Missers cosmetische artsen / De vrouw met de snor

Het beloofde een druk spreekuur te worden. De spreekkamer van cosmetisch arts Augustijn Blunders zat bomvol. Zijn eerste patiënt, Mevrouw Kreukniet nam plaats op de stoel voor zijn bureau terwijl hij vluchtig haar dossier bestudeerde. Toen hij opkeek had hij even het idee dat er een Shar-Pei hond tegenover hem zat. Geschrokken zocht hij naar haar leeftijd in het dossier. Ze was 62 en zo te zien niet onbemiddeld. De Michael Kors tas op haar schoot was van een dusdanig groot formaat dat je zou verwachten dat er elk moment een Deense Dog uit zou kunnen springen. De vrouw was behangen met goud aan vingers, oren, hals, pols en God mocht weten waar nog meer. De gespen op haar lakschoenen hadden de initialen van Yves Saint Laurent. Het montuur van haar eveneens gouden bril was ingelegd met kleine diamantjes. Een brillenkoord was niet nodig, de pootjes zaten klem tussen de diepe rimpels in haar gelaat.

‘Goedemorgen, wat kan ik voor u doen?’
‘Ziet U dan niet dat ik de boel gladgestreken wil hebben?’ siste de vrouw.
Ongeduldig wees ze naar haar gezicht.
‘Ik heb iets gelezen over een ‘Vampire PRP facelift’ vervolgde ze. Blunders fronste zijn wenkbrauwen. Hij wist bij voorbaat al dat de flinterdunne naald die daarbij gebruikt wordt om verrijkt plasma uit eigen bloed weer in de huid te injecteren, niet dieper zou komen dan de steek van een mug die nog op de muggenkleuterschool zat. Botox was ook geen optie tenzij de fabrikant een zeecontainer vol kon leveren.

‘Ik ben bang dat ik niets voor U kan doen’ gaf Blunders met tegenzin toe.
‘Luister dokter, het kan me niet schelen hoeveel het gaat kosten, het mag zelfs een bedrag zijn van zes nullen, ik geef U volledig groen licht’.  De zes nullen die na-echoden in Blunders oren lieten een lampje branden in zijn brein. Met een geslepen glimlach antwoordde hij : ‘Goed, komt u morgen naar mijn kliniek, dan zal ik u helpen’.

De volgende dag werd Mevrouw Kreukniet wakker na de ingreep die hooguit een half uur had geduurd. Nog een beetje versuft keek ze in de spiegel die haar werd voorgehouden. Verbijsterd zag ze het spiegelbeeld van een jonge hinde in de bronstijd. Tranen van geluk rolden over haar stugge doch strakke olifantenhuid.

‘Maar dokter, hoe heeft U dat in hemelsnaam voor elkaar gekregen?’
‘Ik heb een nieuwe, zelf ontworpen techniek toegepast. Er zit nu een knopje boven allebei Uw oren. Zodra Uw huid weer begint te rimpelen, hoeft U er alleen maar aan te draaien om de huid weer te liften.’ Dolenthousiast verliet de vrouw de kliniek.

Na een paar weken op de Bahama’s vertoefd te hebben hervatte Blunders zijn werk. Zijn eerste patiënt was Mevrouw Kreukniet. Woedend stapte ze zijn kantoor binnen en wees naar haar ogen.

‘Kijk eens!!!! Ik heb afschuwelijk grote wallen onder mijn ogen, die knopjes werken niet!’ Nerveus gebaarde Blunders haar plaats te nemen zodat hij de wallen kon onderzoeken. Wat hij ontdekte kon hij nauwelijks onder woorden brengen.
‘Maar dat zijn geen wallen, dat zijn uw borsten! U heeft veel te vaak en te hard aan de knopjes gedraaid’
‘En als u zo door blijft gaan heeft u binnenkort ook nog een snor’.