Ik schilder. Wie niet? Tegenwoordig lijkt het wel een must, om te schilderen. Maakt niet uit wat, als je maar verf gebruikt en een doek vol krijgt. Persoonlijk vind ik het wel een uitdaging om iets zo te schilderen dat je, zonder uitleg, goed kunt zien wat het voorstelt. En snel tevreden ben ik beslist niet.
Het regent en het waait hard. Echt hondenweer dus. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan wind en water. Kan niemand dan even zorgen dat, waar ik zijn moet, droog gemaakt wordt? Een overkapping ofzo, zodat een deel van de tuin droog blijft? Nog maar eens de kamer in. Ik loop een rondje en kijk van de één naar de ander. Daar hoef ik niets van te verwachten, die zitten uitgezakt, lui op de bank.
Minstens 1 week van m’n maandelijkse cyclus, is het uitkijken geblazen voor de omgeving. Na de eisprong begint het al te kriebelen. Dan verander ik langzaam in een totaal ander mens. Van geduldig, vrolijk en meegaand in een steeds depressiever wordend gedrocht.
In april 1997 zagen we onze zoon voor het eerst in het Poolse kindertehuis. Een klein, bleek jongetje van bijna 5 jaar oud. Hij was vrolijk, druk en duidelijk aanwezig. Hij proefde de vrijheid, leek niet bang en probeerde meteen hoever hij kon gaan. Zijn gedrag leek wel een serie ontploffingen en dat in ons kleine Poolse appartement.
De nog vrij nieuwe auto stond, in de steek gelaten, op de parkeerplaats. Ik durfde al 13 jaar niet meer te rijden en m’n man was een aantal maanden geleden overleden. M’n zoon, toen 8 jaar, vond het jammer dat we de auto nooit meer gebruikten. De auto waar papa zo trots op was en zo graag in gereden had.
