In 2004 zwierven er op ColumnX nog klussende vrouwen rond. Geen idee of die “het” nog steeds doen. Ik ben nog wel, af en toe, aan het klussen. Al lijkt het toch, met het jaar, wel minder te worden. Geen puf, komt een andere keer wel, andere dingen te doen, stram en nog veel meer van die slappe smoezen. Maar goed, ik zal de laatste klus eens, uitgebreid, proberen te omschrijven.
Het is 4 uur, als ik eindelijk m’n bed in stap. De rest van het huis is al uren in diepe rust gedompeld. Waarom zij wel en ik niet? Tja, de natuur wilde even niet meewerken.
Met die paar zinnen heb ik alles samengevat. Nu kan ik stoppen met schrijven, maar dat levert een zeer korte, saaie column op. Om het geheel dus iets duidelijker te maken, zal ik het, behoorlijk uitgebreid, beschrijven.
De reclame wel eens gezien, met die cavia’s die acrobatische toeren uithalen? De mevrouw, met het verbaasde gezicht, ervoor. De batterijen in het fototoestel zijn leeg, zodat het onmogelijk is het geheel als bewijs vast te leggen.
Wij hebben drie cavia’s. Grote kans dus dat één van de drie hetzelfde talent heeft.
Ik heb gefietst en een flink eind ook. Onderweg kwam ik langs bekende plekjes, maar waar ik precies was kon ik niet thuisbrengen. Ik hoefde niet te zoeken, m’n fiets leek de weg te weten.
Na enige tijd, kwam ik aan bij een groot veld, vol tenten. Een man, met ravenzwart haar, liep ladderzat schreeuwend tussen de tenten te slingeren. Regelmatig struikelend over de scheerlijnen.
Naast het veld, zag ik het café waar ik moest zijn.
Jaren geleden kregen we er een kat bij. Een klein cypers, wolbaaltje. De slordigste uit het nest. Geboren op de hooizolder van een Friese boerderij. Een echte Friezin, met een behoorlijke eigen wil.
Bij het openen van de doos keek ze me aan, met een scheef kopje, en miauwde even. Alsof ze m’n geklets, tegen haar, beantwoordde. Onze andere kat, Zwabber, bekeek, lichtelijk jaloers, de vreemde sprongen van de indringster. We noemden haar “Gepie”.
