Mijn eerste Zonde

Als je dit leest, leer je een van mijn 7 hoofdzonden kennen: Jaloezie. Ik ben zomaar een meisje, onzeker over alles, de reet van Zij die in Gucci lopen kussend, en natuurlijk lid van de Cosmo!Girl, om op de hoogte te blijven van wat Zij dragen deze zomer. En winter. En Herfst. Ik kan namelijk de hele Lente-collectie van Versace uit mijn hoofd. Mijn vriendin was laatst jarig, liet vrolijk en vol trots al haar bezittingen zien. ik noem een iPod nano(gekregen voor kerst), ik noem een kast vol schoenen (die spaart ze al haar hele leven)ik noem acht flatscreens verspreid over het hele huis (die zag ik zelf) en ik noem als laatste haar verjaardags cadeau t.w.v. 400 euro. Ik dacht dat ik alles had, dat ik gelukkig was met wat ik had, ik noem een mp3-speler die in de tijd van Willem van Oranje echt de shit was, ik noem 2 paar schoenen (die ik laatst in de uitverkoop heb gekocht)Ik noem twee zwart-wit monsters van TeeVee’s verspreid over onze drie kamers en ik noem mijn droomcadeau: een scooter(nooit gehad).

Nu weet ik het: Ik word niet genoeg verwend. Shit. Kut. Godverdomme. Sinds een paar dagen wil ik nu een pony, en een prinsessen jurk, en dat allemaal met Louis Vuitton-print. Ik wil een zwembad en bediendes, en de aller tofste schoenen die er maar zijn, ook van Louis Vuitton. Ik droom van winkels, waar ze mijn naam kennen, en de boel sluiten, zodat ik privé kan winkelen. Winkels? Welnee! ik krijg de Lente-collectie van Versace gratis opgestuurd. Ik ga uit met Lindsay en Hilary en ik ben te druk voor Nicole. Ik word wakker in een hemelbed, naast Brad Pitt.

Waarom eigenlijk, vraag ik me dan ’s nacht in m’n goedkope IKEA-bed af, waarom moet alles nou Louis Vuitton zijn? Ik denk, nee, ik wéét, dat Paris H. (iedereen weet wie ik bedoel, en zo niet, ben je niet stoer genoeg om dit te lezen dus ga weg!) zeker niet gelukkig is als ze van haar vader 1000 dollar krijgt met de boodschap: “hier schatje, honneponnetje! He-le-maal voor jou, koop maar een jurk, koop maar schoenen. doe wat je wilt liefje, ik hou van je.” Ze zou hem uitlachen. “papa. 1000 dollar. moehahahahah. wat denk je? Daarvan kan ik dus nog niet eens één schoen kopen. Voor Tinkerbel. Je houd niet meer van me hè? je haat me! Je wilt dat ik in vodden loop!” boe. hoe. hoe.

Daar, in mijn IKEA-bed (die by the way wel mooi al mijn 16 levensjaren mee is gegaan), bedacht ik mij, dat ik best gelukkig zou zijn met 1000 euro en die ingestudeerde zin. Ik zou jaren de afwas doen voor 400 euro op mijn verjaardag. Weetje, Ik blijf wel gewoon zo’n wanna-B Cosmo!Girl, met m’n tong de laatste restjes uit Hun reet likkend (Zij die in Versace lopen), starend naar hun te grote Gucci zonnebrillen, smachtend naar hun te kleine jeans (waar ik toch nooit in zou passen)en hunkerend naar Hun snoezige te kleine hondjes. Hopend, dat ze mij hun afgedankte schoenen geven. En misschien als ik een heel klein beetje geluk heb, zijn het mooie schoenen, nog maar één keer gedragen en van Louis Vuitton. En Brad Pitt zou toch ook echt niet misstaan in mijn IKEA-bed.