Miet en Griet (4)

Griet neemt lichttherapie

Miet en Griet nemen hun intrek onder de vlonder van het strandhuis van Jan de Kwaker. Ze weten uit ervaring dat ze daar de komende zomermaanden een goed onderkomen hebben. Mocht er op het strand een zandkasteel verrijzen dan kan het zijn dat ze tijdelijk verhuizen. De meeste kastelen houden niet lang stand die worden in elkaar geprutst door klein grut met een emmertje en een schepje. Verhuizen loont pas als de puberjeugd zich aan een bouwwerk waagt, maar dat komt weinig voor. De meesten liggen lui in het zand met een radio op volle sterkte en de blik op elkaars schaars bedekte lijven.
Griet kan zich er wezenloos aan ergeren.
Voor nu heerst er rust onder de vlonder. Miet leest het Egmonder Sufferdje en maakt zich ondertussen zorgen om haar zus, die ligt bij te komen van alle avonturen.  Haar glimmende schild is dof geworden en ze slaapt liefst de hele dag. Deze toestand moet niet te lang duren want voor je het weet lijden ze de hele zomer een saai bestaan. Ze wil het nog een dag aanzien, maar daarna moet er iets gebeuren. Misschien weet Twan een oplossing, die komt op zoveel plekken waar hij wijsheid opdoet.

Als ze ’s avonds met de meeuw onder een bankje zit legt ze haar probleem aan hem voor.
‘Dat klinkt niet best. We moeten zien die zus van jou weer op de pootjes krijgen. Om te beginnen haal ik straks wat paneermeel en knoflooksaus bij de visboer. Ik heb gehoord dat knoflook een gezond voedingsmiddel is, wie weet knapt ze daar van op. Ik wil haar morgen wel naar Bergen vliegen dan laten we die jongens van de dierenambulance even naar haar kijken.’
‘Is dat niet wat veel van het goede? De dierenambulance laten uitrukken voor een zandvlo?’
‘Welnee, die jongens zijn van het allesreddende soort, als ze de kans krijgen leggen ze een veldmuis nog aan het infuus. Vertrouw nou maar op mij. Het komt heus goed. Zorg jij maar dat Griet die knoflook slikt. Best kans dat ze het niet wil nemen vanwege de geur, ik begrijp dat ze daar nogal gevoelig voor is. Aan jou om haar van de noodzaak te overtuigen.’

Griet voelt zich zo belazerd dat ze tot alles bereid is om beter te worden. Stinkend knoflook, een nieuwe vliegreis, ze vindt alles best. Van de aandacht die ze krijgt lijkt ze al  een beetje op te fleuren. Diep in haar hart vindt Miet het voorstel van Twan maar niks. Twee vrijwilligers die zich over een zandvlo buigen, je kunt ook overdrijven.
’s Avonds leest ze in het Sufferdje een advertentie over lichttherapie bij oververmoeidheid en dreigende depressie. Dat lijkt haar voor Griet een betere behandeling. Lampen zijn altijd wel ergens te vinden. Twan kan haar desnoods op de straatverlichting dumpen.

Als hun vriend de volgende dag bij de strandopgang zijn opwachting maakt treft hij de gezusters met de krant in hun pootjes. Ze laten hem het artikel zien.
‘Meiden, die therapie ligt in jullie achtertuin. Wat zou je denken van de vuurtoren. Ik zet jullie er vanavond nog af, als ik de catering verzorg kunnen jullie er met gemak een paar weken doorbrengen. Prachtig uitzicht over zee en het achterland en ’s avonds en ’s nachts kan Griet net zo lang verlicht liggen als ze wil.
“Jan van Speijk”, het resort voor zandvlooien om van een dreigende depressie te genezen. Wat wil een vlo nog meer.

Miet zegt niks. Lichttherapie prima, maar een paar weken in die toren wonen, is andere koek. Zoals gewoonlijk schikt Miet zich in haar rol om voor zuslief te zorgen.
Een gezonde Griet levert veel meer plezier op.