Ammehoelahoepen

De reclame wel eens gezien, met die cavia’s die acrobatische toeren uithalen? De mevrouw, met het verbaasde gezicht, ervoor. De batterijen in het fototoestel zijn leeg, zodat het onmogelijk is het geheel als bewijs vast te leggen.
Wij hebben drie cavia’s. Grote kans dus dat één van de drie hetzelfde talent heeft. [url=http://www.stibat.nl/consumenten/publiciteit/commercialplay.htm]Commercial cavia’s[/url]

Nu sta ik wel bekend als iemand, die een beetje veel voor onze huisdieren over heeft. Vandaar dat er in de kooi een balletje ligt, kunnen ze mee spelen. Ik heb alleen nog nooit enige pass gezien met het balletje. Toch ligt het balletje er al jaren in en wordt bij elke verschoning weer terug gelegd.
Ook hangt er een oude handdoek in. Zo gespannen, dat het als hangmat dienst kan doen. Zowaar, soms springen ze er, in een dolle bui, op. Vaak zit er dan wel een cavia onder, die de cavia op de hangmat eraf probeert te duwen. Vervolgens klinkt er een enorm geïrriteerd gepiep en rennen ze even achter elkaar aan de kooi door. Meestal gebruiken ze de hangmat alleen om eronder of erop te gaan slapen.

Daar zit ik dan. Op een stoel voor de kooi. Gewapend met een fototoestel, voorzien van volle batterijen. Wachtend tot ze in beweging komen. Er liggen drie mini formaat hoelahoepen in de kooi. De keutelfabrieken lopen er enige tijd omheen te draaien. Trekken de dingen, met hun scherpe tanden door de kooi of duwen ze aan de kant. Volgens mij willen echt hoelahoepen, maar dat is natuurlijk niet zo eenvoudig, als je geen handen hebt om het ding even goed vast te pakken, rond je middel.
M’n huisgenoten laten me maar zitten. De verbaasde blikken hebben geen nut. Ze weten dat ik hier nog wel een paar uur zit, voordat ik het opgeef.

Na een half uur is er nog geen enkele, bijzondere beweging te zien geweest. Ze weten niet hoe ze moeten hoelahoepen, dat zal het zijn! Ik duik de schuur in en vind er een stuk flexibele pvc-buis. Met een pvc-sok verbind ik de uiteinden aan elkaar, zodat een acceptabele hoelahoep is ontstaan.

In de huiskamer schuif ik de meubels aan de kant. Een ruimte groot genoeg om even flink m’n heupen te laten draaien, met de hoelahoep erom, is ontstaan.
Na een aantal pogingen, om het hoelahoepen weer onder/boven de knie te krijgen, lukt het me aardig.

Ik ga zo staan, dat de cavia’s me wel moeten zien. Zet de cavia’s alvast in hun hoelahoepen, dat spaart tijd. Leg de hoelahoep rond m’n middel en begin te bewegen.
Af en toe kijken 6 zwarte kraaloogjes me even verbaasd aan. Dat is dan ook de enige actie, die vanuit de kooi komt.

De kat staat me verschrikt, op veilige afstand te bekijken. Op een strategisch vluchtpunt. Angstig dat hij straks ook moet leren hoelahoepen. M’n zoon vraagt zich af wie er in dit huis nu verstandelijk gehandicapt is, hij of ik. M’n vriend zit al met de telefoon in de aanslag, om het alarmnummer te bellen, voor een slaapzak met touwtjes.

We zijn 4 uur verder. Buiten adem sta ik in de kamer, met de hoelahoep rond m’n voeten.
In de caviakooi heerst een diepe rust. Lekker languit liggen ze, op hun zij, te slapen. De mini-hoelahoepen nog rond hun lijfjes.
De kat is al enige tijd naar buiten, daar is het rustiger dan binnen. De huisgenoten hebben de kamer allang verlaten. Ze konden het niet meer aanzien.

Ik heb m’n zoon in ieder geval een goede les geleerd. Die gelooft niet meer dat er enige waarheid in reclames zit. Nu ik nog…..