Milly is dood

Milly is dood. Dit verschrikkelijke nieuws kan niemand zijn ontgaan. Het begon dinsdagavond toen de media over elkaar buitelden op televisie en Twitter met het bericht dat men aan het graven was in de tuin van een buurman. Nog voor dat er überhaupt een lichaam was gevonden meenden sommige journalisten al te weten, zich beroepend op ‘hooggeplaatste bronnen’ binnen de politie, dat ze daar begraven lag. De jacht op de primeur nam even grote vormen aan als de wanhopige zoektocht naar het verdwenen meisje. In de loop van de avond sijpelde het nieuws echter binnen dat Milly inderdaad gevonden zou zijn en kort daarna verscheen er een politiewoordvoerder om de vondst van het lichaam te bevestigen. De hoop op een goede afloop werd haar familie en ons kijkers definitief ontnomen en dagenlange tergende onzekerheid maakte plaats voor immens verdriet bij de ouders en overige gezinsleden evenals familie, vrienden, buurtbewoners en niet in de laatste plaats schoolgenootjes. Maar ook bij ieder weldenkend mens in Nederland. Het raakt ons immers allemaal en we worden weer eens geconfronteerd met onze eigen kwetsbaarheid, vooral wanneer het onschuldige kinderen betreft. Milly is dood.

De dag na haar vondst hield De Driehoek (burgemeester, korpschef politie en hoofdofficier) een persconferentie waar de pers massaal op af kwam. Op internet verschenen de digitale kranten direct met de meest uiteenlopende commentaren. Radio en televisie voerden dezelfde avond allemaal deskundigen in diverse uitzendingen op, en ook de kranten besteedden de nodige aandacht aan het drama waarbij de Wakkere Krant van Nederland natuurlijk weer de kroon spande met van die ‘achteraf-getuigen’ die Sander V. zaterdagavond nog bierdrinkend met vrienden op zijn terras zouden hebben gezien, slechts enkele meters verwijderd van de plaats waar Milly begraven lag. Het nieuws werd beheerst door verontwaardiging, boosheid maar ook ordinaire sensatie. Vooral de reacties op de internetbulletins, Geen Stijl, Elsevier en De Pers.nl zijn veelzeggend.Ik noem er drie: ”de roep om de herinvoering van de doodstraf”,”de instanties hebben te laat gereageerd nu bekend is dat Milly’s moeder aan de telefoon had begrepen dat ‘een buurman’ aan de deur had gestaan”, en als derde opmerkelijke reactie: ” het politieapparaat is niet meer te vertrouwen”. Kortom, zo blijkt uit de commentaren en de reacties daarop, er valt justitie en politie veel te verwijten.

Nu moet ik bekennen dat de persconferentie ook bij mij, maar is dat niet altijd zo in dit soort situaties, meer vragen opriep dan dat het aan antwoorden kon bieden. Maar elk onderzoek heeft tijd nodig en moet zich niet laten opjagen door het verlangen naar journalistieke primeurs.

De roep om de doodstraf hoor je telkens weer wanneer Nederland massaal wordt ondergedompeld in rouw na een luguber misdrijf, zeker als het kinderen betreft. Maar schrijnend is dat deze emotionele reacties juist klinken op de dag dat bekend wordt gemaakt dat Lucia de B. zes jaar onschuldig vast heeft gezeten. En ook die twee mannen die destijds jarenlang onschuldig achter slot en grendel hebben gezeten in verband met de Puttense moordzaak zijn voor mij al voldoende reden om de herinvoering van de doodstraf faliekant te verwerpen. De doodstraf is onomkeerbaar en zolang we in dit land met enige regelmaat worden geconfronteerd met gerechtelijke dwalingen is de doodstraf niet opportuun.

Het mogelijk te laat inzetten van speurhonden terwijl bekend was dat Milly de deur ging openen voor een buurman, is het aspect dat tot de meeste commotie leidt. Waarom niet gelijk bij de buurman(nen) met honden huiszoekingen doen? Mogelijk dat justitie te veel aan regels, procedures en bureaucratische protocollen is gebonden, in eerste instantie ging het om een verdwijning. Er zijn zoveel kinderen (en volwassenen) die nu en dan weg lopen uit bijvoorbeeld boosheid of uit liefdesverdriet. Is een kind dat ’s avonds niet op tijd aan tafel verschijnt gelijk vermist of ergo het slachtoffer van een misdrijf? Hoeveel kinderen worden er jaarlijks als vermist opgegeven maar komen later op de dag of desnoods een dag later weer opdagen? Ik snap dat dit haaks staat op de op wetenschap gestoelde theorie dat in geval van een misdrijf juist de eerste uren het belangrijkst zijn. Maar wanneer wordt een verdwijning een mogelijk misdrijf? Het is waar, er was sprake van een buurman die aan de deur was geweest, al wist men niet wèlke buurman. Hij is echter wel gehoord en blijkbaar gaf dat op dat moment nog geen aanleiding om aansluitend zijn tuin om te spitten. Als er bij elke aangegeven vermissing gelijk een speurhond wordt ingezet dan struikelen we op straat over de Lassies en de Commissaris Rexen. Hoe dan ook, het zou Milly waarschijnlijk niet gered hebben.

En dan nog de reactie dat het hele politieapparaat niet zou deugen, de opmerking is zo stompzinnig dat je daar niet eens op in hoeft te gaan. Wellicht is het goed dat de toelatingseisen en de kwalificaties voor aankomende politiemensen nog eens kritisch onder de loep worden genomen, maar het blijven mensen. En net zoals er tussen leraren, militairen, internisten, bouwvakkers, schrijvers of katholieke priesters wel eens een verkeerde kan zitten, zo zal dat bij de politie niet anders zijn. Zeker gezien de stress en spanning waarmee deze beroepsgroep in toenemende mate vandaag de dag wordt geconfronteerd.

Voor Milly en haar familie maken alle discussies, analyses, commentaren, mediahypes en primeurs niets meer uit. Milly is het slachtoffer geworden van een gruwelijk misdrijf, gepleegd door een medemens, en in dit geval is dat iemand die bij de politie werkte. Milly is dood.