Mierenlokdoos.

Vanmiddag zat ik met een blij gevoel op de fiets; ik had lekker gewerkt en ging nu op tijd naar huis. Ik kwam binnen, zette mijn tas neer, deed mijn jas uit en liep naar de keuken om een lekker kopje senseo te maken. Daar verdween mijn goede humeur als sneeuw voor de zon… Het krioelde van de mieren op mijn aanrecht!!! En ook op de grond zag ik hele colonnes marcheren op het laminaat. Ik gaf een gil en zoon Patrick kwam naar de keuken gesneld, zag waar ik zo van gruwde, haalde laconiek zijn schouders op en zei: “O, die mieren. Die zag ik van de week al bij de piano rondkruipen”.

Patrick heeft deze week vrij om te leren voor zijn examen. Dat leren kost zoveel tijd, dat na het klaarmaken van ontbijt en lunch er absoluut geen tijd overblijft, om alles achter zijn kont weer op te ruimen. Hij zou het graag doen natuurlijk, maar de plicht roept iedere keer. Aangezien mijn kinderen dol zijn op mierzoete zaken, hebben die mieren ons nu ontdekt. Ik ontdekte een ‘mierensnelweg’ die naast mijn vaatwasser begon en in mijn voorraadkast eindigde. Patrick en ik zagen mieren af en aan lopen, zelfs kruimels-torsend! Ik heb onmiddellijk mijn excuses aangeboden aan mijn kinderen: ik verdacht hén er namelijk van dat onze weekvoorraden zo snel slinken, maar nu heb ik de echte misdadigers op heterdaad betrapt; door die mieren worden alle koekjes, snoepjes en dropsleutels opgegeten en niet door die snoepjes van kinderen van mij!!!

Er moest natuurlijk iets gaan gebeuren en snel! Dus niks senseo, ik heb mijn mouwen opgestroopt en ben eerst als een wilde gaan stofzuigen. Alles wat ik maar zag en wat op mier leek, verdween in mijn Nilfisk, mijn eigen stoere Noorman die alweer 17,5 jaar trouw is aan mij. Hij zoog alle miertjes gehoorzaam op. Volgens Patrick komen ze straks doodleuk weer naar buiten marcheren, maar als ze mijn richtingsgevoel hebben zal dit niet gebeuren. En trouwens: er wacht hen in de stofzuigerzak best een leuk leven: er worden heel wat kruimeltjes opgezogen, zo door de weken heen. De mieren krijgen een luizenleven zogezegd. Hoeven niet zelf meer te zoeken naar voedsel; het wordt ze gratis aangeleverd!!
Na de stofzuigactie ben ik daadkrachtig naar de supermarkt getogen. Het was even zoeken, maar toen ontdekte ik een heel schap met bestrijdingsmiddelen. Aha!!! Hier moest ik zijn. Al zou het me mijn maandsalaris kosten, visite nodig ik liever zelf uit en dan ook nog geen 2000 tegelijk. Hier moest grof ingegrepen worden!
Gelukkig stonden de verdelgingsmiddelen op alfabetische volgorde; tussen de Lama-korrels en de Neushoorn-spray vond ik de MIERENLOKDOZEN. Kijk ,dat gaf mij meteen een veilig gevoel. Ik las op het doosje dat de mieren aangetrokken zouden worden door de geur van de lokdoos, maar dat deze zelfde doos de mier zou besmetten met insektisiden. En deze ziekte is besmettelijk. Dus : zodra Arie de Mier mét (MIJN!!!!!) broodkorrel in de kolonie aankomt, besmet hij daar het hele zootje en binnen no-time is iedereen de pijp uit. Zielig voor de mieren dat ze allemaal dood gaan, maar ik kan daar best mee leven.

Aan tafel kregen we het erover. Hoe dat er aan toe zou gaan in de kolonie. We lagen op het laatst plat van de lach; vele scenario’s kwamen voor ons tot leven.

Scenario 1: Mama Mien de Mier maakt de post open en leest dat haar zoontje Marcel de Mier op het consultatiebureau wordt verwacht voor zijn eerste injectie: tegen MLD. (Mieren Lok Doos) Deze zelfde Marcel mag voor het eerst mee op jacht, ziet mijn Mieren Lok Doos en steekt zijn kleine tongetje uit; ” Ha, ha, ik ben lekker immuun!”

Scenario 2: Mier Marcel komt uit zijn werk. Vrouw Marie staat in de keuken zijn lievelingsmaal te bereiden. “Dag schat’, zegt ze en geeft hem een zoen. “Kijk, ik ben je lievelingsmaal aan het klaarmaken.” “Laat maar’, steunt Marcel, ‘ ik ga meteen mijn bed in. Ik weet niet wat ik heb, maar ik voel me helemaal niet goed. Martijn en Mees voelden zich ook al zo beroerd aan het eind van de dag.” Marie loopt bezorgd met haar man mee en zorgt ervoor, dat hij in bed komt. Als zijzelf een tijd later in bed ligt wordt ze ook beroerd. Marcel slaat troostend zijn arm om zijn vrouw heen en zo vallen ze samen in slaap.
De volgende morgen worden zij niet meer wakker.
Net als de rest van familie.

Scenario 3: Als de werkmieren uit hun werk komen worden zij gescand door de ICT-ers met de meest verfijnde apparatuur. Dankzij de bewoners van dit pand hebben zij zelfs ADSL, waardoor de rekeningen aardig binnen de perken blijven.
Vandaag staan de portiers de werkmieren zoals gewoonlijk op te wachten. Ze maken even een praatje over het werk en dan volgt de dagelijkse routine; de mieren worden gescand op virussen en ziektes.
Meteen slaan alle meters uit en de portiers en de werkmieren kijken elkaar geschrokken aan. De koningin wordt op de hoogte gesteld: 400 mannen en de portiers zijn blootgesteld aan ziektes van buitenaf!!
De koningin beveelt: ” Ontzeg ze de toegang tot het paleis!! Bedank ze voor hun goede diensten en geef ze een afscheidsborrel, maar wel in de isolatiecel. Ik doe wel wat harder mijn best morgen en leg 400 eieren extra.”

Tja, als dit laatste gebeurt, of het eerste, dan ben ik de hele zomer onder de pannen!
Nee, ik kies voor het tweede scenario.
Hoewel? Wel zielig voor Marcel en zijn vrouw Marie. Zij zorgt zo goed voor hem, hij werkt zo hard……….
Moet ik die lokdozen dan toch maar weghalen??

Al met al een absurd verhaal, maar we hebben dankzij de mieren een erg gezellige maaltijd beleefd met elkaar en gegierd van de lach. Ik wilde eerst nog het bijbelgedeelte lezen wat over de ijverige mieren gaat, maar ik wist helaas uit mijn hoofd niet welk stuk dat ook alweer is………………

Ik heb net een blik in de keuken geworpen: geen mier te bekennen. Dus: óf die lokdozen doen hun werk, óf de mieren liggen gewoon lekker te pitten en dromen over alle heerlijkheden in mijn voorraadkast die zij morgen gaan halen………………………