Mijmerend over de tijd die eens was

Geen van mijn grootouders zijn meer in leven. Gelukkig heb ik ze wel alle vier gekend. Ik heb ze meegemaakt als hardwerkende burgers, traditioneel in mijn tijd. De opa’s waren hard aan het werk buitenshuis, om voor oma en de vele kinderen de kost te verdienen. Mijn oma’s bleven thuis, even hard aan het werk. Voor hen was hun gezin het belangrijkst. Er was geen internet, geen mobiele telefoon. Zelfs tv was niet altijd vanzelfsprekend. Het leven was overzichtelijk. Hoe zal dat voor ons zijn? Met een vriendin stel ik me voor hoe wij over veertig jaar tezamen in huize Avondrood vertoeven. We zitten samen aan tafel, een mojito erbij, mijmerend over de tijd die eens was. Aan de muur hangen foto’s van onze overleden mannen. We missen ze. Ze hebben nooit de pensioengerechtigde leeftijd van 85 gehaald. Op de achtergrond staat internet aan, het journaal. George W. Bush en Dick Cheney worden vrijgelaten. Zij hebben net hun straf wegens oorlogsmisdaden erop zitten. Het valt me op dat Bush wat moeilijk loopt. Het viel hem ook tegen. Als je je leven lang opgroeit in een wereldmacht geloof je niet dat je het moment gaat meemaken dat deze als een kaartenhuis ineen stort.

Wij hebben veel overleefd, veel meegemaakt ook. We hebben altijd hard gewerkt, maar het salaris viel wat tegen. Het was zwaar toen Europa failliet ging door de financiële steun aan Griekenland. Hoewel we beiden goed opgeleid waren, was dit allang geen garantie meer voor een baan. Er waren immers vele concurrenten die hun papiertje aan Hogeschool Inholland hadden gehaald. Bijna kwamen wij op straat te staan omdat wij onze schulden niet langer konden afbetalen.
Toch kwam het uiteindelijk nog op zijn pootjes terecht. Dankzij ontwikkelingshulp uit Azië begon de markt rond 2030 weer aan te trekken. Zij vond een baan als operatieassistente, terwijl haar man voor Europese standaarden succesvol werd als makelaar. Ik verdiende wonderwel geld met het schrijven van onzinnige stukjes, en woonde samen met een aantrekkelijke ict’er, die al mijn haperende internetverbindingen fixte. Die MacBook Air kwam er, om opgevolgd te worden door steeds betere versies. Steve Jobs had goede ideeën, maar deze vielen in het niets bij de vaardigheden van Vijay Khan Kapoor, die imperium Apple overnam.

Wij zijn anders dan onze oma’s. Geen bloemetjesjurken met watergolf, maar kekke skinny jeans met lang gekleurd haar. Net zoals vroeger in 2012. Net zoals in de tijd dat de Verenigde Staten langzaamaan hun wereldmacht verloren en uiteindelijk een kolonie werden van India. Het duurde dan ook niet lang voordat Bollywoodfilms ook in het westen mainstream werden. Twee van haar drie zonen vertrokken naar India voor een beter bestaan. De middelste zoon Sam bleef in Europa. Hij is erg gehecht aan zijn moeder en aan mijn enige dochter La’shanti. Het gemis was groot, maar zij begreep het wel. Als Europeaan zul je tenslotte altijd een tweederangsburger blijven. In Polen gaat het nog, maar in Nederland word je niet serieus genomen. Gelukkig betekenden afstanden in de jaren veertig niet meer zoveel. De beschikking over Concordes was immers niet meer voorbehouden aan de elite en bovendien konden we via Skijp-appies met iedereen waar ook ter wereld onbeperkt spreken.

Al met al kijken we tevreden terug op ons leven. La’shanti werkt nog altijd hard bij de klantenservice. Natuurlijk zijn de lonen hier wat lager dan in Azië, maar het leven is hier ook niet zo duur. Ze heeft Sam willen onderhouden, die naast zijn studie geen tijd had voor een fulltime baan van 60 uur. Gelukkig is een diploma nu meer waard dan in onze tijd en zijn hun kinderen nooit iets tekort gekomen. De vriendin en ik zien dat onze kinderen en kleinkinderen zich wel zullen redden. We voelen ons einde naderen en spreken om 14.00 uur af bij de hemelpoort. Wetende dat we beiden minimaal een kwartier later zullen zijn haasten wij ons niet. Het zal wel weer net als altijd gaan. Natuurlijk. Ik sta tien minuten te wachten als zij aan komt lopen. ‘Sorry, sorry, sorry! Ik heb je nog geprobeerd te skijpen dat ik wat later ben maar je nam niet op.’ ‘O ja, ik zie het. Geeft niks, we hebben tijd zat!’