
DriekOplopers · 27 maart 2006 op 22:05
Lief opgeschreven!
Driek
bert · 27 maart 2006 op 22:09
Heerlijke column en o zo waar. En het wordt alleen maar moeilijker, hoe ouder ze worden.
Je moet gewoon van andere dingen leren genieten en ontzettend veel geduld hebben. 😀 😀 😀
wendy77 · 28 maart 2006 op 08:42
Nogmaals bedankt voor de leuke reacties en geduld…..pffff, laat ik nu net een heel ongeduldig tiepje zijn 😀
Nana · 29 maart 2006 op 13:48
Wendy hele mooie column weer en heel herkenbaar mijn dochterje is nu erg ziek en ik zit te stressen als een gek. dus gauw even lezen om bij te komen! 😉