Metamorfose van de slaapkamer

Oh nee hè, hij huilt weer. Ik kijk op mijn wekker. Het is 3 uur ‘s nachts. Ik hobbel mijn bed uit en ga de slaapkamer van mijn zoon binnen. “Het is verdorie midden in de nacht, ga slapen!” Hij lijkt me niet te snappen of doet alsof. Hij blijft huilen. Bang dat mijn dochter wakker wordt van ons onderonsje en ik de poppen helemaal aan het dansen heb, neem ik mijn zoon bij me in bed. Ik geef hem nog wat te drinken, haal zijn knuffels en zijn speen en uiteindelijk valt hij terug in slaap. Als ik ’s morgens veel te vroeg weer wakker word gemaakt, zie ik mijn slaapkamer bezaaid met spuugdoekjes, knuffels, spenen, een lege zuigfles en een baby die er lustig op los brabbelt. Ergens daartussenin, bedolven onder dit alles, ligt mijn man. Mijn gedachten gaan terug naar vroeger. Terug naar de tijd dat we elkaar nog wel zagen liggen in bed.

Het is negen uur ‘s avonds. We kijken elkaar aan en weten genoeg. De televisie gaat uit. We schenken ons allebei een glaasje wijn in en nemen dit mee naar boven. Op de slaapkamer maken we het gezellig met hier en daar een kaarsje. We praten en lachen wat en genieten van elkaar. Lichamelijk contact onvermijdelijk. Geen blik wordt er op de klok geworpen. Waarom zouden we ook. We hebben naar niets te kijken.

Luidgeroep van mijn dochter zorgt ervoor dat ik weer terug in deze tijd beland. Vreemd toch, hoe een slaapkamer in de loop der jaren kan veranderen van een intieme erotische rustplek tot een chaotisch kinderfeestje dat ’s morgens veel te vroeg begint.
“Mama, ik ben wakker!”. “Wij ook nu!”, roep ik terug en niet veel later hoor ik haar kleine voetjes over de zoldervloer trippelen. Alsof ze al uren wakker is en al drie borden raaspap heeft gegeten, barst haar woordenbrij los. Aan een stuk door praat ze over de dingen die ze gaat doen vandaag en over haar fantasievriendjes die allemaal allang wakker zijn. Van ons verwacht zo nu en dan ook nog antwoord op de vragen of ze tv mag kijken en of we het erg vinden als ze boven op haar broer gaat zitten. Dit alles terwijl ze ons bed als springkussen gebruikt.

Mijn man kijkt me lachend aan en hij heeft gelijk. Waar klaag ik in godsnaam over. Onze intimiteit is intussen verplaatst naar andere vertrekken in het huis en het genieten in de slaapkamer is er nog steeds. Want wie kan zijn kinderen weerstaan als ze enthousiast, vrolijk en lief je bed als speeltuin gebruiken? Ik niet.