Momento mori

Ik heb een vriend gehad die last had van depressies. En dan bedoel ik niet van die lage druk gebieden die zich vrolijk boven je hoofd stationeren, van geen wijken weten en je enige hoop op beter weer tot op een niveau van ver onder je schoenzolen weet te brengen. Ofschoon de komst van deze vorm van depressies hand in hand gepaard kan gaan met de depressie waar ik op doel. Dat fenomeen dat zich langzaam in een persoon weet te vreten. Als een parasiet alle levenslust uit iemand weet te zuigen totdat er niet veel meer overblijft dan een lusteloze homp vlees waar je naast afmaken eigenlijk niet veel meer mee kan aanvangen. Vaak hoef je deze moeite al niet meer te nemen. Omdat de persoon in kwestie ook geen raad weet met zichzelf, kan deze niet veel meer verzinnen dan het organiseren van een mooie suicide om daarmee de eer aan zichzelf te houden.

Zo ook de bewuste vriend. Ondanks alle mogelijke pogingen om hem het licht weer te laten zien, zag ik hem wegglijden in het zuigende moeras der wanhoop waar geen uitweg uit mogelijk leek. Op zijn dieptepunt aangekomen kreeg ik toch de indruk dat het hem beter verging. Hij begon te spreken over zelfdoding. Een roep om aandacht dacht ik. Niet verwachtend dat zijn intenties oprecht waren.

Ik herinner mij nog een avond dat ik bij hem zat. De conversatie beperkte zich tot een onuitputtelijke opsomming van mogelijke manieren om jezelf van kant te maken. Waarbij ik probeerde hem van zijn ideeën af te leiden.
“Ik denk dat ik maar een kogel door mijn kop schiet.”
“Als je maar niet denkt dat ik die rotzooi ga opruimen. Waarom ga je niet weer eens vissen, lekker rustig in de natuur.”
“Nee, dat gedoe met die lijnen…..verhanging misschien?”
“Ja, dat lucht op zeg! Weet je wat, wij gaan binnenkort eens lekker naar de kroeg. Kom je weer eens onder de mensen.”
“Alsjeblieft zeg, nee dank je daar staat mijn kop echt niet naar….hoewel, verdrinking?”
“Je hebt toch watervrees?”
“Pillen dan?”
“………..Zeg ik moet naar huis, duik jij lekker je koffer in en misschien zie je morgen alles wel weer in een heel ander perspectief.”

Mijn ontwijkende antwoord op zijn laatste vraag leek op hem over te komen als een goedkeuring van zijn nieuwste idee. De daad bij het woord voegend las hij zorgvuldig de bijsluiter van een pot pillen die hij ergens in zijn badkamerkastje had gevonden. Op al die nare bijwerkingen zat hij namelijk ook weer niet te wachten. Hij ging op bed liggen en sloeg in één beweging het hele potje pillen achterover. Achteraf vertelde hij mij dat hij na deze actie, verstijft van de vitaminen, uren naar het plafond heeft lopen staren wachtend op de eeuwige slaap waar hij zo naar uitkeek.

Ik denk dat deze zelfmoordpoging hem weer voldoende energie heeft gegeven om uit die put te klauteren. Langzaam maar zeker bloeide hij weer op. Hij begon weer dingen te ondernemen, te genieten van het leven. Hij vroeg me zelfs mee te gaan voor een parachutesprong. Ik zal het niet vergeten. Bijna letterlijk op zijn hoogtepunt, sprong hij uit het vliegtuig. Door de opwinding, die de vrije val bij hem teweegbracht, hoorde ik hem nog schreeuwen: “Ik houd van het leven!”. Hij trok aan het koord maar zijn parachute ontvouwde zich niet…..