Ik heb een vriend gehad die last had van depressies. En dan bedoel ik niet van die lage druk gebieden die zich vrolijk boven je hoofd stationeren, van geen wijken weten en je enige hoop op beter weer tot op een niveau van ver onder je schoenzolen weet te brengen. Ofschoon de komst van deze vorm van depressies hand in hand gepaard kan gaan met de depressie waar ik op doel. Dat fenomeen dat zich langzaam in een persoon weet te vreten. Als een parasiet alle levenslust uit iemand weet te zuigen totdat er niet veel meer overblijft dan een lusteloze homp vlees waar je naast afmaken eigenlijk niet veel meer mee kan aanvangen. Vaak hoef je deze moeite al niet meer te nemen. Omdat de persoon in kwestie ook geen raad weet met zichzelf, kan deze niet veel meer verzinnen dan het organiseren van een mooie suicide om daarmee de eer aan zichzelf te houden.

Zo ook de bewuste vriend. Ondanks alle mogelijke pogingen om hem het licht weer te laten zien, zag ik hem wegglijden in het zuigende moeras der wanhoop waar geen uitweg uit mogelijk leek. Op zijn dieptepunt aangekomen kreeg ik toch de indruk dat het hem beter verging. Hij begon te spreken over zelfdoding. Een roep om aandacht dacht ik. Niet verwachtend dat zijn intenties oprecht waren.

Ik herinner mij nog een avond dat ik bij hem zat. De conversatie beperkte zich tot een onuitputtelijke opsomming van mogelijke manieren om jezelf van kant te maken. Waarbij ik probeerde hem van zijn ideeën af te leiden.
“Ik denk dat ik maar een kogel door mijn kop schiet.”
“Als je maar niet denkt dat ik die rotzooi ga opruimen. Waarom ga je niet weer eens vissen, lekker rustig in de natuur.”
“Nee, dat gedoe met die lijnen…..verhanging misschien?”
“Ja, dat lucht op zeg! Weet je wat, wij gaan binnenkort eens lekker naar de kroeg. Kom je weer eens onder de mensen.”
“Alsjeblieft zeg, nee dank je daar staat mijn kop echt niet naar….hoewel, verdrinking?”
“Je hebt toch watervrees?”
“Pillen dan?”
“………..Zeg ik moet naar huis, duik jij lekker je koffer in en misschien zie je morgen alles wel weer in een heel ander perspectief.”

Mijn ontwijkende antwoord op zijn laatste vraag leek op hem over te komen als een goedkeuring van zijn nieuwste idee. De daad bij het woord voegend las hij zorgvuldig de bijsluiter van een pot pillen die hij ergens in zijn badkamerkastje had gevonden. Op al die nare bijwerkingen zat hij namelijk ook weer niet te wachten. Hij ging op bed liggen en sloeg in één beweging het hele potje pillen achterover. Achteraf vertelde hij mij dat hij na deze actie, verstijft van de vitaminen, uren naar het plafond heeft lopen staren wachtend op de eeuwige slaap waar hij zo naar uitkeek.

Ik denk dat deze zelfmoordpoging hem weer voldoende energie heeft gegeven om uit die put te klauteren. Langzaam maar zeker bloeide hij weer op. Hij begon weer dingen te ondernemen, te genieten van het leven. Hij vroeg me zelfs mee te gaan voor een parachutesprong. Ik zal het niet vergeten. Bijna letterlijk op zijn hoogtepunt, sprong hij uit het vliegtuig. Door de opwinding, die de vrije val bij hem teweegbracht, hoorde ik hem nog schreeuwen: “Ik houd van het leven!”. Hij trok aan het koord maar zijn parachute ontvouwde zich niet…..

Categorieën: Fictie

15 reacties

Raindog · 29 juli 2004 op 11:35

Wat is dit een spannend verhaal/column! Het zijn de gebeurtenissen die je je aantrekt – volledig vanuit het perspectief van de ik-vorm – met de ontknoping (geloof me, echt een toevallige woordspeling) waarvoor je steeds je hart heb vastgehouden. Ik moest meteen aan de flm ‘Jude’ denken; als je denkt dat het niet meer erger kan blijkt dat het moeiteloos nòg erger kan.

Eén opmerking: de titel zou moeten ‘Memento mori’ moeten zijn i.p.v. ‘Momento mori’. En hier doet zich een belachelijk toeval voor. Ik heb gisteren ongeveer 20 km lang in een auto na zitten denken over hoe die uitdrukking ook alweer was. Uiteindelijk besloot ik het los te laten, ervan uitgaande dat het later wel weer tot me zou komen. Morgen of zo.

Chapeau!

KingArthur · 29 juli 2004 op 12:25

Raindog dank je voor je reactie. Je hebt gelijk dat het spreekwoord luid: memento mori. Ik heb hier bewust momento mori van gemaakt. (tot op welke hoogte heb je het moment dat je gaat in de hand?)

gast · 29 juli 2004 op 12:32

Heel leuk stukje verhaal. Heb ervan genoten, maar ik vind het niet echt een column eigenlijk.

Raindog · 29 juli 2004 op 12:38

Ah, nu wel verhelderend maar misschien ietsjes te gecompliceerd voor snel afgeleide mensen zoals ik?

😀

KingArthur · 29 juli 2004 op 12:44

@ moustafa,
Ik moet je inderdaad gelijk geven.

Mosje · 29 juli 2004 op 12:54

Mooi, die afwisseling van de ernst van de depressie met jouw gevoel voor (galgen)humor!

Raindog · 29 juli 2004 op 13:09

[quote]Ik moet je inderdaad gelijk geven.[/quote]

Ja, daar ben ik het even niet mee eens he? Ik heb er nog wat ’theorie’ op aangeslagen maar vind dit prima een column zijn. Het mag dan zich dan misschien onder de noemer ‘fictie’ afspelen maar het kost mij in ieder geval geen moeite om dit gegeven voor even te laten voor wat het is.

pepe · 29 juli 2004 op 13:21

Ontroerende column om te lezen en momento vind ik echt wel heel passend.
De dood komt altijd onverwacht.
Wie vertelt mij of ik recht heb op morgen? Daarom leef ik maar vandaag!

Ma3anne · 29 juli 2004 op 14:18

Wow. Heftig eind. Was ik net blij, dat het weer goed met hem ging.

Mooi taalgebruik. Heel lekker leesbaar. Ik heb het idee, dat jij een goed verteller bent. Klopt dat?

Dees · 29 juli 2004 op 18:46

😀 Isn’t it ironic…

Stiekem had ik deze al in de sneak preview gelezen en er toen al van genoten. Maar goed – en eigenlijk ook jammer – dat er fictie boven stond.

Knap trouwens, het verschil tussen je eerste columns en je laatste columns, groot kwaliteitsverschil!

KingArthur · 29 juli 2004 op 20:09

@ desaparecida

Ik denk dat jullie mij kunnen motiveren dat ik wat beter mijn best doe.

Eftee · 29 juli 2004 op 22:16

Zwaar onderwerp, lichtvoetig beschreven. Knap hoor!
Gelukkig is het fictie. Een verhaal met een slecht einde laat je met zo’n rotgevoel achter.

KingArthur · 29 juli 2004 op 23:20

@ Eftee

Ja goede tip, had ik eigenlijk niet zo over nagedacht.

Shitonya · 30 juli 2004 op 00:34

😀

Louise · 30 juli 2004 op 09:57

In één adem uitgelezen, en dat wil wat zeggen!
Je zet een spanningsboog op en die houd je vast tot het eind. Maar je doet eigenlijk nog meer, want tussendoor laat je de lezer een aantal keren denken dat het gevaar geweken is, maar tussen de regels door bleef ik iets voelen waardoor ik dat niet geloofde, en bleef de spanning hangen. Ook door je eerste zin natuurlijk, waarin je meldt dat je een vriend “gehad” hebt.
En dan nog de nodige humor erbij.

Mijn complimenten, dat is schrijven!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder