Milieu delictje spelen

Al weken lang had ik geen omgeknakte conifeer of omver gereden rododendron meer gezien.
Ook had ik het smeedijzeren toegangshek al tijden niet meer terug in zijn scharnieren hoeven hangen en zelfs een platgereden kip ontbrak in de oprijlaan. Dat zag er niet goed uit, hier was iets aan de hand. “Zeg, rij jij nog wel eens in je Landrovertje?” vraag ik aan Carla die aandachtig het blad Landleven bestudeert.
Ze kijkt niet op en leest gewoon door. Soms is het net een Clumber Spaniel. Ze zijn leuk hoor, maar luisteren ho maar. Ik vraag het nogmaals en dan komt het hoge woord eruit.
Met tranen in haar ogen vertelt zij, dat ze niet meer kon schakelen door een versleten schoudergewricht.

De dagen gaan voorbij en het harem van de haan groeit weer. Soms kijkt hij mij minachtend aan. Het is nu toch al maanden geleden, dat hij één van zijn echtgenotes van de kasseien moest schrapen en op een dag stak hij zelfs zijn middelvinger naar mij op.
Nu was de maat vol, je kunt ook te ver gaan.

We hadden de Landrover inmiddels verkocht en Carla had haar oog al laten vallen op een onbehouwen vehikel met automatische transmissie, ergens in de buurt van Den Haag.

Eigenlijk ben ik een redelijk standaard figuur, maar er zijn dagen dat het anders is. Zo vind ik een kuis kusje op de wang een kleinood om van te genieten, maar een sompige beurt waarbij de lichaamssappen rijkelijk uitgewisseld worden, kan ik van tijd tot tijd ook waarderen.

En zo was het vandaag ook. Ik had voor Carla een gerestaureerde Cherokee V8, 5,9 liter wide body, quadra track gekocht. Een gewone amerikaan vindt zij wat ordinair en zo was dit een mooi “compromis.”
Het is zo leuk om eens lekker naast de pot te pissen. Niet van dat benauwde billenknijperige gedoe en vooral niet vragen één op hoeveel hij loopt. Hou daar nou eens over op. Even geen milieu. Trouwens, als je het goed bekijkt is het krijgen van een kind pas milieu onvriendelijk. Wat dacht u hoeveel kleuren stront die door de wc weggetrokken heeft voordat hij het aardse met het eeuwige leven verwisselt? Kijk nou eens naar al die mooie kleurig verpakte producten in de supermarkt. Allemaal stront maakt zo’n kind ervan. Eigenlijk is dat pas een milieudelict. Ik moet er niet aan denken dat zo’n figuur ook zo’n PC Hooft trekker koopt. Nee, het is al erg genoeg dat ik het doe.
Nou goed, dit is een wagen uit 1977 op gas, dus geen belasting betalen en de verzekering kost zegge en schrijven 101 euro per jaar. Volgens mij is er nog geen minister die zich daarin heeft verdiept, want in principe wordt zo de energieverslindende tractor gesponsord.

Samen met Carla ging ik hem halen uit Delft. Dat is bij ons zo’n 250 km uit de buurt.
“Koffie?” “ Nee geen koffie, en u hoeft ook niet uit te leggen waar de knopjes op het dashboard voor dienen. Dat zoek ik straks zelf wel uit, …. op de snelweg, met mijn leesbril.”
We hebben afgesproken dat ik het ding naar huis toe rijd en Carla met de Renault Meccano automaat achter mij aan komt, want zij wil thuis op een stil landweggetje pas beginnen met haar asociale gedrag.
Net toen wij de snelweg opreden, doet zich een wolkbreuk voor die zijn weerga niet kent, dus leek het niet verstandig om nu met de leesbril alle knopjes te gaan bekijken, wat weer resulteerde in een beslagen voorraam en een heet blazende luchtstromen die mijn scheenbenen deden verkolen.
Alle auto’s vluchtten naar de gelijknamige strook, maar ik heb één missie: Ik hou die achtcilinder aan de praat, gebeurt wat er gebeurt. Ik mag er niet aan denken dat ik in dat gat stil kom te staan.
Aan weerskanten produceer ik een watergolf van zo’n drie meter hoog en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat Carla in een droog twee wielenspoor rijdt van elk een meter breed.
Ah, daar staan twee onbenullen in de stromende regen naar hun automotor te kijken.
Als ik gepasseerd ben, zie ik dat hun motorkap door de door mij veroorzaakte tsunamie rechtop in een weiland terecht gekomen is en van de twee onbenullen ontbreekt nu elk spoor.
Het is net alsof ik een levensgrote motorboot zit, met bijpassend geluid.

’s Avonds laat arriveren wij weer op ons landgoed. De Cherokee hebben we in het bos verstopt want ja, wat zullen de buren er wel niet van zeggen.
Stiekem sluipen wij naar binnen en gaan naar bed.
“Morgen mag jij milieu delictje spelen,” zeg ik en geef haar een kuis kusje op de wang.