Of ik even wil gaan zitten? Hij moet me iets vertellen. Kevin ziet er niet goed uit. Hij heeft wallen onder zijn ogen en hij maakt een verdrietige indruk. Mijn bed kraakt, terwijl ik probeer zo comfortabel mogelijk te gaan zitten. Kevin kijkt me niet aan, hij staart naar de grond. Slaakt een diepe zucht en speelt wat afwezig met zijn fietssleutels. Er is iets mis, dat weet ik zeker. Dit is niet de Kevin die ik ken! Dan kijkt hij me aan. Gebroken. Verdrietig. Een vreemd gevoel in mijn buik. “Ik ga verhuizen, volgende week al. We gaan naar Brabant. Ik denk dat het beter is dat we uit elkaar gaan.” Kevin staart weer naar de grond, terwijl ik het nieuws langzaam tot me door laat dringen. Het klopt niet. Kevin gaat weg? Ik voel dat mijn onderlip begint te trillen. Warme, zoute tranen glijden langzaam over mijn wangen naar beneden. Ik laat ze gaan, doe niet de moeite ze weg te vegen. De beelden van de afgelopen acht maanden flitsen voorbij. Onze eerste kus, in de regen. De dag dat Kevin mij verraste en met een gevulde picknickmand voor de deur stond. Die keer dat ik ziek was en hij me op kwam zoeken. Hij had mijn favoriete chocolade meegenomen en een dvd; ‘The Notebook’. Hij houdt niet van die zoetsappige films, maar toch keken we hem samen.

En nu is dit allemaal over? Zomaar ineens? “Waarom?”, vraag ik. “Brabant is maar vier uurtjes met de trein. Ik kan langskomen, elk weekend. Of anders kom je hier. Het zal anders worden, maar het hoeft toch niet over te zijn?” Kevin kijkt me aan, schudt langzaam zijn hoofd. “Dat gaat niet. Dat snap je zelf toch ook wel? We zullen alleen maar uit elkaar groeien, dat gebeurt toch. We kunnen het hier beter bij laten. We hebben het toch leuk gehad?”

Verslagen kijk ik Kevin aan. Dit meent hij toch niet? Is hij dan alweer vergeten hoe vaak hij mij heeft verteld dat ie van me houdt? Dat ik de enige voor hem ben? Dat hij voor mij zou willen sterven? “Hou je dan niet meer van mij?” Ik hoor de vraag uit mijn mond komen, onzeker. Bang voor het antwoord dat zal komen. Mijn hoofd bonkt, mijn keel voelt aan als schuurpapier. Mijn lippen blijven trillen. Ruw veeg ik een traan van mijn wang, haal een keer diep adem. Het blijft stil. “Hou je dan niet meer van mij?”

Kevin gaat naast me zitten, pakt mijn hand vast. De verleiding om zijn hand vast te houden is groot, toch trek ik hem weg. Hij doet me pijn, breekt mijn hart. “Tuurlijk hou ik nog van je en dat zou nooit veranderen. Het is alleen niet te doen. Ik wil je helemaal geen pijn doen, maar ik doe het liever nu dan over een paar maanden. We kennen elkaar nog maar net, we zijn nog jong. We weten allebei dat het niet zou werken.” Zijn stem hapert, verraad iets van de emotie die hij toch voelt. “Ik moet gaan. Ik spreek je nog wel.” Abrupt als hij is, staat Kevin op en zonder nog één keer om te kijken loopt hij de deur uit.

Een week later sta ik op de hoek van de straat. Mijn ogen zijn rood. Te lang heb ik gehuild. Te lang heb ik gehoopt dat het allemaal een nare droom was. Maar een eindje verderop staat de verhuiswagen en Kevin staat ernaast. Hij neemt afscheid van zijn beste vriend. Maar niet van mij. Geen contact meer was het beste. We zijn nu geen geliefde meer, geen vrienden meer. Hij wil het niet meer. De verhuiswagen begint te rijden. Kevin stapt bij zijn ouders in de auto. Er wordt getoeterd, er wordt gezwaaid. En langzaam rijdt hij uit mijn leven. Mijn eerste, grote liefde.

Categorieën: Liefde

6 reacties

dj_Eddy · 14 augustus 2007 op 17:16

Dit is wel een heavy verhaal zeg! Heel mooi geschreven. De emotie spat werkelijk van het papier (beeldscherm). Tijdens het lezen voel ik gewoon de pijn. Een van de beste columns van de laatste weken. Zo lees ik ze graag, ook al is de aanleiding natuurlijk afschuwelijk. Maar ja, zo maak je van iets ergs toch nog iets moois, moet je maar denken.

lisa-marie · 14 augustus 2007 op 19:03

Mooi en helder geschreven,de emotie is voelbaar.
Zoiets triestigs eigenlijk met veel plezier gelezen.

arta · 14 augustus 2007 op 20:50

Jeetje, wat een heftig verhaal.
Je hebt het geweldig opgeschreven!
En mocht je onverhoopt toch nog een keer richting Brabant willen, dan bied ik je bij deze een logeerplek aan…alles voor de liefde 😉

DreamOn · 14 augustus 2007 op 22:18

Ik heb je andere columns ook gelezen en het verbaast me een beetje; in je eerste column schrijf je over een overspelig vriendje en dat liefde kut is…was dat ook deze Kevin?

In je tweede column schrijf je over je eerste grote liefde: Damien, die het gras kwam maaien bij je tante.

Na het lezen van deze column dacht ik meteen: Wat een klootzak, die Kevin!
Als je echt van iemand houdt, dan heb je daar namelijk ALLES voor over, echt alles. En dan speelt afstand zeker geen rol. Dan ben je bereid om daar alles voor te doen.

Maar als die Kevin hetzelfde vriendje is als uit column nummer 1, dan zou ik maar blij zijn dat je er vanaf bent. Beter nu een beetje hartzeer dan een leven lang ongelukkig met de verkeerde man.

Sterkte ermee, en je hebt het in ieder geval mooi opgeschreven, goede column!

Groeten van DO.

pally · 15 augustus 2007 op 10:01

Heel mooi geschreven column over het eindigen van een eerste grote liefde. Je weet de emoties prima te verwoorden en als ik het goed heb , neem je in je laatste zin al een beetje afstand.

groet van Pally

Troy · 16 augustus 2007 op 14:38

Mooie column. Jij hebt vast vaker geschreven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder