Mijn verwerking deel 3

Toen mijn zusje uit huis ging was ik zo boos. Ze ging bij mijn tante in huis wonen en al gauw wilde ze allebei geen contact meer met de rest van de familie. Waarom? Waarom laat je mij hier alleen achter met papa? Waarom laat je me in de steek. Ze ging weg omdat ze de situatie met mijn vader (alcoholisme) niet meer aan kon zien. Mijn zus kwam vaak voor me op en probeerde me te beschermen. Zij was de enige die tegen hem op stond. Maar ze koos op haar 19e voor zichzelf en ging weg. Ik voelde me in de steek gelaten net als mijn moeder altijd deed. Ik snapte niet waarom. Ik heb mijn tante toen de schuld gegeven. Ik vond dat mijn zusje op die leeftijd erg beïnvloedbaar was en daarom deed wat mijn tante vroeg. Ik heb een paar hele boze emails gestuurd. Daarvoor had ik nog goed contact met mijn tante maar ze heeft een email teruggestuurd dat het beter was dat we elkaar niet meer zouden zien. Weg was het contact met mijn tante en mijn zusje. Een jaar lang heb ik mijn zusje niet gesproken of gezien. Daarna is het contact langzaamaan beter geworden, maar nog steeds snapte ik dat gedoe met geen contact niet. Mijn tante heb ik een jaar of 6 niet gesproken. Vorig jaar ben ik verhuisd. Ik heb nu een leuk leven, een hele leuke vriend, leuke baan, leuke mensen om mij heen, leuk huis. Ik had eindelijk rust. Tot 2 maanden geleden. Ik ben er nu achter gekomen dat je echt weg moet gaan uit die traumatiserende situatie voordat je alles kan gaan verwerken. Als je er nog in zit kan dat niet. Je hebt dan nog teveel aan je hoofd, je kan er dan nog niks mee. In het begin wilde ik daar helemaal niet aan denken. In het begin dacht ik echt dat het aan mijn rug lag. Het was nog veel te pijnlijk voor me om het verleden op te graven. Maar hoe meer mensen me er op wezen, hoe meer ik me realiseerde dat het misschien wel aan mijn verleden ligt. Dat is heel moeilijk en beschamend om te erkennen. Ik schaamde me ervoor en wilde die pijn niet nog eens voelen. Mijn vader heeft mij altijd het gevoel gegeven dat ik niks waard was, dat ik alles fout deed, trapte me de grond in, schold me uit. Ik dacht ook echt dat alles aan mij lag en schaamde me daar ook voor. Maar hoe meer ik er over praat en schrijf, des te minder pijnlijk het wordt, des te meer ik begrijp dat het mijn fout helemaal niet was. Ik was nog zo klein dus hoe kan alles mijn fout zijn. Nu begrijp ik mijn tante en mijn zusje pas. En ik heb ook mijn excuses aangeboden aan mijn tante. Zij waren toen al bezig met hun verwerking. Ik zit nu in dezelfde fase van verwerking als waar hun toen in zaten. We wonen tenslotte nu bij elkaar in de buurt en hij zou zo leuk zijn om weer het contact te hebben wat we vroeger hadden. Ik ben blij dat ik die stap heb genomen. We kunnen nu onze verhalen delen en elkaar helpen.