Milkshake

Gevoelens gemixt in een goedje genaamd Lust.
De nieuwe menselijke milkshake: lekker, cool en hip.
Je hebt zin in zo een shake, dus je neemt er gewoon eventjes een: goedkoop maar o zo lekker.
Over de voedingswaarde maar te zwijgen…Uiteindelijk draait het toch alleen maar om het tijdelijke genot; de behoefte naar iets heel fijns. Ongeduld overwint. Kriebeltjes in je buik als je alleen al denkt aan die milkshake… Je neem er niet supervaak een, maar als je er dan toch een nuttigt..nou dan moet je het er ook goed van nemen, toch?
Het hart tikt als een razende, de ogen kunnen zich niet in hun pose houden; zoveel verschillende smaken, allemaal zo verleidelijk en heerlijk ogend.
Als de vanillesmaak niet aanwezig is, dan de aardbei maar…Ach die smaak is ook lekker en voor weinig moet je genoegen nemen met het kleine (soms toch wel grote).
Hmmm..heerlijk als je eindelijk de “prooi” in handen hebt. Je verdienste, ook al weet je dat het niet heel veel voorstelt.
Genieten wil je!
Puur egoïsme.
Het heerlijke rietje tussen je lippen, de ogen toegeknepen, een hand stevig om de goedgevormde beker.
De vloeistof sijpelt door de keel naar binnen en glijdt langzaam naar beneden.
Het lichaam wordt koud en warm tegelijkertijd.
Overgave.
Je likt nog een keer langs je lippen, streelt met je tong het rietje om het vervolgens weer diep in de mond te laten zakken.
Als je alles eruit hebt gehaald wat erin zat, slurp je toch nog een keer extra. Maar dit stuit op teleurstelling: leegheid.
Het bekertje wordt weggegooid en de zaak is hiermee afgehandeld.
De lust is even tot bedaren gebracht en de honger is gestild. Een eventueel schuldgevoel resteert.
Je neemt je voor een tijd “eerlijk” te leven en te genieten van het echt waardevolle. En als je dan toch al een uitspatter wilt maken, dan maar met klasse.
Die voornemens maken de zaak alleen maar erger; de verleiding wordt sterker.
Verboden vruchten lokken immers.
Uiteindelijk weten we samen toch wel waar het zal eindigen….

Maar tegenwoordig maakt het niet meer zoveel uit wat je uitspookt. Het hele “fastfood”idee, de sekshonger en de “quick fix”: ze horen er allemaal bij. Openbaar een vaste relatie hebben en monogaam zijn: zo passé!
Het lijkt wel op een soort walging van het burgerlijke bestaan; we willen niet de keurige aardappeltjes, groente en vlees. Kon jus vroeger het zaakje nog iets spannender maken, nu is het gedaan met de degelijke hap. De snelle seksbite is afwisselend en vooral vrijblijvend: niets om zes uur aan tafel, half vijf ’s nachts is ook best.
Hap, slik, weg.
Mond afvegen en klaar.
Stiekem willen we er niet eens bij nadenken.

De elementen van “echte” liefde bevriezen in de goedkope milkshake. Er blijft niets van ze over. Een poging tot analyse van de ingrediënten is zinloos: ze zijn zo verminkt door de snelheid en de trend.
We worden allemaal in zekere zin meegesleept, de een iets meer dan de ander.
Maar ik wil bij mezelf blijven; fastfood is niet mijn ding, nooit geweest ook.

Ik zoek nog enige diepgang, in de ogen van mensen. De zogenoemde parels van de ziel.
M’n kassabaantje leent zich hier uitstekend voor; lui op de kassastoel zitten bliepen en ondertussen volop research kunnen doen.
Ik screen de klanten stiekem met m’n scannende ogen, maak een analyse en soms praat ik met ze ter aanvulling van het onderzoeksbeeld.
Maar de milkshakes lijken mij juist leeg te slurpen in plaats van andersom: langzaam teert alles weg; de inspiratie, de liefde, de hoop.
Ik bevries.
Koude zakelijkheid van het milkshakeprincipe weert soms die mooie ogen af terwijl andere keren de gemoedelijke warmte van de zoethouttheemelange die ogen juist koestert en naar zich toetrekt.
Zelf ben ik misschien wel totaal geshaked.
De milkshakes zijn te kil, de zoethoutthee is te soft en te saai.
Maar een shake van beide is te walgelijk voor woorden…
Daarom wissel ik af.
Hypocrisie wordt bestraft.
De smaak van zoethoutthee kan nooit tot z’n recht komen omdat deze niet de tijd krijgt om in te werken.
De milkshake overheerst met de nare bijsmaak…