Moestuin

Het is maandag en ik lunch met een collega die een indrukwekkende boterham tevoorschijn tovert uit haar aluminium pakje. ‘Dat ziet er lekker uit’, zeg ik met een knik naar haar plakken van anderhalve centimeter doorsnede. ‘Zelf gebakken’ antwoordt ze niet zonder trots. ‘Broodmachine’ is mijn te snelle conclusie. In de lucht kneden haar handen een denkbeeldige bol. ‘Met de hand?’ vraag ik geschrokken. Een lange uiteenzetting volgt, hoe eenvoudig en gezond het is om je eigen brood te bakken. Enthousiast vertelt ze altijd biologische producten te kopen en zelfs haar eigen groentetuin te hebben. De paprika op haar brood… Tijdens haar betoog probeer ik me nog te troosten met het feit dat zij geen drie kinderen te voeden heeft, maar het mag niet baten. Verslagen kijk ik naar mijn gekochte boterhammetjes met supermarkthagelslag. Ze smaken me toch minder lekker.

Op weg naar huis schiet me een artikel te binnen dat ik laatst heb gelezen. Over een nieuwe app die je in de supermarkt helpt de juiste producten te vinden. ‘Eindelijk kunnen we groen kiezen’, lees ik thuis gretig op de website. De app die Superwijzer blijkt te heten laat zien hoe een product scoort op vier categorieën: dierenwelzijn, natuur en milieu, klimaatverandering en risico volksgezondheid. Je kunt zelf instellen welke rubriek je het meest belangrijk vindt. Klinkt al lastig, maar ik laat me niet ontmoedigen. Vanavond meteen eens uitproberen. Ik zie mezelf al in de supermarkt, gewapend met mijn mobiel, heel erg bewust lopen te zijn. ‘Goed, dit is gezond. Maar dat is beter voor dieren. En lust niemand.’ Veel moeizaam doorgehakte knopen later sta ik buiten met een schamel tasje boodschappen. Winkelen zal nooit meer eenvoudig zijn.

Nog niet eens zo heel lang geleden woonde ik in een piepklein dorp met een supermarktje. Achterin verkocht de bakker zijn brood en voorin, drie stappen verder, stond een schap met levensmiddelen. Aan de kassa ging alles nog met de hand. Voor bejaarden en mensschuwe boeren reed de vrijgezelle broer van de eigenaresse zijn wekelijkse bestelronde. Het was de enige supermarkt in een omtrek van vijf kilometer, dus je was al blij dát ze iets hadden, laat staan dat je je ook nog ging afvragen of het verantwoord groen zou zijn. Ergens verlang ik terug naar die eenvoud. Met zes supermarkten op fietsafstand en alle aandacht voor groen en duurzaam, is onherroepelijk ook een stukje onschuld verloren gegaan.

Gisteravond aan tafel vroegen de kinderen wat ik eigenlijk met Moederdag wil. ‘Plantjes die je kunt eten.’ ’Wat?’ ‘Ik wil een groentetuin’, besloot ik ter plekke. Goed idee vonden de twee oudste. De jongste vond het niks, die wou een moestuin. We moesten allemaal lachen om die opmerking, maar toch…Moestuin. Prachtig nostalgisch woord dat me herinnert aan de rode stengels van de rabarberplanten achter de boerderij van mijn oma.
We gaan dus een moestuin aanleggen. Tussen de trampoline en de basketbalpaal. Een paar vierkante meter onschuld.