Mijn spoor

Ik zie mijn leven als een trein. Een trein die een spoor blijft volgen. Een lang spoor. Een spoor met maar één einde. Het einde dat nog heel ver weg zou moeten zijn, maar de zekerheid is er niet. Er is een korte weg naar het einde en een lange. Ik heb geen keuze- het spoor leid me wel. Het enige wat ik kan doen is binnen de rails proberen te blijven om niet te ontsporen. Er zal een tijd komen in mijn levensrit dat de omroepster mij op het verkeerde spoor zet, of dat ik tijdens een splitsing zelf de verkeerde afslag kies. Ik kan dan teruggaan of door blijven rijden. Op zo’n moment gaat niet alles volgens het spoorboekje, maar uiteindelijk kom ik er wel. Niet bij het einde, maar bij het station waar ik heen wil. Ik ga van station naar station, om elke keer een doel voor ogen te houden. Ik heb grote doelen/stations, maar ook kleine. Beide met evenveel voldoening. Er zal nooit een station komen dat me opeens ‘gelukkig’ maakt. Dat moeten al die stations samen doen. De grote, maar ook de kleine. Ooit komt er een station dat ik voorbij rij, dan zie ik de mensen die met me mee willen rijden niet staan. Of zie ik ze wel maar wil ik ze niet met mijn rit meenemen. Ik ga mensen verdriet doen dat ik niet kom opdagen, dat ze vertrouwde op mij en ik dat niet waar kon maken.
Tijdens mijn reis reizen er fijne passagiers mee, die liefdevol met me omgaan en blij zijn dat ik er ben. Maar ook mensen die me van binnen vernielen en pijn doen. Dan komen er weer mensen die me met liefde opknappen en helen, maar het kan nooit zo mooi gemaakt worden als het oorspronkelijke.
Altijd zal mijn trein blijven rijden, tot dat ene eind. Soms zal het lijken alsof hij stil staat. Dan liggen er teveel blaadjes op het spoor en zal er hard gewerkt moeten worden om de blaadjes te verwijderen, maar ik kom er wel. Ik kom ooit wel bij mijn stations waar ik verwacht wordt, waar ik geschikt voor ben. Op een station waar mensen op me staan te wachten en graag met me mee willen om het verdere spoor af te leggen…