Mijn Parijse Braziliaan

Met zijn lippen en zijn tong vormt hij in een razend tempo onverstaanbare woorden. Gebiologeerd door dit schouwspel, maar bovenal door zijn reusachtige lippen, kijk ik dromerig hoe mijn Parijse Braziliaan een telefoongesprek voert. Af en toe vang ik een woord op dat ik ken of denk te herkennen. Hij spreekt Portugees en ik spreek een paar woorden Spaans. We kennen elkaar nu een nacht en hoogstwaarschijnlijk blijft het daarbij. Hongerig druk ik nog een keer mijn lippen op de zijne. Het is de laatste dag van het jaar en ik ben in Parijs. In het oude stadscentrum, op een steenworp van Place de la Bastille, huur ik een lang weekend een appartement. Even los van de sleur en mezelf voor even verliezen in de nachten van Parijs. Het Parijse nachtleven is minder bruisend dan ik me herinner, maar voldoet nog alleszins. Mijn Braziliaan kwam ik tegen in Raidd, een populaire nachtclub in de hippe wijk Le Marais. We hadden al uren oogcontact en de blikken werden steeds intenser. Onze vrienden vormden onbewust een sociale barrière. Uiteindelijk kwamen we elkaar tegen in de gang voor de toiletten, op de benedenverdieping. Vrijwel meteen waren we hartstochtelijk aan het zoenen. Weer boven stelden we onze vrienden aan elkaar voor en pakten we elke gelegenheid aan om er samen voor even vandoor te gaan. Drankjes halen duurde vijftien minuten en even plassen minstens twintig. Tussen onze vrienden klikte het gelukkig ook uitstekend en als één grote groep gingen we naar Le CUD, een andere nachtclub. Het was half zes toen mijn Braziliaan en ik uiteindelijk een taxi naar mijn appartement namen. Na een verukkelijke samensmelting, vielen we tegen de middag voldaan en in elkaar verstrengeld in slaap. Af en aan werden we wakker, vreeën we wat en voerden we oppervlakkige gesprekken. Zijn Engels is slechter dan beroerd en mijn Frans haalt het daar net bij. Om over mijn Spaans maar te zwijgen. Hij woont nu negen maanden in Parijs en logeert bij familie. Veel verder kom ik niet qua informatie, maar dat boeit me ook niet zo. Het is half vijf in de middag als ik hem naar de metrohalte op Place de la Bastille breng. Op mijn weg terug, krijg ik een sms. Hij vindt me erg leuk en bedankt me voor een mooie nacht. Me bewust van het cliché, stuur ik iets soortgelijks terug en met een dromerige glimlach denk ik terug aan zijn reusachtige, zachte lippen. Mijn Parijse Braziliaan.