Mijn veren

Ik schilder. Wie niet? Tegenwoordig lijkt het wel een must, om te schilderen. Maakt niet uit wat, als je maar verf gebruikt en een doek vol krijgt. Persoonlijk vind ik het wel een uitdaging om iets zo te schilderen dat je, zonder uitleg, goed kunt zien wat het voorstelt. En snel tevreden ben ik beslist niet. Ik had genoeg van thuis zitten. Wilde iets helemaal voor mezelf. Even de deur uit en eens iets heel anders doen dan de dagelijkse dingen. Ik besloot een cursus tekenen/schilderen voor beginners te gaan doen. Tien lessen, net mooi om uit te vinden of het me beviel en even met iets bezig te zijn wat helemaal voor mezelf was. De meeste technieken werden behandeld, in één of 2 lessen.

Velen hadden al eens geschilderd en lieten hun creaties zien. Dat was slikken voor me. Ik had nog nooit geschilderd. Nou ja, nooit…. Wel de fantasiepoppen die ik van Fimo-klei boetseerde. Alleen was dat heel fijn werk, met het dunste penseeltje wat er te krijgen was. Die techniek paste ik dus ook toe bij m’n eerste schilderij.

Iedereen was heerlijk grof aan het werken en schoot lekker op, terwijl ik voor geen meter opschoot en heel precies met m’n achtergrond bezig was. Oppepper van de docente: De beste schilders doen ook heel lang over hun achtergrond, die moet perfect zijn voor ze verder gaan. Ok, dat kan ik gebruiken, dat onthou ik!

Inmiddels zijn we een paar maanden, een vervolgcursus en 6 doeken verder. In de huiskamer hangen al een paar schilderijen van me. Allemaal nog stillevens. Fans heb ik ook, in ieder geval 2. Ze staan elke donderdagmiddag te trappelen om te zien wat ik nu weer geschilderd heb. Kritisch leveren ze commentaar, waar ik wat aan heb.

Vanmiddag de 13de les gehad, waar we aan een stilleven van groentes zijn begonnen. De docente had de halve groentewinkel op een tafel uitgestald, op een afschuwelijk kleedje. En zoals bij elke nieuwe creatie, zat ik weer eens te kijken en te denken: “Hoe ga ik dit erop krijgen? Dit wordt niets.” Eerst maar eens schetsen….. Toch, voor mijn doen, heb ik vrij snel een hoop, niet thuis te brengen vormen op het witte doek.

Wat voor kleur ga ik de achtergrond geven? Dat deel is het moeilijkste, telkens weer. Ik heb niet veel met drukke achtergronden, dan valt het onderwerp op de voorgrond weg.
De groentes hebben een beetje vale kleuren bij elkaar. Daarom besluit ik de achtergrond fel blauw te maken en het vlak waar de groentes liggen geel uitlopend naar oranje. Om me heen zijn de meeste cursisten met bescheiden kleuren bezig. Grijstinten, beige, lila en okergeel. Oeps, die van mij is wel erg fel van kleur.

Aan het eind van de les worden de resultaten bij elkaar gezet. Daar staat die van mij dan. Aan het eind van de rij somber gekleurde doeken. De meeste hebben al meerdere soorten groenten ingekleurd. Stuk voor stuk worden ze besproken. Dan is als laatste mijn gefröbel aan de beurt, met alleen nog de achtergrond, de witte vormen en de glazen kan, met witte tomaten.
Ik had me al een beetje voorbereid dat ik de kleuren beter kon veranderen. Groot was dus m’n verbazing toen het oordeel geveld werd…..

“Ef, ik heb al gezien dat je kunt toveren met licht. De achtergrond, van dit doek laat dat ook weer zien. Je gaat toch geen andere achtergrondkleur gebruiken hé? Ga door met deze kleuren en het zonnetje blijft zichtbaar.”

Zo, die veer heb ik bij die andere veren in m’n kont gestopt! Misschien ga ik daar nog een keer een schilderij van maken.….