Slappe smoezen

In 2004 zwierven er op ColumnX nog klussende vrouwen rond. Geen idee of die “het” nog steeds doen. Ik ben nog wel, af en toe, aan het klussen. Al lijkt het toch, met het jaar, wel minder te worden. Geen puf, komt een andere keer wel, andere dingen te doen, stram en nog veel meer van die slappe smoezen. Maar goed, ik zal de laatste klus eens, uitgebreid, proberen te omschrijven.
We hebben een nieuwe schutting laten plaatsen. Kon echt niet meer, de oude. Hij hing, met spanbanden, aan de schuur, na de laatste herfststorm. De steeg erachter werd steeds smaller, doordat de schutting gevaarlijk begon over te hangen.
De tuin hadden we ook, al jaren, niet echt bijgehouden. Mooi excuus dus om die eens radicaal leeg te halen, waren we meteen al het onkruid kwijt. We waren niet van plan om alles achter elkaar te gaan doen, maar te wachten op mooi weer en vrije tijd. Niks hollen, rennen en haasten. Heerlijk eigen tempo, met z’n tweetjes, zonder hulp. Enthousiast begonnen we…..

Planten die bewaard moesten blijven, stonden in een klein hoekje van de tuin. Alle straatstenen lagen op, keurig gesorteerde, stapels. De oude vijverbak, met nog herbruikbare vijverplanten, stond in een ander hoekje van de tuin. In het midden van de tuin een groot, gapend, gat waar de nieuwe vijver zou komen. Daaromheen allemaal bergen aarde, die nog verdeeld moesten worden over de tuin.

Eerst maar eens opnieuw straten. Zand lag klaar. De oude bakstenen konden mooi opnieuw gebruikt worden. Het was van alles wat. Dik, dun, rood, geel, grijs en bruin. Niks strak en saai. Het werd steeds mooier en we waren best wel trots op onszelf.

Na een paar dagen zou ik nog even een pad gaan leggen, met leuke vierkante steentjes. Kniebeschermers om, handschoenen aan, zand vlak maken. Alles ging voorspoedig. Stenen erop en even een klap met de rubber hamer, zodat het recht lag.

Bij de 8ste steen ging het fout…… De hamer vloog door de lucht, en kwam met een doffe dreun neer….. op mijn pink. TRUT! Vergat ik mijn hand weg te halen! Ik sprong omhoog en rende de keuken in. Onderweg kon ik, met moeite, de handschoen uit krijgen. Koude kraan aan, vinger eronder, die al goed dik was, en koelen maar. Lang hield ik dat niet vol, daar ik beroerd werd van de pijn. Ik kon nog een ijszak uit de vriezer en een theedoek van de haak grissen. Ik slingerde naar de bank, een zanderig spoor achter me latend. Daar plofte ik neer, hoofd tussen mijn benen, kniebeschermers nog om, vinger omhoog, tranen in mijn ogen en flink hyperventilerend. Na enkele minuten kon ik het opbrengen om mijn pink te bewegen. Gelukkig alles deed het nog, alleen hij was dubbeldik en behoorlijk blauw. Theedoek, met ijszak erin, op mijn pink en languit op de bank, dan maar.

Nu, 4 weken later, heb ik nog steeds plezier van het zelf klussen. Op doktersadvies moest ik mijn hand, zoveel mogelijk, omhoog houden, zodat de bloeduitstorting weg kon. Kleur en maat zijn weer redelijk normaal. Alleen begon vorige week het vel los te laten en nu hangt mijn nagel op half elf. Het ziet er niet uit.

Het straatje ligt erin. Dat heeft mijn man verder gedaan. Dat is mooi geworden.
Volgende week maar eens proberen of ik ook nog iets kan doen, zonder gevaar voor mezelf of mijn omgeving. Als ik puf heb, het weer goed is, ik geen andere dingen te doen heb, niet stram ben of een andere slappe smoes heb, zoals op mijn vinger slaan.