Mijn moeder is 92 jaar en verblijft in een revalidatiekliniek. Gevallen in haar appartement en uren later gevonden. ‘verward’ werd mij verteld voordat ik naar haar kamer in dit verzorgingshuis loop. Het nummer van de kamer appte mijn dochter een dag eerder.’oma is opgenomen en het nummer staat in het bericht’
De kamer is leeg. Ik loop terug naar de hal waar de verzorgers alles kunnen overzien, de telefoons rinkelen en het beeldscherm flikkert. Driftig tikkende vingers op toetsenborden. Ik sta voor de balie.
‘Goedemorgen, weet u waar mijn moeder is?, en vertel haar naam.’ Wie bent u?
In de eetzaal, daar rechtsachter is uw moeder, het is etenstijd.
De verzorger wijst met haar vinger naar de juiste richting. Ik loop over het marmoleum, kijk naar de bewoners, een enkeling achter een rollator of door een verzorgende, in een uniform van het huis, voortgeduwd in een rolstoel. ‘dag mam,ik sta op de drempel en zie haar rug. In een standaard skai bekleedde stoel zit een fragiele vrouw, mijn moeder die een paar weken geleden vertelde dat het wel genoeg is voor haar met leven, die zich u omdraait.
Herkent ze mijn stem?, of is ze nieuwsgierig? ‘dag jongen, daar ben je’ Ze noemt een naam met een vraag erachteraan ‘zo heet je toch?’
Nee mam, ik ben, noem mijn naam. ‘Oh ja, de lieveling van pa’.
Mam, wat is er gebeurd? Ze zegt niets, kijkt me aan ‘we krijgen friet maar dat lust ik niet’.
Wie ben jij? Jouw zoon mam! Oh ja nu zie ik het en noemt de naam van mijn broer. ‘Wat ik hier doe weet ik niet, moet Maleise liedjes zingen en wordt geholpen in een badkamer.
Ze zijn lief hoor,toch?, lacht en kijkt naar de verzorger die de borden op de tafels zet. De verzorger lacht terug ‘ u bent ook lief mevrouw’, en gaat verder met haar werk. Er komen nog meer ‘bewoners’ de eetzaal in. Het eerste bordje friet komt op tafel.
‘ik wacht wel in de kamer van mijn moeder, zeg ik tegen een andere tafeldekkende verzorgende.
Mam, ik zie je zo na het eten. ‘ga je nu weg en ze noemt de naam van een kleinzoon’. Nee mam, tot straks.
Ik ben boos en verdrietig. Nee niet op mijn moeder maar op mijn schoonzus en haarman, mijn jongere broer de slapjanus.
Mijn moeder verblijft al 2 weken in dit verzorgingshuis om te revalideren en wellicht nog terug te kunnen naar haar eigen huis.
Op het prikbord in haar kamer lees een beterschapskaartje van mijn neef, verzonden uit Frankrijk met een datum van anderhalve week geleden.
‘Beterschap tante Elly, we komen na onze vakantie. Lieve groet, Jan en Dineke’
9 reacties
van Gellekom · 15 september 2019 op 09:47
Schokkend. Je voelt de (begrijpelijke wanhoop en frustratie door de column heen. Nog schokkender is het om (voor mij) te worden geconfronteerd met met bijna hetzelfde verhaal dat ik meemaakte met mijn moeder.
Maar los van de zeldzaam goede column, vertel mij niet dat het nummer van je moeders kamer 22 was….?
Nummer 22 · 15 september 2019 op 10:37
Het is juist de open zenuw van onze familie met een gedwongen vertrek uit het land dat als kolonie ruim 340 jaar werd uitgebuit. Mea Culpa? Nee, ook mijn Groningse naamgever (1754) vertrok via Zweden ( onze familienaam komt daar ook voor), via Duitsland waar ‘ von’ voor de familienaam werd gezet en na de zwarte periode van de 2e W.O niet in de verhalen werd meegenomen, en mijn generatie: 1 oudere-, 1 jongere broer en 1 zus ( de jongste die met mij 10 jaar verschilt) geen gesprek kan en kon aangaan over dat achtergelaten verleden, herinneringen, jappenkamp tijd, repatriëring via Nieuw Guinea naar het koude achter de duinen gelegen Holland ( lees Indische Duinen, Mevrouw Mijn Moeder, Geen gewoon Indisch Meisje,et.et.) Aardappelen ( ketang) met jus in een kuiltje. De kou dat het lichaam en geest teisterde en de verwarming ( eerst via de kolenkachel en later via de centrale verwarming) op de hoogste stand de wintermaanden moest overwinnen. 1963 leerde ik ng beter schaatsen. Onze familie met mijn moeder als laatste ligt uit elkaar. Mijn zus en ik hebben goed contact. Als mijn moeder overlijd dan heb ik de horizontale relaties ( zie Nagy) met mijn 2 broers niet meer en de jongste broer specifiek: de slapjanus! Voel ik me schuldig? Nee, want ik heb getracht, gepoogd, gewerkt om de band met elkaar in stand te houden in relatie met de historie. Vroeger en u is mijn bijnaam ‘ de professor’.. ‘ vraag het maar aan onze professor..’ en dit begon toen ik in de 1e klas zat. Enfin,….
Dorine · 15 september 2019 op 17:57
Wat een aangrijpend verhaal, erg mooi geschreven.
Nummer 22 · 16 september 2019 op 08:14
Dank je Dorine, dat doet me goed!
Suus · 16 september 2019 op 15:54
Nummer 22 je moet vaker vanuit je gevoel schrijven. Vele malen beter.
Nummer 22 · 17 september 2019 op 06:39
Dank je Suus. De zoektocht naar mijn schrijfstijl gaat door.
Arta · 22 september 2019 op 23:15
Aangrijpend geschreven. De telegramstijl laat het extra binnenkomen.
Sterkte in deze moeilijke tijd. Kortgeleden overleed mijn vader na tien jaar aftakelen door Alzheimer. Het veroorzaakte verschuivingen, bezinningen en onzinnigheden waar ik mij vooraf niet op kon voorbereiden. Volg jouw gevoel, professor! En probeer te genieten van haar, desnoods als jouw broer, als kleinzoon of oom. Ik was al vijf jaar ‘ de dokter’ voor mijn vader en speelde mjjn rol met verve. Mijn dochter kwam er slechter af. Zij was de schoonmaakster 😂
Nummer 22 · 23 september 2019 op 09:23
Mijn moeder,92 jaar en al bijna 20 jaar zonder haar man, mijn lieve vader. Mijn moeder, klein, broos, tenger nu. Ik zie haar pret verdwijnen uit haar ogen. Zij de jongste, de laatste van haar generatie vindt haar leven goed. Alleen het naderende afscheid komt nu plotseling zo hard, keihard binnen. Opeens en dan ook pas geinformeerd worden, nadat ze 2 weken in dat huis verblijft met al die zorgzame verzorgsters, via via en niet direct. De slapjanus van mijn jongere broer laat zijn echtgenote haar (en in plat tokkie dordts) haar gang gaan. Brrr..
Arta · 23 september 2019 op 22:08
Ik voel oprecht met je mee.
Mijn enige advies is: Omarm het positieve, negeer negativiteit en volg je gevoel. Ieder neemt op zijn eigen manier afscheid. Zorg dat je de kans neemt het op jouw manier te doen en laat je niet afleiden door Dordtse ruis…